ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ALEXANDRE DESPLAT - Syriana (RCA)

1. Syriana
2. Driving In Geneva
3. Fields Of Oil
4. The Commute
5. Beirut Taxi
6. Something Really Cool
7. Syriana (Piano Solo)
8. I'll Walk Around
9. Access Denied
10. Electricity
11. Falcons
12. The Abduction
13. Tortured
14. Take The Target Out
15. Truce
16. Mirage
17. Fathers And Sons

Ο Desplat είχε την τύχη να κληθεί να γράψει το score για μια ταινία που θα συζητιόταν πολύ ούτως ή άλλως, αλλά και που συζητήθηκε περισσότερο χάρη στο Oscar που έλαβε ο George Clooney για την ερμηνεία του στην ταινία. Είναι προφανώς το φιλμ που βάζει τον Γάλλο στο μεγάλο χάρτη των κινηματογραφικών συνθετών, επιβεβαιώνοντας ότι οι δουλειές του για το "Κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι" και τη "Γέννηση" του Jonathan Glazer ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Στο "Syriana" καταφέρνει να είναι διακριτικός - όπως πάντα άλλωστε – την ώρα που παίζει η ταινία, αλλά χαρακτηριστικός όταν ακούγεται ξεχωριστά. Το βασικό θέμα για τη "Syriana" είναι ένα πολύ απλό μοτίβο που ο Desplat παίζει άλλοτε στην άρπα και άλλοτε στο πιάνο, αλλά το οποίο είναι ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό του ύφους του. Μπορεί το φιλμ να μην είναι blockbuster με την παραδοσιακή έννοια – κάθε άλλο – αλλά έχει ένα ειδικό βάρος που δεν θα επέτρεπε πολύ ντελικάτες στιγμές. Ο Desplat, ωστόσο, καταφέρνει να μην ξεπουλήσει ούτε στιγμή την εύθραυστη γραφή του και ταυτόχρονα να παραμένει εντός κλίματος.

Έτσι, υπάρχουν πολύ πετυχημένες λειτουργικά στιγμές σαν το "Access denied", το οποίο μεταφέρει τόσο καλά το background της πλοκής, που 'δουλεύει' και χωρίς να δεις την ταινία. Αναμφισβήτητα highlight το "Driving in Geneva", που έρχεται σε καίρια στιγμή στο soundtrack, καθώς και το "Fields of oil". Εκεί εισάγεται για πρώτη φορά το ανατολίτικο στοιχείο, το οποίο ο Desplat αξιοποιεί χωρίς περιττή γραφικότητα και στο "The commute", στο εξαιρετικό "Beirut taxi" (που βέβαια μυρίζει "Αδιάφθορους" του Morricone – ευτυχώς οι επιρροές δεν κρύβονται...) και στο "The abduction".

Η διάθεση περνάει από χίλια κύματα – απόδειξη ότι το σενάριο πρέπει λογικά να είναι πολύ καλογραμμένο – για να καταλήξουμε στο "Fathers and sons", όπου ο Desplat σβήνει πλέον κάθε αμφιβολία ενορχηστρωτικής δεινότητας (αν υπήρξε...) εισάγοντας το κομμάτι και παίζοντας το κεντρικό θέμα του με ξεκούρδιστο πιάνο, ενώ αυτό πλαισιώνεται από ορχήστρα και οριένταλ πνευστά.

Σίγουρα, τώρα που πήρε το πρώτο του deluxe εισιτήριο για το Hollywood, ο Alexandre Desplat θα δεχθεί να γράψει score και σε ταινίες που ενδεχομένως δεν θα του ταιριάζουν. Αν, όμως, συνεχίσει να εμπλέκεται σε 'ανεξάρτητης μυρωδιάς' ταινίες και να φέρνει εις πέρας την δουλειά του με τόση επιτυχία όση στη "Syriana", θα αναφέρουμε συχνά το όνομά του.