ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

JAMELIA
Walk with me

Η συνήθεια να παίρνουμε διάφορα, νέα ονόματα του καλλιτεχνικού (ή και άτεχνου μερικές φορές) χώρου και να προβαίνουμε σε συγκρίσεις, κοινά σημεία, υπεροχές, διαφορές και ένα σωρό άλλα συμπεράσματα είναι πλέον δεδομένη. Με αυτή τη λογική, η Jamelia θεωρείται ήδη η ευρωπαϊκή εκδοχή της Beyoncé, η διάδοχος της Beverly Knight, ακόμα και το alter ego της Joss Stone. Ανεξάρτητα λοιπόν από κάθε εικασία, η νεαρή τραγουδίστρια έχει στα χέρια της το ιδανικό πακέτο για να προχωρήσει – καλή φωνή (άλλωστε, δεν χρειάζεται και παραπάνω γι'αυτό που κάνει), αξιοσημείωτη κίνηση, λαμπερή εμφάνιση και ένα star quality που αποτελεί πόλο έλξης πολλών θαυμαστών και σημαντικών, μουσικών ονομάτων. Το θέμα όμως είναι άλλο. Θα φερθεί έξυπνα στο άμεσο μέλλον ή θα αφήσει το καπέλο της να την καπελώσει;

Επειδή το τραβήξαμε όμως το θέμα και αναφερθήκαμε σε προβληματισμούς που κανείς δεν σκέφτεται στο ζενίθ της καριέρας του (μετά έρχονται τα σκούρα), μπορούμε να στραφούμε στην τρίτη δισκογραφική δουλειά της Βρετανίδας "Superstar" με τίτλο "Walk with me". Ακούγοντας το φρέσκο και έξυπνο στήσιμο στην παραγωγή, τις guest συμμετοχές (Afrika Bambaataa, Sway & Depeche Mode στο sample-άρισμα του "Personal Jesus" για το "Beware of the dog") και μια Jamelia που βγάζει την γυναικεία σπιρτάδα που απουσίαζε στα "Drama" & "Thank you", συνειδητοποιούμε πως η Beyoncé πολύ θα γούσταρε μια τέτοια sophomore, solo δουλειά, η Beverly Knight δεν έχει λόγο να ανησυχεί μιας και την αφήνει αρκετά μέτρα πιο πίσω (φωνητικά τουλάχιστον), ενώ η Joss Stone θα μπορούσε όντως να της είναι ένα είδος alter ego. Αυτά για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τις φήμες και τα εκάστοτε κουτσομπολιά. Έχουμε και λέμε λοιπόν…

Η κουλτούρα του ινδικού σιτάρ στο "Do me right" είναι γοητευτική, έρχεται όμως το λιγότερη δεύτερη μετά από πολλά παντρέματα της hip-hop/r'n'b με ανατολίτικα ακούσματα, κυρίως μέσω παραγωγών που έχουν δωρίσει οι Dr Dre & Timbaland σε Truth Hurts, Justin Timberlake, Aaliyah, 50 Cent & Gwen Stefani (μεταξύ άλλων). Το εισαγωγικό "Something about you" παρουσιάζει την πιο κιθαριστική άποψη του δίσκου και κερδίζει από νωρίς θετικά σχόλια και τις ανάλογες εντυπώσεις, η retro προσέγγιση του "Know my name" και η ενορχήστρωση στο "No more" δεν απογοητεύουν ούτε στο ελάχιστο, ενώ το φαινομενικά γλυκανάλατο "La La love" αποτελεί εκ των υστέρων μια απ' τις καλύτερες στιγμές. Οι εκπλήξεις όμως μας περιμένουν λίγο πριν το τέλος, αφού το electro-rock συναντά την a-la-Natasha Bedingfield urban σκηνή στα "Beware of the dog" & "Hustle" αντίστοιχα (μα, γιατί τα καθυστέρησε τόσο;).

Συνολικά, τα κομμάτια του album δεν αφήνουν τον ακροατή να βαρεθεί. Είναι διασκεδαστικά, καλοδουλεμένα, επίκαιρα, ικανά να προσφέρουν εμπορικά κατορθώματα και πιασάρικές οπτικοποιήσεις. Αυτό ακριβώς είναι που θέλει να προβάλει και το υλικό από μόνο του, αφού σε καμία περίπτωση δεν επιχειρεί να ξεφορτωθεί την ταμπέλα του mainstream και εύπεπτου. Εγώ πάντως αυτό το ονομάζω ειλικρίνεια…


Νίκος Μακροδημήτρης