ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

DARREN HAYES - The tension and the spark (Columbia)

1. Darkness
2. I Like The Way
3. Light
4. Pop!ular
5. Dublin Sky
6. Hero
7. Unlovable
8. Void
9. I Forgive You
10. Feel
11. Love and Attraction
12. Sense Of Humor
13. Ego

Ο Darren Hayes ήταν ο τραγουδιστής των Savage Garden, οι οποίοι, χωρίς να γράψουν κάποιο κεφάλαιο στην παγκόσμια μουσική ιστορία, κατάφεραν να αφήσουν συμπαθητικές ραδιοφωνικές καταθέσεις, όπως το "To the moon and back" ή το "Break me, shake me", αλλά και πιο γλυκερές στιγμές σαν το "Truly madly deeply". Μπορεί να τον θυμάστε και από πρόπερσι χάρη στην ηδυπαθέστατη ερμηνεία του στο "Insatiable" από την πρώτη του solo δουλειά, "Spin".

Λογικά, αν είσαι ο Darren, θα πρέπει ήδη να ξέρεις ότι η φωνή σου είναι χαρακτηριστική - λίγο σαν Michael Jackson χωρίς τη μαύρη χροιά ή σαν George Michael χωρίς μπάσα - αλλά ότι τείνει επικίνδυνα να ακούγεται εκνευριστικά ένρινη και υπερβολική στους υψηλούς τόνους (βλ. "νιαούρισμα"). Κι εκεί που στην θητεία του στους Savage Garden η κιθάρα έδενε με τη φωνή του, στο "The tension and the spark" η ηλεκτρονική ενορχήστρωση [...] την βγάζει στο προσκήνιο. Αν όμως η φωνή ήταν η ένσταση, θα το προσπερνούσαμε...

Το άλμπουμ αρχίζει παραπλανητικά με το "Darkness", ένα electro στα πρότυπα των Beloved που λειτουργεί αξιοπρεπώς. Στο 'βρώμικο-και-sexy' "I like the way", μια ιδέα á la Depeche Mode για ένα σύντομο ρεφρέν δεν βρίσκει ποτέ κορύφωση. Όταν αρχίσει το "Light" περιμένεις μια αποζημίωση, η οποία δεν έρχεται παρά μόνο με το πρώτο single του δίσκου, "Popular", μια πνευματώδης σάτιρα για το πώς να ανηφορίσεις προς τη δόξα από κρεβάτι σε κρεβάτι [...]. Και τότε έρχεται η κατηφόρα...

Πριν καν φτάσεις στη μέση του δίσκου, ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι οι Ολυμπιακοί της Αθήνας τελείωσαν και ο ήχος σου δεν δικαιούται να θυμίζει πρώιμους Erasure εκτός κι αν είσαι οι Fischerspooner (ή οι ίδιοι οι Erasure εν πάσει περιπτώσει). Δεν ξέρω ποιος φίλος του έμαθε στον Darren τα μπλιμπλίκια και τα ηλεκτρονικά μπάσα, αλλά αμα έχεις τέτοιους φίλους... Ο δίσκος κυλάει άλλοτε μονότονα και άλλοτε σε μουχλιασμένα μουσικά πρότυπα μιας δεκαπενταετίας, γεννώντας στην καλύτερη περίπτωση ραδιοφωνικά κομμάτια που θα ακούσει 'ψαγμένος' έφηβος σε μεταμεσονύκτια εκπομπή ραδιοφωνικού σταθμού ακατάλληλου για ενηλίκους: πολύ πάνω από τη σαβούρα, αλλά διόλου προοδευτικά.

Το περίεργο είναι ότι εκεί που άλλοι υστερούν - τη μελωδία - ο Darren Hayes είναι τουλάχιστον παραδοσιακός και στήνει κομμάτια που θα μπορούσαν να στέκουν. Ωστόσο, λίγο οι κλισέ στίχοι, λίγο η φωνή που λέγαμε και πολύ περισσότερο μια ξεπερασμένη άποψη στον ήχο έκαναν τον γιατρό μου να μου απαγορεύσει να ακούω παραπάνω από ένα κομμάτι του το μήνα. Τον ευχαριστώ θερμά.