ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

BRIGHT EYES - I'm wide, awake it's morning (Saddle Creek)

1. At The Bottom Of Everything (feat. Jim James)
2. We Are Nowhere And It's Now (feat. Emmylou Harris)
3. Old Soul Song (For The New World Order) (feat .Emmylou Harris)
4. Lua
5. Train Under Water
6. First Day of My Life
7. Another Travelin' Song
8. Landlocked Blues (feat. Emmylou Harris)
9. Poison Oak
10. Road To Joy

Ok, λοιπόν, για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου απέναντι στον λαμπρό αυτό νέο, πρέπει να αρχίσω με μια αποσαφήνιση - εξομολόγηση. Έχω μια διχασμένη σχέση μίσους - πάθους με τη μελαγχολική μουσική: όταν με ρίχνει πραγματικά (από μόνη της), μου τη σπάει και δυσκολεύομαι να φανταστώ τον εαυτό μου μόνο σε ένα καθιστικό, με ουίσκι στο χέρι, να ακούει αυτοκτονικούς στίχους. Από την άλλη, όταν αποκαλύπτει έναν τόνο πίκρας και σε κάνει να συλλογιστείς δυο πράγματα παραπάνω, νιώθω ότι πρέπει να ευχαριστήσω τον ηθικό αυτουργό.

Ο Conor Oberst είναι ένα παιδί - θαύμα από τη Nebraska των ΗΠΑ, που έβγαλε πολύ καλούς δίσκους στα 14 του, εξαιρετικούς στα 20 του και έδωσε λαβές στους Αμερικάνους κριτικούς να μιλούν για το νέο "ανεξάρτητο Dylan". Αγνοώντας το οικογενειακό του background, γνωρίζοντας όμως στοιχεία για το μουσικό του, οφείλω να παραδεχτώ ότι πρόκειται για έναν ταλαντούχο συνθέτη και στιχουργό, σίγουρα εργατικό και δημιουργικό. Η μουσική του, πικρή αμερικάνικη indie pop, σε συνδυασμό με την σπαρακτική του ερμηνεία - λίγο σαν Robert Smith χωρίς το reverb - έφερε δίσκους σαν τα "Fevers & Mirrors" και "Lifted".

Το 2005, ο Oberst είναι πια 25 χρονών και η εντεκάχρονη πείρα του στη μουσική είναι αξιοθαύμαστη. Φέτος κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ ταυτόχρονα: το ηλεκτρονικότερο "Digital ash in a digital urn" και τον εν λόγω ακουστικό folk δίσκο. Εδώ, η άνεση με την οποία ο Oberst διηγείται τις ιστορίες του είναι τεράστια, εφάμιλλη των Eels, πλην όμως ανησυχητική για την όποια υγεία του, μια και οι γραμμές του δημιουργούν αυτό το χαρακτηριστικά αφηρημένο - στην πραγματικότητα μαύρο - τοπίο από συμπυκνωμένο λόγο (κι όποιος με εννόησε, με εννόησε…).

Μουσικά, υπάρχουν επίσης καλές στιγμές. Με τη βοήθεια της Emmylou Harris σε τρία τραγούδια, ο Oberst θυμίζει κάτι από τους προφανείς ήρωές του (Dylan, Neil Young, Springsteen και R.E.M. - ειδικά περιόδου "Out of time" με τις φωνητικές συμμετοχές της Kate Pierson των B'52's, αν και πολύ περισσότερο folk). Έτσι, δύσκολα θα κακολογήσει κανείς τραγούδια σαν το "We are nowhere and it's now", "First day of my life" και "Land locked blues" μεταξύ άλλων.

Ωστόσο, έχω δύο στραβές εντυπώσεις που δεν μου ξεκολλάνε. Πρώτον, ότι ο δίσκος εκπέμπει μια περίεργη αυταρέσκεια που δεν δικαιολογείται. Όχι, το παιδί δεν είναι κανένα από τα προαναφερθέντα ιερά τέρατα και θα χρειαστεί λίγη παραπάνω προσπάθεια πέρα από μιντιακό hype στις ΗΠΑ για να τον μάθουμε καλύτερα στην Ευρώπη. Αφήστε που το τελευταίο track "Road to joy" είναι μια ανεπίσημη (τόσο ώστε να μην αναφέρεται στα credit) εκδοχή της "Ωδής της χαράς" του Beethoven (!). Δεύτερο, παρά τις πιο γρήγορες και 'κεφάτες' στιγμές του δίσκου, η τελική οσμή που αναδύεται είναι αυτή της μαυρίλας που σε χαλάει και ο δίσκος κατευθύνεται για την περιοχή "είμαι-χάλια-πίνω-και-ξενυχτάω" της δισκοθήκης.

"I'm wide awake, it's morning" ("Είμαι ξύπνιος, είναι πρωί"). Κι εγώ, αλλά είμαι καλά κι έχω δουλειές. Αν περνάς δύσκολες στιγμές, βρήκες σίγουρα έναν συμπάσχοντα. Θυμήσου μόνο ότι σε χρειαζόμαστε.