ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

SIGUR ROS
Takk

Έχοντας περάσει στο mp3 player τον καινούριο δίσκο των Sigur Rós, βρίσκομαι να περπατάω στην Βασιλίσσης Σοφίας, λίγο πριν τις τέσσερις το πρωί. Ήδη Οκτώβριος, ψύχρα πια, και η ώρα είναι από μόνη της αρκετή για να σπρώξει την πραγματικότητα σε ένα επίπεδο ονειρικό - πόσο μάλλον με το "Takk" στα αυτιά μου.

Διάβαζα τις προάλλες το "Illuminati" του Dan Brown και εντυπωσιάστηκα από τη σκηνή όπου ένας ιερέας παραδέχεται σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση ότι η εκκλησία έχασε τον προαιώνιο πόλεμο από την επιστήμη, καθιστώντας ταυτόχρονα την τελευταία υπεύθυνη για την ολοσχερή απώλεια της πίστης - γενικά. Είναι μία ανατριχιαστική σκηνή, η ανάμνηση της οποίας με βρίσκει να περπατώ στο γρασίδι του Πάρκου Ελευθερίας, κάνοντας την συνειρμική αντιστοιχία στις νότες των Sigur Rós.

Είναι η πολλοστή ακρόαση του "Takk" ("ευχαριστώ" στα ισλανδικά) και οι λόγοι για να παραμείνει το ρίγος εκτείνονται πέρα της θερμοκρασίας και είναι επιεικώς αμέτρητοι. Σε μια προσπάθεια να τους εκφράσω, σκέφτομαι κάτι που εκείνη τη στιγμή φαντάζει θρησκευτικό, δεν έχει όμως να κάνει με την παραδοσιακή, οργανωμένη θρησκευτικότητα: οι Sigur Rós ενδεχομένως είναι ότι πιο κοντινό έχω νιώσει στην πίστη και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Ίσως μάλιστα να πρόκειται για αυτήν την ίδια την 'πληγωμένη' πίστη που περιγράφει ο Brown ή απλά να αντικατοπτρίζουν την προσωπική πίστη μου στη μουσική - θα χρειαστεί να προσπαθήσω πολύ για να το ξεκαθαρίσω.

Την ίδια ακριβώς στιγμή σταματάω να περπατώ για να βρεθώ απότομα στην πραγματικότητα της Αθήνας και να διηθήσω τις σκέψεις μου μέσα από ένα ξερό φίλτρο ορθολογισμού και απόπειρας λεκτικού ορισμού που με βρίσκει να συμπεραίνω την μοναδικότητα αυτών εδώ των Ισλανδών: με πυρήνα τα φυσικά όργανα πετυχαίνουν ένα γλυκόπικρο ηχητικό αποτέλεσμα που ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο άμεσο. Είναι ιδέα μου ή τα τραγούδια του "Takk" αναφέρονται στην πραγματικότητα που με περιβάλλει; Είναι άραγε αυτός ο ήχος του κόσμου που παρατηρεί με δέος το σήμερα, όπως οι άνθρωποι των σπηλαίων τη φωτιά;

Ίσως αν χιόνιζε να ήμουν ακόμη πιο κοντά στο feeling. Παρακολούθησα πριν από κάποιες μέρες το ισλανδικό ντοκυμαντέρ "Screaming masterpiece" στο κινηματογραφικό φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας" και ακόμη δεν μπορώ να διώξω από επάνω μου την ανατριχίλα της εικόνας που αποτυπώθηκε σε αυτό το φιλμ. Σε μία από τις πιο κρύες χώρες της Ευρώπης, η μουσική είναι ζωντανή και ακμάζουσα και ψάχνει δρόμους προς τα έξω - ή προς τα μέσα, ανάλογα με το ζητούμενο - με συναίσθημα, αλληλεγγύη και πραγματικά ρομαντική πίστη σε κάτι καλύτερο.

Με δεκάδες σκέψεων στο μυαλό, τα 65 εντυπωσιακά λεπτά του "Takk" εξελίσσονται σε λόγο ευχαριστιών. Σαν να μην έφτανε ο μουσικός και συναισθηματικός αντίκτυπος των μέχρι πρότινος Sigur Rós, σε αυτόν τον δίσκο έρχονται ακόμη πιο κοντά. Χειρίζονται τα πάντα έτσι ώστε οι δύο αντιφατικές εντυπώσεις, ότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο και ότι τραγουδούν κάτι που πάντοτε βρισκόταν μέσα σου, να εξελιχθούν στην πεποίθηση ότι αποτελούν την αυθεντικότερη και βαθύτερη φωτογραφία όσων ζούμε σήμερα και όσων πρόκειται να έρθουν - ο νεωτερισμός που λέγαμε.

Το σβήσιμο του player με βρίσκει να έχω δώσει ένα ευρώ σε έναν ζητιάνο που ξεφύτρωσε απ' το πουθενά και με ευχαριστεί. "Όχι, εγώ ευχαριστώ", επιμένω και παίρνω τον δρόμο για το σπίτι.


Ηλίας Μαλασίδης