ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

PUSSYCAT DOLLS
PCD

Μετά τον σχηματισμό τους το 1995 και την σημαντική βοήθεια του χορογράφου και δημιουργού τους Robin Antin, το στυλάτο σχήμα των Pussycat Dolls κατάφερε να μπει επιτέλους και στα λημέρια της δισκογραφίας. Το "PCD" έχει ήδη διαγράψει την δική του πετυχημένη πορεία στα απανταχού charts, ενώ οι εκπρόσωποι των εκάστοτε τηλεοπτικών σταθμών στην κυριολεξία σφάζονται για μια ζωντανή εμφάνιση των σέξυ κοριτσιών σε κάποια από τις εκπομπές τους. Αν λοιπόν μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, η αντίστοιχη του συγκροτήματος αντικατοπτρίζει όλες τις πιθανές λέξεις που μπορούν να ειπωθούν γι' αυτό. Επί της ουσίας λοιπόν…

Η απάτη δεν είναι μόνο υπαρκτή αλλά και έκδηλα προφανής. Μήπως μπερδευτήκατε λίγο; Ηχητικά λοιπόν, οι Pussycat Dolls δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ομάδα πρωτοκλασάτων παραγωγών/συνθετών (Timbaland, Will.i.am., Busta Rhymes, Diane Warren και αρκετοί άλλοι) που καθοδηγούν φωνητικά την πολύ σημαντική παρουσία της Nicole Scherzinger, πρώην μέλος των Eden's Crush. Όσο για τις υπόλοιπες κυρίες, βρίσκονται εδώ με μοναδικό σκοπό την τέρψη του οπτικού μας συστήματος (δεν λέω, μια χαρά τα καταφέρνουν), πλαισιώνοντας στις χορογραφίες και τα φωνητικά την Nicole.

Για να σας μπερδέψω όμως λίγο ακόμα, έχω να εξομολογηθώ πως ακόμα και κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα (μόνο έτσι μπορώ να το κρίνω αντικειμενικά) που παραδίδει τελικά το σχεδόν girl group δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο. Αν στη βιομηχανία του θεάματος ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αυτό το album είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευστοχίας του ρητού. Ο δίσκος στην τελική είναι κεφάτος, ακούγεται ευχάριστα (τώρα που καλοκαίριασε ίσως και περισσότερο απ' ότι πριν) και προσφέρει, αν μη τι άλλο, μια καλοστημένη τραγουδίστρια (φωνητικά και εξωτερικά) και μια πιο καλοστημένη και ολοκληρωμένη, urban παραγωγή.

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι εναλλακτικά και "It's all about love" ή ακόμα πιο σωστά "It's all about sex". Τα τραγούδια εξυμνούν την πρό(σ)κληση για συνουσία ("Don't cha"), το ξεκούμπωμα ενός παντελονιού ("Buttons") και το οφθαλμόλουτρο κάποιων γυναικείων γλουτιαίων ("Beep"), χωρίς να έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τα "Candy shop" (50 Cent), "Control myself" (LL Cool J feat. J.Lo) και "My humps" (Black Eyed Peas). Οι πιο ευάλωτες στιγμές ("Stickwitu" & "How many times, how many lies" δια χειρός Diane Warren) εξασθενούν αμυδρά το κέφι, προσφέροντας βέβαια γλυκές ατμόσφαιρες, ενώ pop/dance διασκευές σε κομμάτια τύπου "Hot stuff" & "Tainted love" είναι αμιγώς αδιάφορες.

Πάνω που λες ότι η παράδοση των En Vogue, TLC και Destiny's Child θα συνεχιστεί με επιτυχία και μέσα στη νέα χιλιετία, έρχονται οι Pussycat Dolls να προβάλουν μια νέα μόδα, αυτή του καλλίγραμμου, σέξυ, πολυμελούς, γυναικείου σχήματος, το οποίο δυσκολεύεσαι να μην κοιτάς επίμονα, με άνεση ακούς και σου φτιάχνει τη διάθεση, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία θα σε απασχολήσει μελλοντικά – ειδικά αν δεν καταφέρει κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει κάτι ανάλογο του "Don't cha". Αν και οι προτάσεις για solo καριέρα της Nicole είναι μάλλον αναμενόμενες, το γεγονός πως αυτή η καλλιτεχνική φάρσα συγκέντρωσε τόσους σημαντικούς guests και έκανε τόσο ντόρο είναι από μόνο του αξιοσημείωτο (και αξιοπερίεργο ίσως)…


Νίκος Μακροδημήτρης