ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
U2 - How to dismantle an atomic bomb (Island)
1. Vertigo
2. Miracle Drug
3. Sometimes You Can't Make It On Your Own
4. Love And Peace Or Else
5. City Of Blinding Lights
6. All Because Of You
7. A Man And A Woman
8. Crumbs From Your Table
9. One Step Closer
10. Original Of The Species
11. Yahweh
Δεν είναι ότι φοβάμαι να αρχίσω, αλλά ανησυχώ μήπως οι σκέψεις μου για την 11η κυκλοφορία των Ιρλανδών είναι πιο σφιγμένες από την ίδια την διάθεσή του γκρουπ την ώρα της σύλληψης αυτού του άλμπουμ. Γιατί, όπως και να' χει, την υποψηφιότητα για το καλύτερο rock γκρουπ του πλανήτη δεν θέλεις να την χάσεις, όπως εξάλλου και την ιδιότητα του πλανητάρχη, παραδείγματος χάριν.
Πώς είναι λοιπόν να έχεις περάσει τα σαράντα και να έχεις κυκλοφορήσει κάποιους από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία του rock, σαν το "Achtung Baby" και το "The Joshua tree"; Ενδεχομένως να έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται (ή και τόνους απ' αυτήν!), αλλά αν είσαι πολύ ψηλά μπορεί να πάθεις κανένα vertigo. Α, είναι και η πολιτική. Τι σχέση έχει η πολιτική; Από μουσικής πλευράς, ελάχιστη, αλλά σε περίπτωση που δεν το προσέξατε ο Bono τελευταία εμφανίζεται σε ομιλίες στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, προσπαθεί να εξαλείψει τα χρέη του Τρίτου Κόσμου και γενικά σκάει μύτη με την πρώτη ευκαιρία που του δίνεται προκειμένου να σπρώξει τον κόσμο προς μια καλύτερη κατεύθυνση. Αφήνω εσάς να το αξιολογήσετε.
Συνεπώς, από έναν τέτοιον άνθρωπο και την παρέα του ζητάς κάποια πράγματα, έτσι δεν είναι; Όχι βέβαια! Χαλαρώστε Χριστιανοί, οι άνθρωποι γράφουν μουσική, δεν ρίχνουν βόμβες, ούτε παίζουν ποδόσφαιρο! Δεν υπάρχει ΕΝΑ τέρμα, ΜΙΑ μπάλα, ΜΙΑ βόμβα και ΕΝΑ Ιράκ να βομβαρδίσεις στην τέχνη! Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν πολλά που μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς, αλλά τίποτα να τους ζητήσουμε. Αυτό - και κανονικά το να απαιτούμε - αφορά μόνο σε αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες (και σε αυτούς απευθύνεται με τις συζητήσεις του ο Bono). Ωστόσο οι U2 έδωσαν πολύ βάρος σε ειρηνοποιές συζητήσεις και λιγότερο σε προοδευτικές συνθέσεις.
Η παγίδα στην οποία φαίνονται να πέφτουν η U2 είναι το ίδιο τους το εκτόπισμα, ο επαγγελματισμός τους και η ικανότητά τους. Ποια είναι αυτή; Είναι η ικανότητα να μπορούν να γράψουν έναν δίσκο που σαρώνει, ένα άρτια παιγμένο και ερμηνευμένο άλμπουμ με ταυτότητα, μία παραγωγή για γεμάτα στάδια και άδειες λεωφόρους, μία συλλογή τραγουδιών που ενδεχομένως μόνο αυτοί μπορούν να γράψουν. Μόνο που βάλθηκαν πεισματικά να μας το αποδείξουν. Και σίγουρα άκουσαν τι τους ζητήσαμε...
Το "How to dismantle an atomic bomb" είναι ο δίσκος που δεν κυκλοφόρησε το 1991, είναι ο αδερφός του "Joshua tree" και ο πρώτος ξάδερφος του "Rattle and hum". Είναι το επιφυλακτικό βήμα που δεν έκαναν τότε οι U2 για να κρατήσουν τη θέση τους στην κορυφή, αλλά επέλεξαν αντ' αυτού να γράψουν το "Achtung Baby". O Steve Lillywhite και η μεγάλη τσακαλοπαρέα στην παραγωγή λειτουργούν βάσει των επιταγών των συνθέσεων: κομμάτια καλά, αλλά γνώριμα, με θεμέλια, αλλά χωρίς να ανοίγουν δρόμους.
Με το "Vertigo" να ανοίγει τον δίσκο, το πρώτο συγκαταβατικό χαμόγελο έχει ήδη σκάσει. 'Uno, dos, tres, catorce' δηλώνει ο Bono στα ισπανικά και αργότερα: 'It's everything I wish I didn't know / Except you give me something I can feel'. ¿Dónde está? Πού βρίσκεται άθελά του; Μήπως εκεί που του ζητήσαμε εμείς; Έχει ξαναπάρει 'παραγγελιές' ή έχοντας στο παρελθόν ρισκάρει με δίσκους σαν το "Zooropa" ή ακόμη και το "Pop", είναι η πρώτη του φορά;
Το κλίμα συνεχίζεται με την ίδια ποιότητα. Έξυπνοι κιθαρισμοί με γνωστά delays, μπαλάντες σαν το πολύ καλό "Sometimes you can't make it on your own" (ετεροθαλή αδερφό του "So cruel";) και γεμάτες θράσος εκφορές στίχων από τον Bono όπως 'All your daughters of Zion / All your Abraham sons' στο αντιπολεμικό(;) "Love and peace or else". Το "City of blinding lights" είναι το "Where the streets have no name" της νέας χιλιετηρίδας (προσέξατε το ντέφι;) και το "All because of you" μυρίζει τόσο "Rattle and hum" που αν θέλεις βάζεις το "Desire" στη θέση του. Τέλος, όταν έρχεται η στιγμή του "A man and a woman" ακούμε μάλλον ένα από τα ειλικρινέστερα κομμάτια του άλμπουμ, με την αγωνία του ώριμου στιχουργού για την αγάπη που δεν θέλει να χάσει, ψάχνοντας για ρομάντζο. Μετά τα καλόηχα "Original of the species" και "Yahweh", το CD έχει τελειώσει. Όσοι παραγγείλατε έναν καλό δίσκο, ορίστε. Όσοι περιμένατε κάτι λιγότερο συντηρητικό, παρακαλώ αναμείνατε στα ακουστικά σας.
Δεν είναι ότι με φοβίζει το τέλος. Δεν με αφήνει απαθή η φωνή του Bono, η κιθάρα του Edge, οι πόλεμοι για ανύπαρκτα πυρηνικά και ο ανατριχιαστικός ήχος από σαγόνια που μασάνε τροφή που δεν τους χρειάζεται. Με φοβίζει η ημέρα που εμείς, από τον καναπέ, την καρέκλα του γραφείου, το κάθισμα του αυτοκινήτου μας ή όρθιοι στο λεωφορείο, θα αφήνουμε άνθρωπους χωρίς αξία να προσπαθούν να κάνουν τον πλανήτη να σταματήσει και θα ζητάμε να πούμε στους U2 τι δίσκο να βγάλουν.
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News