ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
MANIC STREET PREACHERS - Lifeblood (Sony)
1. 1985
2. The Love Of Richard Nixon
3. Empty Souls
4. A Song for Departure
5. I Live To Fall Asleep
6. To Repel Ghosts
7. Emily
8. Glasnost
9. Always/Never
10. Solitude Sometimes Is
11. Fragments
12. Cardiff Afterlife
Οι Manic Street Preachers είναι για τη μουσική, ό,τι και ο Ken Loach για τον κινηματογράφο. Όταν άλλοι γυρίζουν ταινίες για bimbo και αναπάντητες κλήσεις, ο Ken Loach κινηματογραφεί κοινωνικές αδικίες. Όταν άλλοι τραγουδούν για κλαμμένους χωρισμούς, οι Manic Street Preachers γράφουν κομμάτια για Ολλανδούς ζωγράφους και Αμερικάνους προέδρους.
Το αστείο, βασικά, της παραπάνω παρομοίωσης είναι ότι και οι μεν και ο δε είναι εξίσου δημοφιλείς (ή άγνωστοι, αν προτιμάτε) στη χώρα μας, αλλά η ουσία της επικεντρώνεται αλλού. Πίσω από το χαμηλών τόνων προφίλ τους - συμβατικό για κάποιους - κρύβεται μια τεράστια ενέργεια, πείτε την ατομική, κοινωνική ή καλλιτεχνική, δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι το "Lifeblood", αντιπροσωπευτικό του έργου τους, ανεβάζει τους σφυγμούς σου και φτιάχνει τις μέρες σου.
Το συγκρότημα άλλαξε πορεία πλεύσης κάπου εκεί στα μέσα των 90's, όταν βασικό τους μέλος και στιχουργός τους, o Richey James, [χμ] εξαφανίστηκε. Αυτό χώρισε τους fan τους σε 'προ' και 'μετά RJ' κατηγορίες, με τους πρώτους να υποστηρίζουν ότι 'ξεπουλήθηκαν εμπορικά'. Η κατηγοριοποίηση βέβαια είναι εξόχως περιττή, μια και οι Manics είναι ένα σχήμα που ποτέ δεν στηριζόταν σε ένα μέλος τους μόνο, γι' αυτό και το παραπάνω συμβάν απλώς απελευθέρωσε ένα διαφορετικό δυναμικό τους.
Το "Lifeblood", καλό παράδειγμα της 'μετά RJ' εποχής, είναι ένα μικρό αριστούργημα, σε παραγωγή του γνωστού Toni Visconti (David Bowie, Thin Lizzy, κλπ.) και του Greg Haver. Είναι μια δουλειά που, χωρίς να βουτά σε ανεξερεύνητα νερά, είναι συγκινητικά rock - αν αυτό δεν είναι αντίφαση. Το εθιστικό πρώτο single "The love of Richard Nixon" επιστρέφει σε μια εποχή όπου η Αμερική δεν είχε τόσο επικίνδυνους προέδρους, ενώ το "1985" επαληθεύει τις επιρροές του σχήματος από τα ακούσματά τους (ανάμεσα σε αυτά οι New Order της εποχής Low life). Οι καλές στιγμές είναι τόσες πολλές που αρκεί να κοιτάξετε το track listing, αν και ειδικά το "Α Song for Departure" δύσκολα ξεκολλάει από το μυαλό σου.
Γιατί δεν ακούμε περισσότερο στην Ελλάδα τους Manic Street Preachers; Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν παίζουν πολλά περισσότερα από το "Ocean spray", άντε και το "A design for life". Οι Manics έχουν ισχυρές πολιτικές θέσεις, είναι συνεπείς με το έργο τους και ολοένα βελτιώνονται. Αν έστω και μία στιγμή προσέξατε το ξεχωριστό τους στυλ, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και αγοράστε το "Lifeblood" χωρίς δεύτερη σκέψη.
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News