ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

WILLIAM ORBIT - Hello waveforms (Sanctuary)

1. Sea Green
2. Humming Chorus
3. Surfin'
4. You Know Too Much About Flying Saucers
5. Spiral
6. Who Owns The Octopus
7. Bubble Universe
8. Fragamosia
9. Firebrand
10. They Live In The Sky
11. Colours From Nowhere

Αυτός ο δίσκος έχει παίξει τόσες φορές στο Winamp μου, που λογικά σε λίγο το drive θα τον φτύσει. Ακόμη, ωστόσο, δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτό που τον χαλάει. Όταν πρόκειται για τον άνθρωπο που "ξαναπείραξε" με τόση επιτυχία κλασικά κομμάτια στο άλμπουμ του "Pieces in a modern style" και τον παραγωγό πίσω από το "Ray of light" της Madonna, ίσως περιμένει κανείς κάτι περισσότερο από μια συλλογή "δεν-έχω-πρόβλημα-να παίζει" κομματιών.

Ας μην είμαστε αχάριστοι, ο Orbit είναι μεγάλος μάστορας σε αυτό που κάνει: τα pads του είναι χαρακτηριστικά και όταν τα ακούς νομίζεις ότι ένας χείμαρρος αρμονίας έρχεται να κατακλύσει τα αυτιά σου (γλαφυρό πλην ρεαλιστικό). Τα πλήκτρα που παίζουν ρυθμικά και συχνά οι κιθάρες των προσκεκλημένων του (βλέπε Finley Quaye) δίνουν πολύ συχνά ένα ιδανικό background για να στηθεί ένα πολύ καλό κομμάτι electronica. Το ζήτημα είναι ποιος ή τι έρχεται στο προσκήνιο...

Το "Sea green" είναι πολύ καλή εισαγωγή στο "Hello waveforms" – που παρεμπιπτόντως θα παίξει στις υποψηφιότητες για τον καλύτερο τίτλο άλμπουμ για το 2006 (για να μην πούμε για το εξώφυλλο). Το "Humming chorus" είναι αδικαιολόγητο σαν επιλογή σαν 2ο track, αφού ελάχιστες συγκινήσεις προσφέρει, ευτυχώς όμως το επόμενο "Surfin" αποδεικνύεται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Συμπαθητικό ακούγεται αρχικά και το "You know too much about flying saucers", αποδεικνύεται γρήγορα, όμως, συστατικό φαρμάκου για τον ύπνο.

Όταν έρχεται η στιγμή του "Spiral", με την Kenna και τις Sugababes στα φωνητικά, ξυπνάς σαν από ύπνωση τη στιγμή που ακούς ανθρώπινη φωνή – στα προηγούμενα είκοσι λεπτά θα ορκιζόσουν ότι πρόκειται για ατόφια instrumental δίσκο. Δυστυχώς το κομμάτι αποδεικνύεται μάλλον άνευρο ενορχηστρωτικά, παρότι τα φωνητικά είναι υπέροχα. Τα "Who owns the octopus?" (τίτλος, ε;) και "Bubble universe" (με την Laurie Mayer στα φωνητικά) καθόλου δεν βοηθάνε να 'ξυπνήσουμε' λίγο. Η χαριστική βολή έρχεται με το "Fragamosia" που, αν και πάει να ξεχωρίσει, έχει αυτήν τη μουσική φράση που θυμίζει τόσο πολύ τα "Παιδιά του Πειραιά" ώστε είτε προκαλεί (αρνητικώς εννοούμενο) μειδίαμα, είτε εκνευρίζει. Η ποικιλία στα bpm δεν έρχεται ποτέ, αν και το "They live in the sky" λίγο πριν το τέλος πάει να διορθώσει κάτι, για να ξινίσει όμως πάλι το γλυκό με το μάλλον ανιαρό "Colours from nowhere" στον επίλογο.

Το "Hello waveforms" θα γεμίσει άνετα το χώρο που σε περιβάλλει μόλις το παίξεις στο CD player, αλλά παρόλο το ηχητικό του ταξιδάκι, όταν τελειώσει θα σου έχει αφήσει την αίσθηση ότι μόλις άκουσες το soundtrack για ένα ντοκυμαντέρ για το ταξίδι της θαλάσσιας χελώνας. Σίγουρα υπάρχουν οι καλές στιγμές και ίσως η προηγούμενη περιγραφή να μην αποτελούσε απαραίτητα πρόβλημα για κάποιους, ωστόσο το άλμπουμ σε κάνει να νοσταλγήσεις τις στιγμές που χόρευες το remix του "Adagio for strings" του Barber σε κάποια πίστα και – μεταξύ μας – ακόμη και τη φωνή της Madonna.