ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ - 30 + κάτι (MINOS - EMI)
1. Σε ερωτεύομαι
2. Το σεντόνι
3. Πως θα πεθάνω εγώ για σένα
4. Το πιο γλυκό σου ψέμα
5. Τα βήματα
6. Όσα τραγούδια σου 'γραψα
7. Έκανα μια σκέψη για σένα
8. Η ζωή σε μια μέρα
9. Πώς να με παρηγορήσουν
10. Κάθε μήνας Αύγουστος (Χανιά)
11. Φύλλο και φτερό
12. Καρδιά δεν έχω
13. Ένα μικρό καράβι
14. Όσα είναι να 'ρθουνε
Επί χρόνια ολόκληρα κυκλοφορούσαν δίσκοι από Έλληνες καλλιτέχνες που είχαν πολλά να πουν από μουσικής πλευράς και ενορχηστρωτικά έκαναν την Ελλάδα να μοιάζει σαν τον φτωχό συγγενή της Βρετανίας. Ας μην κρυβόμαστε, υπήρξαμε πολύ επιεικείς με δημιουργούς που αγαπούσαμε, δικαιολογώντας συχνά δουλειές εξαιρετικές στη σύλληψη και την ερμηνεία τους και μέτριες στο ηχητικό τους αποτέλεσμα.
Οι επίπεδες παραγωγές πήραν ευτυχώς το δρόμο προς την εξαφάνιση και τη λήθη, όπως τους αρμόζει, και στην ελληνική μουσική πραγματικότητα του 21ου αιώνα ακόμη και οι αναλώσιμες επιτυχίες έχουν ήχο που καμιά φορά εντυπωσιάζει. Ο Μανώλης Φάμελλος και ο Κώστας Λειβαδάς, λευκά πρόβατα της γενιάς τους, είναι από εκείνους που σπάνια απογοητεύουν με τις παραγωγές τους και ο πρώτος δεν έχει λόγο να κάνει εδώ την αρχή. Το "30 + κάτι" πείθει γρήγορα ότι πλέον ξέρουμε να φτιάχνουμε δίσκους που να ακούγονται όπως ακριβώς θέλει ο δημιουργός τους.
Και τι ακριβώς θέλει να πει ο δημιουργός τους; Μη με παρεξηγείτε, δεν θέλω να κατακρίνω, απλώς να καταλάβω, οπότε ας μου εξηγήσει κάποιος επιτέλους το σκεπτικό πίσω από τα μουσικά έθιμα που επικρατούν τελευταία στη χώρα μας. 'Δυο αγάπες πολεμάνε μέσα μου βαθιά', τραγουδούσε κάποτε ο Νίκος Πορτοκάλογλου θέλοντας να εκφράσει την επιρροή του από τη Δύση και την Ανατολή. [Με μόνη διαφορά ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης έχει βρει την δική του ταυτότητα φτιάχνοντας αυτό το fusion δυτικού rock ήχου με σαφείς πινελιές από την ελληνική παράδοση (και άρα την ανατολίτικη νοοτροπία), ώστε να αποτελεί την εξαίρεση που επαληθεύει τον κανόνα.]
Τι μόδα λοιπόν είναι αυτή που θέλει δίσκους χωρίς πυξίδες, πολλές φορές με all-star καλεσμένους από χώρους τόσο σχετικούς μεταξύ τους όσο ο σκύλος μου με την Πυρηνική Φυσική; Γιατί δεχτήκαμε συνταγές για την σύνταξη ενός άλμπουμ και το αναδείξαμε και σε προϋπόθεση επιτυχίας; Οι πειραματισμοί είναι όχι απλώς ευπρόσδεκτοι αλλά και απαραίτητοι, αλλά από πότε καταστάσεις-τραβεστί στη σύνθεση είναι το καλύτερο μας, πρώτα dance με beat και μετά ζεϊμπέκικο; Πότε φάγατε τελευταία τούρτα με πίτα γύρο και σας άρεσε;
Εξηγούμαι γιατί πήρα πολλή φόρα και κινδυνεύω να φανώ άδικος: ο αφορισμός της συλλογής ετερόκλητων συντελεστών φυσικά και δεν βρίσκει εφαρμογή στο "30 + κάτι" (πέραν του Φάμελλου και του Λειβαδά, μόνο ο ίδιος ο Κότσιρας έχει γράψει μουσική), ούτε βέβαια έχουμε περιπτώσεις disco-τσιφτετελιού. Η ενορχήστρωση του Ορέστη Πλακίδη είναι πολύ καλή και για μία ακόμη φορά ο Μανώλης Φάμελλος αποδεικνύει την αξία του σαν παραγωγός. Η ερμηνεία του Γιάννη Κότσιρα είναι πάντα στο ύψος της και οι συνθέσεις - αυτόνομες - είναι από αξιοπρεπείς μέχρι πολύ καλές.
Εκεί όμως που πρόκειται για έναν κάθε άλλο παρά κακό δίσκο, δυστυχώς ο αποπροσανατολισμός του στυλ κόβει πρώτος το νήμα. Μοντέρνες, δυτικότροπες μελωδίες φτιάχνουν το κλίμα για να τις διαδεχτούν... ζεϊμπέκικα. Καλογραμμένα, χαρακτηριστικά, σωστά παιγμένα, αλλά λαϊκά κομμάτια! Και μετά; Επιστροφή στις μπαλάντες. Είναι λαϊκός ή rock ο δίσκος; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο και τα δυο ταυτόχρονα. Παιδιά, να μου λείπουν οι ψεύτικες συμφιλιώσεις και τα παντρέματα για τελετές απονομής βραβείων. Τι θα πάρετε; Μια μπύρα, μέτρια με γάλα και κανέλλα, ενώ βλέπω ένα κωμικοδραματικό ντοκυμαντέρ επιστημονικής φαντασίας, παρακαλώ. Γίνεται;
Οι στίχοι είναι μάλλον αντιπροσωπευτικοί της αισθητικής σύγχυσης. Έχεις μπροστά σου το εξώφυλλο του CD και ακούγονται στίχοι που σε κάνουν να αναρωτηθείς πόσων χρονών είναι ο Κότσιρας*. Το "Σε ερωτεύομαι/ γίνομαι στάχτη σου / και γεννιέμαι ξανά παιδί / μέσα απ' την αγάπη σου" μήπως θυμίζει Πουλόπουλο; "Πάνω στο μεγάλο σου το θαύμα / τα σημάδια γελούν / Πιο ζωή από σένα δεν υπάρχει" είναι λίγο Λευτέρης Παπαδόπουλος; Δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μας από τότε ή είναι η διαχρονική έννοια του έρωτα;
Ουσιαστικά το ζήτημα είναι το χαλαρό τους δέσιμο με τις μελωδίες και η ασυμφωνία τους με το στυλ των εκάστοτε κομματιών, πράγμα που δεν συμβαίνει με τα λαϊκά κομμάτια: Το "Βρες ένα ψέμα / και κρύψου από μένα" δένει μια χαρά με το χασάπικο "Το πιο γλυκό σου ψέμα" και το "Αχ, τα τραγούδια στους σταθμούς / τα παίρνουν χείλη ξένα / μα εσύ δεν ξέρεις που τα ακούς / ότι μιλούν για σένα" με το ζεϊμπέκικο "Όσα τραγούδια σου 'γραψα".
Λυπάμαι αλλά αδυνατώ να ακολουθήσω τη ροή του δίσκου και δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα τον ακούω ολόκληρο. Θα το χρησιμοποιήσω για να γράψω συλλογές προσωπικής χρήσης, για το σπίτι, το αυτοκίνητο ή το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Θα γράψω το "Σε ερωτεύομαι" και το "Κάθε μήνας Αύγουστος" (από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου) σε ένα φθινοπωρινό CD ή το "Σεντόνι" και το "Η ζωή σε μια μέρα" σε ένα κεφάτο δισκάκι για το δρόμο. Θα προτιμήσω το "Όσα τραγούδια σου 'γραψα", το "Καρδιά δεν έχω" και το "Ένα μικρό καράβι" σε μία συλλογή με λαϊκά προκειμένου να πάρουν τη θέση και τη στιγμή που τους αρμόζει.
Ανάμικτα συναισθήματα σε ανάμικτα CD; Δεν υπάρχει πρόβλημα προς το παρόν, το ρεύμα είναι τέτοιο ώστε η επιτυχία του "30 + κάτι" να είναι τόσο σίγουρη ώστε να εξασφαλίζει και sequel αν υπάρχει διάθεση. Τρέφω ειλικρινή συμπάθεια και περιμένω με ελπίδα την επόμενη φορά που αυτοί οι τρεις, δύο δυναμικοί δημιουργοί και ένας αισθαντικός ερμηνευτής, θα ξανασυναντηθούν για να γράψουν κάτι με συνοχή και συνέπεια διαθέσεων.
*μεταξύ μας, 30 + κάτι.
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News