ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

DIVINE COMEDY
Victory for the Comic Muse

Στο ράφι του δισκάδικου, λείπουν κι ΑΛΛΑ αντίτυπα του νέου τολμήματος του Neil Hannon εκτός από αυτό που αγόρασα εγώ!... Στα ελληνικά charts το βρίσκω στο Νο 26, άρα κάποιοι από εμάς ξέρουμε για ποιον μιλάμε…

Ναι, αυτός ο είρωνας Βορειοιρλανδός, που κάποιοι θεωρούν υπερτιμημένο μουσικό τσαρλατάνο και κάποιοι μουσική ιδιοφυΐα. Εντάξει, ακούγοντας τα άλμπουμ των Divine Comedy υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω πίσω μου μήπως βρίσκομαι άθελά μου σε κάποιο γαλλικό σουρεαλιστικό ριάλιτι σόου του Ζενέ (!), αλλά κυρίως αισθάνομαι ότι δεν είμαι εξωγήινος, αφού και κάποιος άλλος εδώ γύρω βρίσκει αυτό το είδος ευφυώς αστείο και μουσικά άριστο.

Στο "Victory for the comic muse" - τίτλος-λογοπαίγνιο με τον πρώτο τίτλο του δίσκου των Divine Comedy, "Fanfare for the comic muse" - δεν κινείται σε πρωτόγνωρα μονοπάτια και μάλλον γι' αυτό ικανοποιεί. Για την ακρίβεια, μετά τις – τρόπος του λέγειν; - μελαγχολίες του προπέρσινου "Absent Friends", o Hannon επιστρέφει στο καυστικό του χιούμορ, άλλοτε με το έξυπνο "To die a virgin" και άλλες φορές με το á-la Marc Almond / Michael Nyman "The plough".

Σωστή φαίνεται και η επιλογή του "Diva lady" ως πρώτου single, μια και είναι αρκούντως αντιπροσωπευτικού του δίσκου και αρκετά ραδιοφωνικό. Μπορεί το "Mother dear", με το παιχνιδιάρικο μπάντζο του, να μην είναι ιδανική επιλογή για Track 02, αλλά σε όλη την διάρκεια του "Victory for the comic muse" ακούγονται στιγμές που αποζημιώνουν, όπως η διασκευή στο "Party fears Two" των Associates ή νωρίτερα το "A lady of a certain age", προφανώς ένα από τα καλύτερα του δίσκου.

Για μια ακόμη φορά, αγγλικά για επίπεδο Proficiency, χιούμορ που σπάζει κόκκαλα, οι ορχήστρες στη θέση τους κι ένα μουσικό ύφος που δεν συναντάς κάθε μέρα. Ο κύριος Hannon γύρισε και - το καλύτερο; - δεν είχε καν φύγει. Με τόση μουσική συνέπεια, δύσκολο το κόβω να είναι τσαρλατάνος...


Ηλίας Μαλασίδης