ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΣΗΣ - Δύσκολη καρδιά (MINOS - EMI)
1. Δύσκολη καρδιά
2. Τρίτη χαμένη
3. Φλου φωτογραφίες
4. Θέλει ψυχή το τραγούδι
5. Αλάνα
6. Κλείσε μου το στόμα
7. Ό,τι αρχίζει
8. Το πιτσιρίκι
9. Το σχοινί
10. Πάντα εσύ, πάντα εγώ
11. Ανεμιστήρας
12. Λαμπάδες
Επικίνδυνη λέξη έχει καταντήσει το 'πάντρεμα' στην Ελλάδα τελευταία, όταν αυτή αναφέρεται στα μουσικά είδη. Εκεί που οι συνδυασμοί είναι ό,τι πιο απαραίτητο για την εξέλιξη της μουσικής, στη χώρα μας επιχειρούνται μαγειρέματα που προκαλούν καχυποψία, αποστροφή ή - στην καλύτερη περίπτωση - αμηχανία. Η κατά τ' άλλα λογική ιδέα της ανάμειξης λαϊκού και pop (pop = popular = λαϊκός, κατά μία έννοια) δεν λειτουργεί καλά εν Ελλάδι. Πού το πάει ο σκηνοθέτης;
Ο Νίκος Αντύπας, συνθέτης του δίσκου, είναι ένα είδος από μόνος του (δυτική pop την λέω εγώ) και με όποιον κι αν συνεργάζεται αφήνει την υπογραφή του, πέρα από όποιο 'πάντρεμα' επιδιώκει ηχητικά, αλλά έλα που πρέπει να 'ικανοποιήσεις' όσους 'περιμένουν' πιο καθαρά λαϊκές στιγμές! Έτσι, αυτό που προκύπτει είναι μια συλλογή έξυπνων συνθέσεων σχολής Αντύπα με μερικά 'ξέμπαρκα' λαϊκά (παρά τις computer programming παρεμβάσεις στο βάθος), όπως το "Κλείσε μου τα μάτια" και το "Ότι αρχίζει", τα οποία ευτυχώς δεν εκτρέπουν τη συνισταμένη του δίσκου μακριά από το μουσικά αξιοπρεπές.
Φτάνουμε λοιπόν στις 9 στιχουργικές καταθέσεις της Μυρτώς Κοντοβά και στις 3 της Λίνας Νικολακοπούλου. Στιχουργικά, το λαϊκό τραγούδι βρίσκεται σε μεταβατική φάση: ο λυρικός ρεαλισμός των ασμάτων του '60 και του '70 ακούγεται σήμερα επικίνδυνα 'νοσταλγικός', δηλαδή σχεδόν γραφικός - δεν μας απασχολούν πλέον τα ίδια θέματα. Τι μας απασχολεί; (...παύση τεραστία...) Πού το πάει ο σεναριογράφος;
Οι λύσεις μπορεί να είναι δύο: Πρώτον, ο 'ακαδημαϊκός' προβληματισμός των στίχων της Λίνας Νικολακοπούλου, ο οποίος ταιριάζει πολύ και στη μουσική του Νίκου Αντύπα. Πάει καιρός όμως που η Νικολακοπούλου γράφει στίχους ιδιαίτερα δύσκολους για να ταιριάζουν σε λαϊκές νότες, έτσι και ο Αντύπας στα "Φλου φωτογραφίες", "Αλάνα" και "Ανεμιστήρας" καταθέτει (έξυπνα) τις πιο δυτικότροπες συνθέσεις του.
Η δεύτερη λύση είναι η υιοθέτηση της pop θεματολογίας, δρόμος που ακολουθείται από την κύρια στιχουργό του δίσκου: έρωτες, απώλειες, σύγχρονη ζωή. Εδώ είναι που ενίοτε προκύπτει ασυμβατότητα, παρόλο που κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει σε κομμάτια σαν το ελαφρύ και ταυτόχρονα φορτισμένο (άρα αποτελεσματικό) "Τρίτη χαμένη" και το "Σχοινί" ("να περνάμε καλά / με κλειστά τα κινητά", να ένας σύγχρονος στίχος που πρέπει να μας βάζει να σκεφτόμαστε αντί να μειδιούμε αμήχανα). Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι πρόκειται για έναν δίσκο του Δημήτρη Μπάση και όλοι 'περιμένουν' (αυτή η λέξη!) να ακουστεί κάτι λαϊκό.
Η κοιλιά στο σενάριο έρχεται λοιπόν όταν ο παραδοσιακός ακροατής λαϊκού τραγουδιού καλείται να ακούσει pop στίχους όπως "με το πρώτο αεροπλάνο φτάνω / κατεβαίνω στο Ελ. Βενιζέλος / με το πρώτο αεροπλάνο φτάνω / κι έχω στην καρδιά μου ένα βέλος" με υπόκρουση μπουζουκιού και από την φωνή του Μπάση.
Δεν ξέρω ποιος αποφασίζει ότι σε τέτοιους δίσκους πρέπει να υπάρχει αυτή η αμοιβαία παραχώρηση ύφους από το ένα είδος στο άλλο, αλλά δείχνει σε λάθος κατεύθυνση και πρέπει να το παραδεχτούμε. Αν όχι, θα προκύπτουν δίσκοι σαν τη "Δύσκολη καρδιά": συλλογές με τεράστια δυναμική, που - αναλογά με τον ακροατή - θα μας κάνουν αδίκως να αγνοούμε κομμάτια τους που θεωρούμε πολύ λαϊκά ή μοντέρνα, σαχλά ή βαριά, κυριολεκτικά ή κουλτουριάρικα, κεφάτα ή καταθλιπτικά. Και όταν υπάρχει τόση πείρα, γούστο και διάθεση για δουλειά, δεν υπάρχει λόγος να ρίχνουμε τον μέσο όρο.
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News