ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

VAYA CON DIOS - The promise (Altermundo)

1. No One Can Make You Stay
2. Ain't No Love In The Heart Of The City
3. Don't Deny
4. La Llorena
5. Take Heed
6. Je L'aime, Je L'aime
7. The Promise
8. Ilia (Vaya Con Dios & Bonga)
9. La Vida Es Como Una Rosa
10. Es Wird Schon Wieder Gehen
11. How We Lose (How We Win)
12. Je Te Veux (Vaya Con Dios & Grim)

Νομίζω ότι πολλοί είχαν ξεγραμμένο έναν καινούριο δίσκο των Vaya con Dios. Άλλοι - κατανοώ το γιατί - τον είχαν απλώς γραμμένο. Στο άκουσμα του ονόματος του συγκροτήματος, πολλοί σκέφτονται το κιτς πλέον rock 'n' roll του "Nah neh nah" ή τη γλυκερή μπαλάντα "What 's a woman?". Αλλά αυτό το βελγικό σχήμα που περιστρεφόταν γύρω από την ερμηνεύτρια Dani Klein είχε πάντα κάτι παραπάνω να δώσει (αναζητήστε στιγμές του παρελθόντος σαν το "At the parallel" από το ώριμο "Time flies" του 1992 και θα καταλάβετε).

Τι είναι λοιπόν έν έτει 2004, και μετά το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος των Purple Prose, ένας νέος δίσκος των Vaya con Dios; Είναι αρχικά μια 'διαβασμένη' συλλογή κομματιών, ένα σύνολο συνθέσεων από κάποιαν που φαίνεται να ξέρει τι θέλει να γράψει, με τι θέλει να μοιάζει και τελικά πώς να ακούγεται. Και τελικά ακούγεται αρκετά ειλικρινές και φρέσκο, τουλάχιστον αν αυτό αφορά μικρούς πειραματισμούς με τον 'παραδοσιακό' ήχο των Vaya con Dios: κάποια scratch στο ημίφως, pizzicato βιολιά, ηλεκτρικές κιθάρες και ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τέσσερις γλώσσες στους στίχους.

Το "Don't deny" βγάζει συναίσθημα, το "Take heed" είναι ευχάριστα reggae και το "Je L'aime, Je L'aime" θα μπορούσε άνετα να είναι Pink Martini. Τα περάσματα ραδιοφωνικού rock δεν λείπουν, αλλά οι world στιγμές σαν τα "Ilia", "La Llorona" ή το γερμανόφωνο bolero "Es Wird Schon Wieder Gehen" μετράνε θετικά.

Η ακρόαση του "The promise" δεν θα σας μορφώσει σαν ντοκυμαντέρ του National Geographic, αλλά σίγουρα θα χαϊδέψει τα αυτιά σας, οδηγώντας έναν μέσο ακροατή λίγο πιο πέρα από τις κλασικές αρμονίες και τις στερεότυπες ενορχηστρώσεις. Δεν είναι ούτε οι Massive Attack, αλλά ούτε κάτι που στην Ελλάδα κυκλοφορούμε κάθε δίμηνο - ενώ θα θέλαμε.