ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

FILM
Angel B

Η πορεία των Film προς την καταξίωση συνεχίζεται ακάθεκτα. Ο καιρός όπου θα μιλάμε για τους Film πανελληνίως και, γιατί όχι, διεθνώς σαν ένα καταξιωμένο συγκρότημα είναι πολύ κοντά, θα το στοιχημάτιζα.

Σαν σχήμα οι Film έχουν όλα εκείνα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά για να γίνουν (χωρίς παρεξήγηση) rock stars – αν δεν είναι ήδη, κάποιας εμβέλειας τουλάχιστον. Η μουσική και οι στίχοι τους, το νευρώδες και αισθαντικό παίξιμό τους και η ερμηνεία και η αισθαντικότητα της Ελένης Τζαβάρα ως ερμηνεύτρια συντελούν όλα σε μια πολύ καλή εικόνα. Οι Film είναι παιδιά των 80's και των 90's με πολλά από αυτά που θα έπρεπε να έχει μια μπάντα στα 00's.

Το "Angel B" χρειάζεται τις 2 ακροάσεις του για να αποκτήσει σάρκα και οστά στα αυτιά σου, αλλά άπαξ και το καταφέρει έχει μπει στο κεφάλι σου και κατοικεί στο μυαλό σου. Το "Stop stop" είναι αβανταδόρικο σαν ξεκίνημα ("I feel like dining with Hitchcock every time that we fuck"; δεν ξεχνιέται αυτό...), αν και περιέργως δεν μεταφέρει σωστά τον παλμό του άλμπουμ: eight-ίζει λίγο παραπάνω σαν κομμάτι και είναι πιο τραχύ απ' ότι ο υπόλοιπος δίσκος, οπότε παραπλανά.

Τα "Angel B" και "Happy" στρώνουν γρήγορα την κατάσταση για να έρθει λίγο αργότερα το εκπληκτικό "Alarm" για να αποδείξει το πολύπλευρο των επιρροών της μπάντας (αδυνατώ να μη σκέφτομαι την Kate Bush) και αμέσως μετά το "Red song" και το "Krash", που μου δίνουν την άνεση να περηφανεύομαι ότι έχουμε ένα συγκρότημα που αφομοιώνει εξαιρετικά κάποια στοιχεία (τύπου Cure;) σε έναν ήχο σύγχρονο και φρέσκο.

Αν το "Angel B" φαίνεται να υστερεί κάπου, αυτό θα είναι η παραγωγή του, η οποία τελικά ανακαλύπτεις ότι είναι καλύτερη από την αρχική εντύπωση που δίνει, αλλά και πάλι θέλει δουλειά για να ξεπεράσει αυτό το ωμό του χαρακτήρα της – θα ορκιζόμουν ότι ένας πιο επεξεργασμένος ήχος θα ταίριαζε περισσότερο στο στυλ των Film. Επίσης, η εκφορά στα αγγλικά των στίχων είναι μια χαρά, οπότε δεν χρειάζεται ποτέ να κρύβονται τα φωνητικά πίσω από κιθαριστικά ηχητικά στρώματα.

Το μπράβο στους Film πηγαίνει γιατί μετά το επίσης καλό "no luggage" καταφέρνουν να παραδώσουν έναν δίσκο με ύφος και έντονο προσωπικό στυλ χωρίς υλικό που μπήκε απλώς σαν γέμισμα. Ο δίσκος κλείνει με το "Sss!" κι αν νιώθω έναν αρχικό πονοκέφαλο από μερικά σκόρπια ακατέργαστα riffs και κάποια φωνακλάδικα hats, το "Angel B" μου έχει ήδη λείψει.

Υ.Γ. Αυτό το live με τους Puressence στο Λονδίνο πώς θα το χάσω;...