ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

OASIS - Don't believe the truth (Big Brother)

1. Turn Up the Sun
2. Mucky Fingers
3. Lyla
4. Love Like a Bomb
5. The Importance of Being Idle
6. The Meaning of Soul
7. Guess God Thinks I’m Abel
8. Part of the Queue
9. Keep the Dream Alive
10. A Bell Will Ring
11. Let There Be Love

Ρίξτε μια ματιά στην δισκοθήκη σας. Αν ανάμεσα στους δίσκους σας είναι το "Definitely Maybe", σίγουρα σας θυμίζει ωραίες στιγμές. Αν το κεφάλι σας πιάστηκε τουλάχιστον μία φορά από το head banging ή αν έκλεισε ο λαιμός σας προσπαθώντας να μιμηθείτε τον Liam να τραγουδάει σαν original κωλόπαιδο Βρετανίας, σίγουρα έχετε συνδέσει κομμάτια της νεότητάς σας με τραγούδια σαν το "Live forever" και το "Don't look back in anger". Αν είχατε ξυριστεί μια φορά ενώ σκεπτόσασταν το μέλλον υπό της ήχους του "What's the story (morning glory)", τότε, ναι, ίσως σας είχαν λείψει οι Oasis.

Θέλω να πω, ας το παραδεχτούμε: πόσοι από εμάς έχουμε το "Standing on the shoulder of giants" ή το "Heathen Chemistry" (ποιο;;;) και τα απολαύσαμε σαν δίσκους; Τα δελτία τύπου και οι κριτικές του εξωτερικού έκαναν λόγο για 'επιστροφή στη φόρμα'. Το "Don't believe the truth" έρχεται για να μας κάνει να νιώσουμε λίγο Britpop, χρόνια μετά τις μεγάλες δόξες των Oasis (ή, για τους κυνικότερους, να μας πλασάρει ένα προϊόν που είχαμε ξεχάσει).

Ακούγοντας αυτόν τον δίσκο, νιώθεις μια μεγάλη ανακούφιση (που είναι ουσιαστικά δύο). Νιώθεις ότι ευτυχώς άτομα σαν τους Gallagher δεν είναι νόθα παιδιά της μουσικής, δηλαδή ότι δεν βρέθηκαν τυχαία στη θέση τους. Με τα στραβοπατήματα των προηγούμενων δίσκων, η θεωρία των διαττόντων αστέρων είχε αρχίσει να γίνεται η κραταιά άποψη, αλλά τώρα βλέπεις τι μπορεί να κάνει λίγη δόση δημοκρατίας και λίγη χαλάρωση. Ναι, πρόκειται για ανακούφιση: οι Oasis δεν μετακινήθηκαν μουσικά και ωστόσο προχώρησαν παρακάτω.

Τι είναι αυτό που κάνει το "Don't believe the truth" καλό δίσκο; Μα, ακριβώς το γεγονός ότι κρατάει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Oasis αγαπητούς (εύκολες μελωδίες, τραγουδάκια για χοροπηδητό στα στάδια, μπαλάντες που λέγονται με μια κιθάρα) και, χωρίς να προσποιείται, δίνει την ευκαιρία στον μικρό αδερφό Liam και στους Andy Bell (μπασίστα) και Gem Archer (κιθαρίστα) να γράψουν κομμάτια. Αυτοί μάλιστα γράφουν και κομμάτια που στέκουν ή ακόμη και ξεχωρίζουν.

Έτσι, τo "Guess God thinks I'm Abel" του Liam και το εναρκτήριο "Turn up the sun" είναι δύο κομμάτια που χαίρεσαι να τα ακούς, με τη σφραγίδα των Oasis – ακόμη κι αν αυτήν την έβαζε παλιά μόνο ο Noel. Αυτός, με τη σειρά του, δίνει στο αδηφάγο κοινό του τραγούδια σαν το "Lyla" και το "The importance of being idle", μελωδίες που τραγουδάς και γουστάρεις. Έντεκα tracks (κι ένα κρυμμένο) που κυλάνε όμορφα κι εύκολα και που δεν θέλουν να φανούν πιο ψαγμένα απ' ότι είναι πραγματικά. Δίκαιο…

Για "επιστροφή στη φόρμα" δεν είμαι σίγουρος, αλλά για ειλικρίνεια μπορούμε άνετα να μιλάμε. Αυτό δεν είναι το άλμπουμ της χρονιάς, αλλά δεν ξεπατικώνει ιδέες του παρελθόντος και σε κάνει να θέλεις να το ακούσεις, άρα λειτουργεί πρώτα σαν μουσική και μετά σαν προϊόν. Σε τελική ανάλυση, οι άλλοτε αντίπαλοι των Blur στη βρετανική μουσική δεν έχουν βγάλει τόσο καλό δίσκο από τότε που το "Champagne Supernova" έκλεισε μια ηχογράφησή τους - κι από τότε πάνε χρόνια.

Αφήστε τους δήθεν αφορισμούς της εμπορικότητας και πείτε την αλήθεια: Σας είχαν λείψει κι εσάς;