Το ρεσιτάλ του Γιάννη Δημόπουλου στην Αίθουσα Συναυλιών Φίλιππος Νάκας περιλαμβάνει μουσική γραμμένη (και μεταγραμμένη) για πιάνο σε τέσσερις αιώνες, από τον 18ο μέχρι και τον 21ο. Η ακρόαση ξεκινά με ένα ταξίδι από την μπαρόκ περίοδο και φτάνει ως τις μέρες μας, δοκιμάζοντας πολλές από τις ενδιάμεσες αισθητικές και αποχρώσεις του ρεπερτορίου.

Το πρώτο μέρος του ρεσιτάλ ορίζει το τόξο στο οποίο κινείται η βραδιά, παρουσιάζοντας τα άκρα: τη ρητορική των galant σχημάτων και, αντιδιαμετρικά, τα σύγχρονα ακουστικά τοπία. Η αρχή γίνεται με τη δεύτερη Παρτίτα του Γ. Σ. Μπαχ, μία συλλογή χορών πλούσιων σε αρμονικό και στυλιστικό περιεχόμενο, αλλά και μία συλλογή διαθέσεων, όπου η μία διαδέχεται την άλλη με τρόπο οργανικό, αν όχι αναγκαίο.

Ακολουθεί η τέταρτη από τις έξι Σονάτες για τσέμπαλο του Μπέντα. Εδώ ο συνθέτης στρέφεται σε μία ελαφρά παλαιότερη αισθητική. Παρά το απλό και ανάλαφρο ύφος που επιλέγει, δύναται να συγκεντρώσει τεράστιο ενδιαφέρον για τα αυτιά του ακροατή. Το πρώτο μέρος του προγράμματος ολοκληρώνεται με τους τέσσερις Αποχαιρετισμούς του Παναγιώτη Δημόπουλου. Μία περιπλάνηση ανάμεσα από πολλαπλά ηχοχρώματα που έρχεται σε κάποια αντίθεση με την τεχνοτροπία των προηγουμένων λεπτών, μοιράζεται όμως την έντονη λυρικότητα και αφηγηματική διάθεση, ικανή να αιχμαλωτίσει την προσοχή του ακροατηρίου σε ελάχιστο χρόνο.

Το δεύτερο μέρος αποτελεί μία αναφορά στην περίοδο που καθιέρωσε το πιάνο και το πιανιστικό ρεπερτόριο. Ο ρομαντισμός δίνει μία γραμμή, μία κοινή πρακτική για τη σύνθεση και την εκτέλεση, πράγμα που βλέπουμε με τις δύο Σπουδές του Σ. Ραχμάνινοφ. Παρά τις προφανείς τεχνικές δυσκολίες, ο πραγματικός στόχος των "ασκήσεων" αυτών είναι να αναγκάσουν τον ερμηνευτή σε μία αναζήτηση για τα διάφορα δυναμικά επίπεδα, που συναντάται τόσο στον χώρο της ποσότητας του ήχου όσο και στον χώρο της χρονικής διαχείρισής της.

Έπειτα, σαν άκρως λειτουργικά πρελούδια για τον αυτοσχεδιασμό (φαντασία) που πρόκειται να ακολουθήσει, τα σύντομα έργα του Α. Σκριάμπιν μας εισάγουν στην ονειρική ατμόσφαιρα που ζητούμε καθώς, όσο αυτά μας οδηγούν, οι τόνοι γίνονται πιο θολοί και οι γραμμές λιγότερο έντονες. Η Φαντασία, έργο 49 του Φ. Σοπέν, με την οποία καταλήγει το ρεσιτάλ, πρόκειται για ένα δεξιοτεχνικό έργο που όμως, όπως και με τις Σπουδές, δεν του λείπει ο λυρισμός και το συναίσθημα. Αντιθέτως, τα δύο αυτά στοιχεία νιώθει κάποιος πως σπρώχνουν στα άκρα την τεχνική για ένα μοναδικό μουσικό αποτέλεσμα.

Πρόγραμμα:
J. S. Bach: Παρτίτα αρ.2 σε ντο ελάσσονα BWV 826
J. A. Benda: Σονάτα για τσέμπαλο αρ.4 σε φα μείζονα
Παναγιώτης Δημόπουλος (γενν. 1977): "Farewells" (2004)
S. Rachmaninoff: Etudes-Tableaux / έργο 33 αρ. 1 σε φα ελάσσονα, έργο 33 αρ. 4 σε ρε ελάσσονα
Α. Scriabin: Από τα 24 Πρελούδια έργο 11 / αρ. 5 σε ρε μείζονα, αρ.21 σε σι ύφεση μείζονα, αρ. 22 σε σολ ελάσσονα
F. Chopin: Φαντασία έργο 49 σε φα ελάσσονα