ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

A-HA
Analogue

Πέρασα καιρό ακούγοντας το “Analogue” και προσπαθούσα να το αφήσω πίσω μου, θεωρώντας το προσπάθεια ανάστασης ενός συγκροτήματος που είχε προσπεράσει την περίοδο ακμής του και συνεπώς δεν είχε πολλά να δώσει. Ευτυχώς έκανα λάθος, γιατί φαίνεται ότι η πένα των Νορβηγών δουλεύει ακόμη μια χαρά και χαρίζει αξιόλογες στιγμές από τη μουσική που τόσα χρόνια υπηρετούν.

Οι a-ha είχαν παρουσιάσει κομμάτια από το “Analogue” στην εμφάνισή τους στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αλλά η ποιότητα του ήχου δεν είχε κολακεύσει το υλικό, παρόλο που ο αειθαλής Harket ακουγόταν σε φόρμα. Στη ροή του δίσκου πλέον, το single “Celice” αρχίζει αβανταδόρικα και στο ίδιο ύφος κινείται το “Don’t do me any favours”, με έναν αισθητά πιο 80’s ήχο. Στο mid-tempo “Cosy Prisons”, ωστόσο, είναι που το σχήμα δίνει το πρώτο πολύ καλό του τραγούδι, μια προσγειωμένη μπαλάντα με εκτόπισμα και ενορχηστρωτική κορύφωση.

Το ομώνυμο “Analogue” είναι μια από τις pop-rock στιγμές τους της περιόδου του “Memorial beach”, ενώ λίγο αργότερα το αρκετά ‘αναλογικό’ “Over the treetops” φανερώνει ότι οι a-ha μπορούν ακόμη να γράφουν κομμάτια που ακούγονται κλασικά (και χωρίς να μοιάζουν απαραίτητα στο “Take on me”). Μάλιστα στο γρήγορο “Halfway through the tour” οι ρυθμοί χαμηλώνουν και οι Νορβηγοί κάνουν ένα αργό jazz πέρασμα – πραγματική αναφορά στον Badalamenti (!).

Γενικά, όταν ένα άλμπουμ ακούγεται τόσο καλά και μοιάζει όχι σαν μια συλλογή από λίγες καλές στιγμές με πολλά συμπληρώματα, αλλά σαν ουσιαστική έκφραση, αξίζει της δέουσας προσοχής. Και το “Analogue” δύσκολα περνά πραγματικά απαρατήρητο.