ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
PAUL McCARTNEY - Chaos and creation in the back yard (Parlophone)
1. Fine Line
2. How Kind Of You
3. Jenny Wren
4. At The Mercy
5. Friends To Go
6. English Tea
7. Too Much Rain
8. A Certain Softness
9. Riding To Vanity Fair
10. Follow Me
11. Promise To You Girl
12. This Never Happened Before
13. Anyway
Χρόνια μετά το "Flaming pie" και το "Driving rain" ο McCartney καλούνταν σήμερα από τις συνθήκες να παραδώσει έναν δίσκο 'ένα κλικ παρακάτω'… ή μήπως όχι; Με τις ηλικίες εκτός συζήτησης, θα μας ήταν ευκολότερο να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από το πρώην σκαθάρι, αλλά ο Paul είναι πια 63, οπότε θα αποδεχόμασταν και κάτι πιο 'συντηρητικό'. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε: το "Chaos and creation in the bac kyard" προσθέτει στο κοκτέηλ ένα συστατικό που κάνει τη διαφορά: το λένε Nigel Godrich και - μεταξύ άλλων - είναι παραγωγός των Radiohead και των Air.
Στο "Chaos and creation…" η γνωστή γεύση του McCartney είναι παρούσα, τα καρυκεύματα που έπεφταν στη μουσική των Beatles και την έκαναν μοναδική έχουν κι αυτά την εκπροσώπησή τους, αλλά ο κύριος Godrich είναι αυτός που δίνει τη γεύση που δεν είχαμε δοκιμάσει. Ακούστε ας πούμε τον επίλογο το "How kind of you", το "At the mercy" και φυσικά ολόκληρο το εξαιρετικό "Riding to Vanity Fair" για να το διαπιστώσετε και οι ίδιοι: αυτός είναι ο ήχος που θα περιμέναμε ενώ θα τραγουδούσε ο Thom Yorke, ο ήχος κάποιων ήρεμων Mercury Rev ή κάποιων Starsailor, ήτοι ήχος σημερινός.
Βέβαια (και κατεβάστε τις ντομάτες πίσω στο καφάσι), αυτά είναι μόνο ψήγματα του σύγχρονου rock, γιατί κατά τα άλλα οι γλυκιές μελωδίες πάνω στις οποίες χτίζεται ένα αξιοπρεπές κομμάτι του 20ου αιώνα (...) είναι όλες εδώ ("Jenny Wren", "English tea", "Too much rain") και ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστικός McCartney. Απλώς, το background της ηχογράφησης αυτού του δίσκου θέλει τον μεν McCartney να έχει ολοκληρώσει την τριλογία του για τη χαμένη του Linda, να παίζει όλα τα όργανα μόνος του και τον Godrich να δίνει πολύ συγκεκριμένες συμβουλές για τι θα ακουστεί και τι όχι.
Το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από ικανοποιητικό. Οι στιγμές διασκέδασης δεν είναι ποτέ υπερβολικές και τα πιάνα, οι κιθάρες και τα έγχορδα δίνουν ένα χαρακτηριστικό 'ξύλινο' χρώμα. Έτσι, ο Macca βρίσκεται ξαφνικά να τραγουδάει εν μέσω αναπάντεχων ατμόσφαιρων και τελικά να παραδίδει έναν πολύ καλό δίσκο. Δεν ακούγεται παρωχημένο, δεν (θα μπορούσε να) είναι κακόγουστο, οι νότες του είναι κολλητικές και μου κάνει για χειμώνα. Ακόμη κι αν δεν είναι νεωτερισμός, θα τέρψει πολλά ώτα (και δεν πιστεύω εσύ, αναγνώστη, να περίμενες τον Aphex Twin…).
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News