ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

MADONNA
Confessions on a dance floor

Μετά από δεκάδες χτενίσματα και χρώματα μαλλιών, στυλ δίσκων από διαφορετικούς παραγωγούς, σεξ, βία, αμφισβητήσεις και λοιπές αμαρτίες, έχουμε μάθει να τα περιμένουμε όλα από τη Madonna. Τι περίεργο αλήθεια (!) το μόνο σταθερό πράγμα για κάποιον να είναι να μεταβάλλεται συνεχώς. Η κυρία Ritchie είναι δημιουργός μουσικών τάσεων εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν διστάζει να συνεχίσει τις μεταμορφώσεις. Μετά, λοιπόν, την ανανεωμένη μάνα του "Ray of light", την πειραματιζόμενη dance lover του "Music" και την όχι και τόσο πειστική σκεπτικίστρια του "American life" έρχεται η retro disco-queen του "Confessions on a dance floor".

Τόση πείρα ως χαμαιλέοντας δεν μπορεί να φανεί άχρηστη για τη Madonna. Το look με το κορμάκι και το διχτυωτό καλτσόν είναι ίσως η τελευταία φορά που η Madonna παριστάνει τη νέα (είναι λίγο πριν τα 50) με επιτυχία. Ω, συγνώμη, είναι κριτική δίσκου, σωστά; Σωστά! Τι σχέση έχουν τα look; Χμμ, μάλλον συμπληρώνουν το πακέτο του νέου δίσκου, ο οποίος θα φαινόταν πολύ προσποιητά χορευτικός χωρίς την αμφίεση (και δεν είναι, ομολογουμένως, προσποιητός...).

Η πρώτη μεγάλη διαφορά που εντοπίζει κανείς ανάμεσα στο "Confessions…" και τους προκατόχους του είναι η αδυναμία του να προτείνει την ιδέα μιας νέας μόδας. Όταν το "Ray of light" παρουσίαζε τον ήχο 'William Orbit' και το "Music" έκανε τρομερά 'Mirwais' παιχνιδίσματα, το "Confessions…" κάνει flashback στα χρόνια της αναλογικής disco και προσθέτει μυρωδικά από τη νέα χιλιετηρίδα. Ο παραγωγός Stuart Price κάνει, φυσικά, εξαιρετική δουλειά, αλλά η ανάγκη να δικαιολογηθεί το διττό του τίτλου (και "εξομολογήσεις" και "στην πίστα") μοιάζει να παγιδεύει το καλό υλικό του δίσκου σε ένα στενότερο εύρος bpm απ' ότι παλιότερα.

Ok, το "Hung up" είναι από τα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η Madonna, αλλά η λούπα ΑΒΒΑ βοηθάει πολύ, ε; Στα υπόλοιπα 11 τραγούδια, η λίστα των προφανών αναφορών πληθαίνει ολοένα: το "Future lovers" κάνει το 'Donna-Summer / Giorgio-Moroder' κομμάτι του, το τεράστιο θεματικό στραβοπάτημα (βλέπε 'σαχλαμάρα') του "I love New York" φέρνει σε Jackson 5, το "Let it will be" σε Human League, το "Forbidden love" σε Pet Shop Boys και Gazebo… Ποτέ δεν μιλάμε για αντιγραφές, αλλά ο νεωτερισμός αναζητείται.

Βέβαια, με μοναδική εξαίρεση την απολογία του "I love New York" - προφανώς κάποιο ξεκαθάρισμα παρεξηγήσεων με το Μεγάλο Μήλο μετά το "American life" - όποιος βρει ελάττωμα στο "Confessions on a dance floor" καλείται να το αναφέρει. Τα δυνατά "Get together" και "Sorry" στέκουν γερά στις επάλξεις, παρόλο που χρειάζεται να φτάσουμε στο "Jump" για να συναντήσουμε μία από τις δυνατότερες στιγμές του άλμπουμ. Το θρησκευτικό "Isaac" θα ήθελε να γίνει σπηνταρισμένο "Frozen" αλλά δεν είναι και ευτυχώς - εν όψει αποχώρησης από την πίστα - τα "Push" και "Like it or not" παραδίδουν ένα φινάλε με περισσότερη ουσία.

Θα ήταν μεγάλη αχαριστία να κακολογήσεις το "Confessions on a dance floor", αλλά αιφνιδιάζεσαι όταν οσμίζεσαι ότι η Madonna ακολουθεί αντί να προηγείται, πράγμα σπάνιο. Τα βασικά στοιχεία της μουσικής της είναι εδώ (η μελωδία, οι στίχοι και η φωνή της), όμως μέσα από το χορευτικό φίλτρο που εφαρμόζεται, η βασίλισσα της pop μοιάζει να θέλει να γίνει αρεστή παρά να εκφραστεί, ζητά επιβεβαίωση κι όχι καλλιτεχνική διέξοδο και ως εκ τούτου αποδυναμώνει άθελά της το υλικό. Με το "Confessions…" να παραμένει αναμφισβήτητα σε υψηλό επίπεδο, θα στοιχημάτιζα ότι στο μέλλον θα κυκλοφορήσει και καλύτερους δίσκους.