ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΙΟΣ - Δεν γυρίζω πίσω (EMI)
1. Δεν γυρίζω πίσω
2. Στο κάτω κάτω της γραφής
3. Το παλιό κρεβάτι
4. Πάλι
5. Η αγάπη δεν χρεώνει
6. Έγκλημα έκανες
7. Ανέβα πίστα
8. Κάπνισα πολύ
9. Σκότωμα θέλουμε κι οι δυο
10. Κι είχα τόσα να σου πω (ντουέτο με τον Αντώνη Ρέμο)
11. Άνοιξη (ορχηστρικό)
12. Μη με συγκρίνεις
Ο Γιάννης Πάριος επιστρέφει (χωρίς να έχει πραγματικά φύγει ποτέ...) με έναν δίσκο σε μουσική του Αντώνη Βαρδή. 11 τραγούδια κι ένα ορχηστρικό κομμάτι συνθέτουν έναν δίσκο όπου δύο παλιοί γνώριμοι και φίλοι (και απ' ότι φάινεται συμπάσχοντες στους χωρισμούς) βγάζουν όλο το "αχ" που μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς. Οι μεγάλες εκπλήξεις προηγήθηκαν ή έπονται...
Κατ' αρχήν ας μου επιτραπεί να πω ότι το εξώφυλλο σε καμία περίπτωση δεν είναι ό,τι πιο καλαίσθητο έχουμε δει τελευταία (και κομψά το έθεσα). Το "Δεν γυρίζω πίσω" είναι ένα άλμπουμ που δεν πέφτει ποτέ κάτω από ένα ελάχιστο επίπεδο, είτε μιλάμε για τη μουσική, είτε για τους στίχους του, που έχουν γραφτεί από τον Βασίλη Γιαννόπουλο και το Μάνο Τσιλιμίδη - και ένα από τη Λίνα Δημοπούλου.
Είναι αυτοί οι στίχοι που ξενίζουν λίγο τον τυχαίο, φευγαλέο ραδιοφωνικό ακροατή που ακούει ότι 'αξίζει να καταστραφείς... για μια γυναίκα που αγαπάς' στο "Στο κάτω κάτω της γραφής" (βλέπε λήμμα 'μέγα καψουροτράγουδο'), αλλά και πάλι ποιος ακούει 'τυχαία' τον Πάριο;... Το θέμα επαναλαμβάνεται στο "Έγκλημα έκανες" και ξαναεπαναλαμβάνεται (χα!) στο "Σκότωμα θέλουμε κι οι δυο", αλλά είπαμε: δεν είναι δα και κανένα άγνωστο πεδίο για τον ερμηνευτή.
Και πάμε και στον Αντώνη Βαρδή, ο οποίος τελευταία δεν χαρίζει στις συνθέσεις του. Να, όμως, που στον εν λόγω δίσκο μοιάζει να μην πετυχαίνει κάτι που άνετα είχε κάνει στον τελευταίο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα: να γράψει ένα τραγούδι που θα θέλεις να ακούς ασταμάτητα. Βέβαια, στόχος των δύο καλλιτεχνών ήταν να βγάλουν ένα αποτέλεσμα ηθελημένα παλιομοδίτικο, πράγμα το οποίο όντως επιτυγχάνεται. Έλα όμως που κάτι λείπει τελικά από τη χημεία, παρόλο που το ομώνυμο κομμάτι έχει ένα σεβαστό συνθετικό εκτόπισμα - κι ας θυμίζει περισσότερο από ποτέ το "The show must go on" το πομπώδες του Αντώνη Βαρδή.
Το ντουέτο Πάριου - Ρέμου στο "Κι είχα τόσα να σου πω" δεν είναι κάποιο χρυσό τραγούδι, αν και τα ζεϊμπέκικα είναι μια χαρά και το "Ανέβα πίστα" λειτουργεί εξαιρετικά ως ξεσηκωτικό πίστας. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου ίσως είναι το "Πάλι", το οποίο διατίθεται και σαν instrumental με τον τίτλο "Άνοιξη". Γενικά, ενώ κανένα τραγούδι δεν είναι κακό, δεν πετάς και την σκούφια σου για κάποιο συγκεκριμένο.
Αν ριψοκινδύνευα μια πρόβλεψη θα έλεγα ότι σε πέντε χρόνια δεν θα θυμόμαστε με τόση αγάπη κάποιο από τα τραγούδια του δίσκου (όπως έγινε κάποτε με το "Αχ, αγάπη" σε παλαιότερη συνεργασία των δύο ή με κλασικά πια τραγούδια του Πάριου), αλλά μήπως τελικά το target group του άλμπουμ είναι σήμερα με τόση σαφήνεια καθορισμένο, ώστε να χρειάζεται να μου ζητηθεί να χαλαρώσω;...
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News