ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

KEANE
Under the iron sea

Το λέω από πριν για να τοποθετηθώ και να εξηγηθώ: συμπαθώ τους Keane. Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι το είδος που (ποιος θα μου βρει ένα συνώνυμο για αυτήν την @#*%**! λέξη;) υπηρετούν είναι ξενέρωτο, κενό, rock υποκατάστατο, τα ίδια χάλια με τους Coldplay, κλπ. Για την ακρίβεια, ούτε οι Coldplay είναι χάλια, ούτε οι Keane έχουν κανένα πραγματικό κοινό σημείο με την παρέα του Chris Martin σε μουσικό επίπεδο - τα πιπίνια δεν μετράνε.

Το πρώτο τους άλμπουμ "Hopes and fears" δεν ήταν δα και κανένα πρόσφατα ανακαλυφθέν Ευαγγέλιο, αλλά σίγουρα περιείχε μερικά συμπαθητικά κομμάτια, όπως το "Bedshaped" και το "Somewhere only we know", κι ας πάρει το ποτάμι το γεγονός ότι έχουμε ακούσει το "Everything changes" χιλιάδες φορές σε σούπερ μάρκετ, ακίνδυνες ραδιοφωνικές ζώνες και καταστήματα καλλυντικών. Το "Under the iron sea" δεν φαίνεται να μετακινείται από την περιοχή, ακόμη κι αν υποτίθεται ότι υπάρχουν μερικά νέα 'κόλπα' για να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον.

Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τις καλές ειδήσεις για το τέλος κι ας αρχίσουμε με την πικρή αλήθεια: αν υποτίθεται ότι οι Keane γίνονται εδώ λίγο πιο 'σκοτεινοί' (σε καμία περίπτωση χωρίς εισαγωγικά) ή αποφασίζουν να φιλοσοφήσουν τη ζωή, το τελικό αποτέλεσμα στο "Under the iron sea" δεν τους προσδίδει την παραμικρή νέα συντεταγμένη στο μουσικό χάρτη. Το άλμπουμ έχει καλή παραγωγή, όμορφη ερμηνεία από τον Tim Chaplin και φυσικά μερικά πολύ όμορφα ραδιοφωνικά κομμάτια. Συνθετικά, ωστόσο, δεν λέει τίποτα καινούριο και φτιάχνει ένα σύνολο που δυσκολεύει τον ακροατή να διακρίνει τα κομμάτια μεταξύ τους.

Αρκούντως παραπλανητικά, ο δίσκος αρχίζει με το καλύτερο κομμάτι του. Το "Atlantic" είναι ένα κομμάτι άξιο συγχαρητηρίων, πομπώδες αλλά ισορροπημένο, και μία από τις (πάρα πολύ) λίγες φορές που οι Keane δεν προσπαθούν να μοιράσουν ευδαιμονία στην πλάση ολάκερη. Το single "Is it any wonder?" - μια προσπάθεια να 'βρωμίσουν' τον ήχο τους με μια a-la-U2 παραμόρφωση - δεν είναι κακό, αλλά φαίνεται να προσπαθεί πολύ. Το "Nothing in my way" θα ήταν ακόμη καλύτερο αν δεν θύμιζε ΤΟΣΟ πολύ το "Everything changes" στο τέμπο και τα πιανιστικά του μέρη.

Από εκεί και πέρα, οι μινόρε κλίμακες είναι (εκνευριστικά) μεταμφιεσμένες - αν όχι παντελώς εξαφανισμένες - και δυσκολεύεται κανείς να θυμηθεί κάτι πολύ χαρακτηριστικό, ακόμη και μετά από επανειλημμένες ακροάσεις. [Μάλιστα, για να το τραβήξω λίγο παραπάνω, θα ευχόμουν όλος ο δίσκος να ακουγόταν σαν τον τρίλεπτο επίλογο του "Put it behind you".] Βέβαια, δεν υπάρχει λόγος να κατακρίνει κανείς έναν δίσκο που προσπαθεί πάνω από όλα να είναι ευχάριστος στα αυτιά. Αν μόνο εγώ κυριεύομαι από μια ανίατη ανία, ας μην σας πάρω και στο λαιμό μου…