ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

FIONA APPLE - Extraordinary machine (BMG)

1. Extraordinary Machine
2. Get Him Back
3. O' Sailor
4. Better Version Of Me
5. Tymps (The Sick In The Head Song)
6. Parting Gift
7. Window
8. Oh Well
9. Please Please Please
10. Red Red Red
11. Not About Love
12. Waltz (Better Than Fine)

ΟΚ, αυτό είναι όντως έκπληξη, Fiona is back! Το περίεργο όμως στην όλη υπόθεση δεν είναι η απουσία έξι χρόνων από την τελευταία δουλειά της "When the pawn…"(1999), ούτε η ίδια η φύση της εναλλακτικής, έως και πειραματικής θα έλεγα, pop μουσικής της (όχι μουσικόφιλα ξωτικά μου, μην πάει το μυαλό σας κατευθείαν στη Bjork). Ο δρόμος που ακολούθησε αυτό το δισκάκι για να βρει τα φώτα της δημοσιότητας είναι τελικά άξιος θαυμασμού, επιβεβαιώνοντας το γεγονός πως οι καλές δουλειές πάντα βρίσκουν τρόπο να ξετρυπώνουν μέσα από την αφάνεια.

Το 2003 οι νέες, εξολοκλήρου προσωπικές συνθέσεις της Fiona Apple σκάνε μύτη στο διαδίκτυο σε συνεργασία με - ποιον άλλον; - τον Jon Brion. Η πορεία της συλλογής αυτής με τίτλο "Extraordinary machine" πάει απροσδόκητα καλά λόγω μάλλον του ήδη ψημένου κοινού της που αναμένει με αγωνία μια τρίτη κυκλοφορία. Αυτό που λείπει τελικά για να γίνει η υπέρβαση που θα οδηγήσει το album στα ράφια των δισκοπωλείων είναι μια διαφορετικής άποψης παραγωγή ώστε να ξεφύγει από τα κλισέ του παρελθόντος. Και ποιος είναι αυτός που θα φέρει την δύσκολη αποστολή εις πέρας; Μα ο γνωστός από το hip-hop ιστορικό του Mike Elizondo (Eminem, Dr.Dre αλλά και Rob Thomas, Gwen Stefani, Avril Lavigne…) που δεν διστάζει να κάνει για τα μέτρα του ίσως ότι πιο διαφορετικό έχουμε ακούσει έως τώρα.

Το πιάνο της εκτελέστριας δείχνει να παίρνει φωτιά και να μην ελέγχει το πηδάλιο του εξηντάλεπτου ταξιδιού του, άλλοτε σε ορχηστρικά σκαρφίσματα τύπου "Not about love" με την μεθυστική ακολουθία των εγχόρδων και άλλοτε στα όρια μιας επιθετικής λεκτικά και διόλου γλυκιάς μπαλάντας ονόματι "Oh well". Η συνθετική κλωνοποίηση του εαυτού της στο "Better version of me" ξεφεύγει κανονικά, με τα glockenspiel να διαδέχονται σε ρυθμική τρέλα την πανδαισία των κρουστών που θυμίζουν κάποια απόκοσμη στιγμή του Danny Elfman, όπως και το παιχνιδιάρικο άκουσμα από το τρομπόνι και το κόντρα μπάσο του ομώνυμου κομματιού.

Η φωνή της Apple είναι πραγματικά ιδιόρρυθμη. Υπάρχουν φορές που νομίζεις πως βαριέται να ανοίξει το στόμα της παρά μόνο για να προφέρει τις λέξεις και όχι να τις τραγουδήσει. Είναι κι αυτό όμως τμήμα της γοητείας της που ανατρέπεται ευχάριστα σε ερμηνείες δυνατές που καταλήγουν να γίνουν μέχρι και άγριες σαν το θριλερικό επίλογο του "Not about love" (καλά κυρά μου, μην βαράς).

Η παράξενη καλλιτεχνική της φιγούρα δεν λέει να μας αφήσει ήσυχους και μέσα στη νέα χιλιετία. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Πρέπει πάντα να έχουμε να ασχολούμαστε με εύηχες αρμονίες, σταθερούς ρυθμούς, προβλεπόμενες χροιές και ανακυκλώσιμα στιχάκια; Πως είπατε; H κυρία θέλει προώθηση και image making για να γίνει προσιτή στο ευρύ κοινό; Μα καλοί μου φίλοι, εδώ η δημιουργός αρνείται ακόμα και να πουλήσει το πρόσωπό της για εξώφυλλο και εσείς μιλάτε για καλλωπισμούς; Κάτι ξέρω που σας λέω, ακούστε την, θα σας αρέσει…