ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

DEPECHE MODE
Playing the angel

Αυτή δεν είναι μπάντα. Είναι οι μπαταρίες [κόπηκε από την αρχισυνταξία]. Πόσο ακόμη θα συνεχίζουν οι Depeche Mode, ενώ οι άλλοι έχουν ήδη σταματήσει; Απ' ότι φαίνεται από το "Playing the angel", αρκετά ακόμη.

Είναι περιττό και ταυτόχρονα απολύτως απαραίτητο να αναφερθεί κανείς στα κομμάτια του άλμπουμ ξεχωριστά και αυτό γιατί το "Playing the angel", αντισυμβατικό σε γενικές γραμμές, μοιάζει σαν greatest hits μιας μπάντας τριανταπεντάχρονων, αλλά φυσικά δείχνει τον τρόπο να βγει ένα μουσικό είδος από κάθε αδιέξοδο στο οποίο θα μπορούσε να βρεθεί.

Έτσι, ο δίσκος ανοίγει με το "A pain that I'm used to", ένα κομμάτι σκληρό και ρυθμικό (στην παράδοση των "Songs of faith and devotion" και "Ultra" που άνοιγαν με τα "I feel you" και "Barrel of a gun", αντίστοιχα) που φαίνεται να δανείζεται τα στοιχεία που έκαναν το "Enjoy the silence" all-time classic για να φτιάξει τελικά κάτι εντελώς ξεχωριστό. Το "John the revelator", ένα αντι-θρησκευτικό electro-gospel, είναι η στιγμή που θα περιμένουμε στα live και το "Suffer well" (ένα από τα τρία τραγούδια γραμμένα από τον David Gahan) είναι ένα έξυπνο, μελωδικό και ρυθμικό κομμάτι φτιαγμένο με τους απόηχους κάποιου "Policy of truth".

Το "The sinner in me" είναι καθαροί Depeche Mode, ενορχήστρωση που εκπλήσσει ανά 15", θόρυβοι και κιθάρες, ενώ το single "Precious" είναι η πιο εύπεπτη στιγμή του άλμπουμ, που έρχεται να 'καθαρίσει' για λίγο το ηχητικό φάσμα. Τότε είναι που φτάνει το "Macro", ένα track γεμάτο ένταση, από τη φωνή του Martin Gore και στα πρότυπα του "Only when I lose myself", που δεν φτάνει ποτέ σε μια δεδομένη κορύφωση, αλλά που καταφέρνει να μπει στα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.

Λίγο αργότερα, το "Nothing's impossible" είναι ένα εξαιρετικό flashback σε κάποιους Depeche Mode της αρχής της καριέρας τους, το οποίο ζητά να ακουστεί κατ' επανάληψη, ενώ το θέμα "Introspectre" και το "Damaged people", λίγο πριν ο δίσκος κλείσει ιδανικά με το "The darkest star", υπενθυμίζουν την ικανότητα των Gore, Gahan και Fletcher να στήνουν δίσκους που απολαμβάνεις.

Το "Playing the angel" δεν είναι ένα συμπλήρωμα στο μακρύ κατάλογο της δισκογραφίας τους - αλλά μήπως και ποιο άλμπουμ τους ήταν; Η παραγωγή του Ben Hillier (U2, Blur, Elbow) φαίνεται να έπαιξε καταλυτικό ρόλο: τα τραγούδια ακούγονται φρέσκα, δονούνται και εξελίσσονται προσπερνώντας νόρμες και φόρμες. Στιχουργικά, δεν μιλάμε για καμιά αναχώρηση από τους συνήθεις θεματικούς σταθμούς, πράγμα που επιβεβαιώνει τον συνολικό αντίκτυπο.

Το "Playing the angel" είναι ένα παράδειγμα του πώς φτιάχνεις ένα electro δίσκο βάζοντας καθαρά προσωπικούς κανόνες και καταφέρνοντας να ικανοποιήσεις ένα κοινό κορεσμένο από το παρωχημένο της μανιέρας. Αναμφισβήτητα, ένας από τους δίσκους της χρονιάς.


Ηλίας Μαλασίδης