ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

EDITORS
The back room

Τέσσερις το πρωί στο σκοτάδι του δωματίου και το ντεμπούτο των Editors παίζει δυνατά στα αυτιά μου. Ένας καταρράκτης μυστήριων συνειρμών και παλιών, γνώριμων συναισθημάτων χτυπούν την πόρτα. Είναι ευθείες αναφορές σε ένα παρελθόν που πίστευα ότι κανείς δεν θυμάται, έναν κόσμο οργισμένο και γκρίζο, ορμητικό και ταυτόχρονα αδρανή, μεθυσμένο και ταυτόχρονα με όνειρα.

Ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια, χυμένα ποτήρια και σβησμένα αποτσίγαρα – που κάθε άλλο παρά βέβαιος είμαι ότι βρίσκονται πράγματι εκεί, ίσως είναι κομμάτι της ανάμνησης – νιώθω την σφοδρή ανάγκη να εξυμνήσω και να αφορίσω τη χρονική περίοδο στην οποία διαδραματίζονται όλα, σε μια προσπάθεια να αναδυθώ στην πραγματικότητα.

Παίρνω ένα χαρτί και αρχίζω να γράφω υπνωτισμένος κάποιον δεκάλογο του punk νοσταλγού:

1. Δεν έχεις δικαίωμα να νοσταλγείς το punk. Δεν είχες καν γεννηθεί τότε.
2. Η μετα-βιομηχανική θλίψη δεν υπάρχει εδώ. Εκατοντάδες τραγούδια ασυγκράτητων νεαρών γράφτηκαν κάτω από έναν γκρίζο ουρανό που σχεδόν δεν γνωρίζεις.
3. Η γραφικότητα του punk νοσταλγού είναι αντίστοιχη της αυθάδειας του μουσικά αμόρφωτου νεοέλληνα συνθέτη που μισείς. Μην εξισώνεσαι…

…Βλακείες. Πίνω μια μεγάλη γουλιά ουίσκι. Δεν ξέρω αν η γλώσσα μου έχει μουδιάσει, αλλά δεν νιώθω καθόλου αλκοόλ μέσα του (υπάρχει;). Θέλω να συνεχίσω αλλά διαβάζω αυτά που έχω γράψει και ένας άνεμος αρχίζει να φυσάει έξω από το ανοιχτό παράθυρο. Ακούω πάλι τους Editors και σκέφτομαι ότι κι αυτοί έβαλαν το χέρι τους σε αυτήν την φανταστική μετατόπιση.

Σκόρπιες σκέψεις για το "The back room" προσγειώνονται αιφνιδιαστικά στο κεφάλι μου. 'Οι Interpol το έκαναν καλύτερα', 'η παραγωγή είναι σκληρή' και διάφορα άλλα παιδιάστικα, λες και είμαστε βαθμοθήρες του γυμνασίου. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο δίσκος θα συγκινήσει όσους κάποτε χάθηκαν – ή χάνονταν – στις λέξεις του Curtis και του McCulloch, σε μια γειτονιά δίπλα στα εργοστάσια όπου δούλευε ο πατέρας, σε μια υγρή πόλη του βορρά ή σε μια αχανή 'μητρόπολη του νότου'.

Ξαφνικά τα τραγούδια παίρνουν τρεις διαστάσεις. Το "Someone says" τρέχει μαζί μου σε έναν λασπωμένο δρόμο και το "Fingers in the factories" ακούγεται μέσα στο αυτοκίνητο ενώ έξω βρέχει με το τουλούμι. Το "Munich" γίνεται το εισιτήριο διαφυγής, το "Blood" μιλάει για ένα μέλλον που περιμένει και το "Camera" ψιθυρίζει μια εικόνα ακριβώς όπως αυτή στην οποία είμαι καδραρισμένος – μια ασαφή πραγματικότητα που αποτυπώνεται και γίνεται ορατή στο δωμάτιο του εμφανιστηρίου (ένα τέχνασμα, ίσως, για να ψάξω μια δίοδο προς το όνειρο).

Είναι ήδη πέντε, το δωμάτιο καθαρό, ο άνεμος έχει γίνει μια σφοδρή αυγουστιάτικη μπόρα και η ανάμνηση έχει αφήσει πίσω της μόνο μια ηχώ. Περπατάω τον δρόμο για το όνειρο και έχω κάθε δικαίωμα να νοσταλγώ ό,τι δεν έζησα.