ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

FRANZ FERDINAND
You could have it so much better

Η σκόνη από το headbanging με το "Take me out" δεν είχε προλάβει να καθίσει ακόμη στις φρεσκοσφουγγαρισμένες πίστες των ροκάδικων και, με πιασμένους σβέρκους, ακούσαμε ότι οι Franz Ferdinand ετοιμάζουν 'νέο υλικό'... "Μα, ο δίσκος ΤΩΡΑ κυκλοφόρησε!", σκεφτήκαμε, μέχρι κάποιος να μας εξηγήσει ότι η καλύτερη άμυνα απέναντι στους χαιρέκακους που παραφυλάνε στη γωνία για το στραβοπάτημα του δεύτερου δίσκου είναι, ως γνωστό, η επίθεση!

Ενάμισυ χρόνο μετά το "Franz Ferdinand" οι Σκωτσέζοι κυκλοφορούν το δεύτερό τους άλμπουμ και κλείνουν μεγάλα στόματα. Καταρχήν, το single - προπομπός του "You could have it so much better" είναι άλλη μια ρυθμοβόμβα που κολλάει στο μυαλό (και το... πέλμα) από τη στιγμή μηδέν και λέγεται "Do you want to". Εκεί όμως που στο "Franz Ferdinand" τα "Take me out" και "Dark of the matinee" ήταν οι πυρήνες, το "You could have it…" περιστρέφεται γύρω από περισσότερους ήλιους.

Σίγουρα ένα άλμπουμ ιστορικής σημασίας είναι κάτι που μόνο στο μέλλον μπορεί - και έχουμε πια το δικαίωμα - να περιμένουμε από την παρέα του Καπράνου, αλλά το παρόν είναι τόσο βελτιωμένο σε σχέση με τον προκάτοχό του, που θα μπορούσα να κάνω και διαφημιστικό απορρυπαντικού πλυντηρίου για την νέα εξελιγμένη του σύνθεση. Οι πιο σοβαρές στιγμές έχουν αυξηθεί, ο ήχος έχει γίνει πιο τρισδιάστατος και η λέξη 'ωριμότητα' δεν χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία ξεφουσκώματος.

Υπάρχουν πολλά κομμάτια με τον ήχο του "Franz Ferdinand" ("This boy", "You're the reason I'm leaving", "Well that was easy" - τους αρέσει η ντο μινόρε, ε;), αλλά και εκπλήξεις που ενθουσιάζουν ("Walk away", "What you meant", το ομώνυμο), μέσα στις οποίες συγκαταλέγονται και οι δύο 'μπαλάντες' του δίσκου. Τα πιανάτα "Eleanor put your boots on" και "Fade together" προβιβάζουν την μπάντα σε αστέρια μεγέθους και στοιχήματα με υψηλή απόδοση.

Η συνολική εντύπωση του "You could have it so much better" είναι αυτή ενός δίσκου από ένα γκρουπ με ταυτότητα, αν και το παρανοϊκό μου (αριστερό) αυτί ορκίζεται ότι στα πρώτα 41 λεπτά που πέρασαν άκουσε Talking Heads, Clash, Beatles, Blondie και (είναι για δέσιμο) Jon Brion. Στα επόμενα 41 λεπτά, ωστόσο, άκουσε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2005: φρέσκο, ώριμο και ενεργητικό. Πάλι θα πιαστεί ο σβέρκος μας...


Ηλίας Μαλασίδης