ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

BJORK - Drawing Restraint 9 (One little Indian)

1. Gratitude
2. Pearl
3. Ambergis March
4. Bath
5. Hunter Vessel
6. Shimenawa
7. Vessel Shimenawa
8. Storm
9. Holographic Entrypoint
10. Cetacea
11. Antarctic Return

Στο Μεσαίωνα, οι υπερασπιστές της μουσικής τάξης και της κλασικής φόρμας των soundtrack θα άναβαν από μια μεγάλη φωτιά σε κάθε κεντρική πλατεία και θα έκαιγαν εν χορώ, πρώτα το "Drawing Restraint 9" και έπειτα αυτήν την Ισλανδή μάγισσα. Σαν το "Médulla" να μην μας είχε ζορίσει αρκετά μέχρι να το αφομοιώσουμε (και τελικά να το αγαπήσουμε), η Bjork αποφασίζει να μας βάλει ακόμη πιο δύσκολα με τη νέα της κυκλοφορία. Όμως...

Πρώτον, αυτό ΔΕΝ είναι το νέο άλμπουμ της Bjork. Ο έρωτάς της για τον Matthew Barney (δεν είμαι σίγουρος ποια... συνεύρεση προηγήθηκε, η καλλιτεχνική ή η διαπροσωπική) την ώθησε να γράψει αυτό το εξεζητημένο soundtrack για μια - προφανώς εξεζητημένη - ταινία με θέμα... εεε... χμμ, τη σχέση ανάμεσα στην δημιουργία και την αυτοκυριαρχία, δοσμένη από μια ιστορία ενός γιαπωνέζικου φαλαινοθηρικού (πρώτα τα γυναικόπαιδα στις βάρκες, δηλαδή...).

Δεύτερον, η δισκογραφία δεν είναι πίστα για παραγγελιές. Στο βαθμό που μας αφορά οφείλουμε σαν ακροατές να σεβόμαστε την διάθεση των καλλιτεχνών για αλλαγή. Ομολογουμένως, όσοι κάποτε γοητεύτηκαν από τους εναλλακτικούς ήχους κάποιου "Debut" και άρχισαν να ακολουθούν μουσικά την Bjork, διάλεξαν δύσκολο δρόμο. Στο "Drawing Restraint 9", πολύ μακριά από το "Selmasongs", η Bjork φαίνεται πιο αποφασισμένη από ποτέ να πειραματιστεί με όσα την ενδιαφέρουν, λογαριάζοντας όλο και λιγότερα. Ήχοι που ενοχλούν, τραγούδια με φωνητικά (απομεινάρι του "Médulla"), σχεδόν παράφωνα ακόρντα και επαναληψιμότητα σε επικίνδυνα επίπεδα φτιάχνουν μια εικόνα ενός δίσκου που δεν θέλεις να ακούσεις πολύ.

Και τα παράδοξα αρχίζουν να έρχονται στο φως όταν ξεπεράσεις το πρώτο συναισθηματικό σοκ και το αντίκτυπο ενός δίσκου που ξένισε. Επαναλαμβάνουμε ότι αυτό το άλμπουμ είναι μουσική επένδυση σε ταινία και ως τέτοιο ακούγεται να περιγράφει καλά τα όσα διαδραματίζονται. Ok, το "Holographic Entrypoint" δεν ακούγεται, αλλά ποιος θα τα κατάφερνε καλύτερα; Θέλω να πω, βγάλτε στην άκρη τα μοναδικά δύο κομμάτια που θα κρατούσατε αυτόνομα από αυτόν τον δίσκο (το "Gratitude", με τον Will Oldham στα φωνητικά και το "Storm", με την Bjork) και μάλλον έχετε έναν δίσκο για την ιστορία ενός γιαπωνέζικου φαλαινοθηρικού. Αν δεν έχουμε δει ούτε καρέ από την ταινία και πιστεύουμε ότι λειτουργεί, είναι δίκαιο να καταγράψουμε το εγχείρημα σαν πετυχημένο.

Η Bjork έκανε το κομμάτι της - μάλιστα πρωταγωνιστεί και στην ταινία, έκανε την δουλειά της - έγραψε το soundtrack και παρέδωσε μια χούφτα κομμάτια που δεν ξεχνάς - παρόλο που δεν τα χρησιμοποιείς κάθε μέρα για να ξυπνάς καλύτερα. Το μόνο που δεν μας έκανε ήταν... τη χάρη. Λύπαμαι, ωστόσο, γιατί αυτό δεν ήταν σε καμία περίπτωση το ζητούμενο. Ας είμαστε δίκαιοι, λοιπόν, ας αφήσουμε το ξωτικό στην δημιουργική του τρέλα και όσοι πιστεύουν, όπως εγώ, ότι το "Drawing Restraint 9" δεν τους αφορά ούτε στο ελάχιστο, ας με μιμηθούν - με μια βουτιά ακόμη.