ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

SHAKIRA - Oral Fixation Vol. 2 (Sony)

1. How Do You Do
2. Don't Bother
3. Illegal - Shakira & Carlos Santana
4. Day And The Time - Shakira & Gustavo Cerati
5. Animal City
6. Dreams For Plans
7. Hey You
8. Your Embrace
9. Costume Makes The Clown
10. Something
11. Timor

Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν αν αυτή ήταν η χρονιά Shakira για την pop μουσική. Μετά την βόμβα του ισπανόφωνου "Fijación Oral Vol. 1", έρχεται η σειρά του αγγλόφωνου "Oral Fixation Vol. 2". Πρόκειται σίγουρα για έναν δίσκο που σε κάνει να σκεφτείς ιστορίες τραγουδιστριών του χώρου, από τις πιο λολίτες στις πιο έξυπνες επιχειρηματικά, καταλήγοντας τελικά στο συμπέρασμα ότι στο μέλλον θα μιλήσουμε πολύ για την Shakira.

Οι δύο δίσκοι μοιράζονται μόνο δύο κομμάτια, τα "Día especial" - εδώ "The day and the time" - και "En tus pupilas" - αγγλιστί "Something". Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, η αγγλική version αποδεικνύεται δυνατότερη (και δεν είναι ζήτημα γλώσσας - καταλαβαίνω ισπανικά), πράγμα που τελικά ίσως σημαίνει ότι οι συνθέσεις είχαν από την αρχή στόχο τους τον ευρύτερα αγγλόφωνο κόσμο. Εξάλλου, από το "Oral Fixation" λείπουν οι... λατινισμοί των "La tortura" και "Obtener un sí"...

…οι οποίοι έχουν αντικατασταθεί από μερικά εξίσου δυνατά τραγούδια. Το εναρκτήριο "How do you do" ακούγεται σαν μια πετυχημένη διασταύρωση του "Like a prayer" της Madonna, του "Sadeness" των Enigma και της διάθεσης της Shakira να ροκάρει (!). Το "Don't bother" (θυμίζει Cranberries;) είναι σωστά τοποθετημένο σαν Track 02, αφού μιλάμε για ένα απλό στην ιδέα του rock κομμάτι, το οποίο όμως απογειώνεται χάρη στην καλή του ενορχήστρωση και την ερμηνεία της Shakira.

Για το "Illegal" ομολογώ ότι ανέτρεξα στο track listing του "All that I am" του Santana, για να δω αν ήταν μέσα. Τελικά, δεν ήταν, αν και θα μπορούσε, πράγμα που σημαίνει ότι, αν και εθιστικό, μπορεί και να προσπεραστεί. Οι χαρακτηριστικές στιγμές των "Animal city", "Dreams for plans" και "Hey you" κάνουν τις δικές τους, μικρές καταθέσεις (αν και μπορούσαμε και χωρίς το δεύτερο απ' αυτά), αλλά τελικά έρχονται τα "Your embrace" και "Costume makes the clown" να αποδείξουν ότι ο όρος "pop" φτάνει ίσως να αδικεί αυτόν τον δίσκο.

Το καλύτερο μένει για το τέλος. Στο "Timor" η Shakira στήνει ένα αναπάντεχα γρήγορο κομμάτι που αρχικά δίνει την εντύπωση ότι 'δεν κολλάει'. Τότε, όμως, έρχεται το ρεφραίν και η παιδική χορωδία να τραγουδήσει για "τους ανθρώπους που πλέον δεν μετράνε" και ξαφνικά το τραγούδι μετατρέπεται από μια παραλίγο dance στιγμή σε μια σύνθεση διαμαρτυρίας που στέκει άνετα αυτόνομη (κι ας μυρίζει λίγο Cyndi Lauper).

Βάζοντας τους δύο δίσκους μαζί, το διπλό CD που προκύπτει (και που καλώς απέφυγε η Shakira) φτιάχνει ένα τόσο σοβαρό πακέτο που αναρωτιέσαι μήπως αυτό είναι το "True blue" της Shakira, μια εμπορική καταξίωση και ταυτόχρονα μόνιμη εγκατάσταση της καλλιτέχνιδας στο μουσικό ασυνείδητο ολόκληρου του κόσμου που σκέφτεται να κατακτήσει. Ελάχιστα ακόμη θα χρειαστεί για να μας πείσει...