ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

THOM YORKE
The eraser (XL)

Μετά το μέχρι σήμερα ζενίθ τους, "OK Computer", οι Radiohead άρχισαν να κάνουν αυτό που κάθε ειλικρινά εναλλακτικό σχήμα θα έκανε με το μουσικό του μέλλον: πειράματα. Κάποιος θα διαφωνούσε με τη λέξη. Το "Kid A" ήταν μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στα ηλεκτρονικά και τις (όποιες) κιθάρες και αργότερα τα "Amnesiac" και "Hail to the thief" μας διαβεβαίωσαν ότι οι Radiohead δεν γυρνάνε στις μέρες του "Street spirit" (ευτυχώς ή δυστυχώς).

Ακούγοντας το solo άλμπουμ του Thom Yorke, παίρνει ίσως κάτι λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα σε ένα εκπαιδευμένο στους Radiohead αυτί να διαπιστώσει ότι: α) Ο δίσκος είναι η άτυπη συνέχεια του "Kid A" και β) Ο Nigel Godrich κάνει παραγωγή. Σαράντα λεπτά αργότερα το ίδιο αυτί έχει διαπιστώσει ότι: α) Ο Thom Yorke ήταν μόνος / Το εξώφυλλο δεν γράφει 'Radiohead' και β) Πρέπει να ξανακούσει τον δίσκο…

Το "The eraser" δεν έχει τίποτα εύκολο και ελαφρύ στον ήχο του και, φυσικά, δεν περιέχει εικόνες από παιδικά παραμύθια. Θέλει διάβασμα και συγκέντρωση, γιατί είναι δίσκος κυρίως για το μυαλό. "Δύσκολος" δεν σημαίνει βαρετός, ευτυχώς. Ακούστε το "The clock" και φανταστείτε ότι θα μπορούσε να γίνει ένας rock ύμνος, όμως αντί γι' αυτό ο Thom επιλέγει να το κάνει ένα ανήσυχο κομμάτι που πατάει σε ένα ρυθμικό μοτίβο και τη στοιχειωμένη του εμπειρία (για δες! Αυτήν την περιγραφή θα την έδινες σε πολλά τραγούδια του άλμπουμ…).

Ο Godrich στην παραγωγή λογικά θα είχε βρει την χαρά του στις ηχογραφήσεις. Τα στοιχεία που ο ίδιος ξέρει ότι στηρίζουν έναν δύσκολο (αν το ξαναπώ πυροβολήστε με) δίσκο είναι παρόντα: τα ηλεκτρονικά κρουστά, οι ήχοι χαμηλών συχνοτήτων και άγνωστης προελεύσεως και τα patterns από οτιδήποτε επιλέγει ο καλλιτέχνης (σκέψου ότι το έκανε και στους Air και στον Paul McCartney). Εδώ είναι οι κιθάρες που ακούγονται παντού - εντελώς μεταμφιεσμένες σε όργανο από PC programming - και οι οποίες τελικά καταφέρνουν να αναδείξουν κομμάτια σαν το "Harrowdown hill", το "Black Swan", το ομώνυμο και το "Analyse".

Δεν παίζεις το "The eraser" για να πάρεις πρωινό σε μια ηλιόλουστη μέρα, δεν χρησιμοποιείς τη μουσική του σε διαφημίσεις αφροντούς και δεν το βάζεις σαν ηχητικό background ενώ διαβάζεις Ιστορία. Είμαι σίγουρος ότι αυτός δεν ήταν ο στόχος του Thom Yorke έτσι κι αλλιώς. Είναι προφανές ότι εδώ έκανε κάτι που ενορχηστρωτικά είναι μακριά από την μπάντα, ενώ ηχητικά είναι αρκετά κοντά ώστε να μπορεί να θεωρηθεί κομμάτι της δισκογραφίας των Radiohead. Απλώς δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι ποιο θα ήταν το "How to disappear completely…" αυτού του άλμπουμ αν το υπόλοιπο συγκρότημα ήταν και αυτό στο στούντιο…