ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ
Κάθε τέλος κι αρχή

Ένα γεγονός που χαίρομαι ιδιαίτερα είναι ότι νέοι δημιουργοί όπως ο Κώστας Λειβαδάς βρίσκουν τον δρόμο τους για την αναγνώριση – τουλάχιστον όση μπορεί να έχει ένας συνθέτης που δεν εμφανίζεται συνεχώς μπροστά στο μικρόφωνο. Η ένσταση έγκειται στη χρήση του όρου "πολυσυλλεκτικός" όταν πρόκειται να χαρακτηρίσουμε έναν τέτοιο δίσκο και αυτό επειδή η λέξη αναφέρεται όχι στους ποικίλους συντελεστές, αλλά στα είδη που περνούν από τα αυτιά μας.

Δεν είναι ούτε ο πρώτος δίσκος, ούτε ο δεύτερος δίσκος της Ελένης Τσαλιγοπούλου με τον Κώστα Λειβαδά: είχαν προηγηθεί τα "Αλλάζει κάθε που βραδιάζει" και πιο πρόσφατα το "Χρώμα". Ίσως είναι κάποια επιθυμία της ίδιας της ερμηνεύτριας, αλλά κάθε νέος δίσκος της φαίνεται να μοιράζεται ανάμεσα στο λαϊκό της παρελθόν (όχι ότι δεν υπάρχει τέτοιο παρόν) και τις 'rock' βλέψεις της – ή τουλάχιστον αυτές των συνεργατών της. Αυτό το νεοελληνικό 'fusion' είναι που γεννά τα ερωτήματα: πού πηγαίνει το λεωφορείο;...

Περιττές βεβαίως οι ταμπέλες, αλλά γιατί τόσοι νέοι δίσκοι διχάζονται τόσο για την κατεύθυνσή τους (μήπως αυτό "ζητάει το κοινό";). Το "Κάθε τέλος κι αρχή" είναι ένας πολύ προσεγμένος δίσκος, με πολύ ενδιαφέρουσες συμμετοχές (Γ. Κότσιρας, Σπείρα Σπείρα) και αποτελεσματικές ενορχηστρώσεις (Μίκρο, Soumka, Γιώργος Ζαχαρίου, Άκης Κατσουπάκης, Δημήτρης Μπαρμπαγάλας), αλλά άνετα θα μπορούσες να τον κόψεις στα δύο και να προκύψουν ένας καλός pop και ένας καλός λαϊκός δίσκος.

Η (λαϊκή) αρχή γίνεται με το "Μη βιαστείς να γυρίσεις", για να έρθουν αργότερα το ξεσηκωτικό electro τσιφτετέλι "Μακάρι να 'ξερα", τα "Λεπτοδείχτες", "Τα δέσμα" και το πολύ καλό ζεϊμπέκικο "Ένα κορμί χωρίς ψυχή". Το ελαφρώς Κραουνακικό "Μεταξουργείο", σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και με τη συμμετοχή της Σπείρα-Σπείρα, κλείνει θεατρικά (όχι θεατρινίστικα) τον δίσκο. Και το υπόλοιπο μισό; Κάνω έναν προγραμματισμό που περνάει από το – κάπως αφελές – "Είναι εντάξει μαζί μου", το "Όποια ζωή και να ζήσεις", το όμορφο ντουέτο με τον Γιάννη Κότσιρα "Μαζί ως το ξημέρωμα", το καλύτερο κομμάτι του δίσκου "Δεν θα φύγω από δω", "Τα κόλπα" και το "Πείσμα" και έτοιμη και η δυτικότροπη συλλογή. Επιφυλάσσομαι να κατατάξω τις house μαντινάδες του "Πέτρα σκληρή" και το jazz "Δεν ξέρεις τι θα πει αγάπη", που μάλλον λειτουργούν σαν λειτουργικό υλικό.

Δεν μου αρέσουν οι διχαστικές λογικές και οι ετικέτες, αλλά ξέρω πολλούς που όταν θα άρχιζε αυτός ο δίσκος θα τον προσπερνούσαν ως "λαϊκό" και αρκετούς που θα έβρισκαν αδιάφορο το rock του "Δεν θα φύγω από δω", οπότε αναρωτιέμαι αν στις τόσο καλές συνθέσεις αξίζει η ιδέα του "όλα στο ίδιο τσουβάλι". Από την άλλη, ίσως πρέπει να ψάξω να βρω κόσμο που αρέσκεται στην ιδέα αυτού του κοκτέηλ και να τον ρωτήσω...


Ηλίας Μαλασίδης