ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

DIANA ROSS
Blue

Μια απ' τις πιο διαχρονικές παρουσίες της αμερικάνικης pop/soul σκηνής τα τελευταία 40 χρόνια (!) κυκλοφορεί, παραδόξως, μια συλλογή από jazz διασκευές που ηχογραφήθηκε μόλις πριν 34 χρόνια (1972). Και αν αυτή η κίνηση φαντάζει σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια της Diana Ross για ένα δυναμικό comeback και μια ανάλογη εμπορική επιτυχία, μάλλον το αποτέλεσμα θα ανατρέψει τα δεδομένα. Το υλικό που θα ακούσετε, όχι μόνο δεν θυμίζει σε τίποτα τις καταθέσεις των Supremes την δεκαετία του 60', αλλά τοποθετεί το μαύρο βελούδο που γλιστράει απ' το λαρύγγι της ερμηνεύτριας σε ένα τέτοιο επίπεδο που όλα τα pop σουξέ που την απογείωσαν τις επόμενες δεκαετίες μοιάζουν με παιχνίδια φωνητικής ρουτίνας.

Αμέσως μετά τον πρωταγωνιστικό της ρόλο ως Billie Holiday στην ταινία "Lady sings the blues" το 1971, την αναπάντεχη οσκαρική της υποψηφιότητα και την τεράστια απήχηση που είχε το αντίστοιχο soundtrack, ακολούθησαν οι ηχογραφήσεις του "The blue album". Κινήσεις τακτικής όμως, δισκογραφικά συμφέροντα και η ανάγκη για solo καριέρα που θα εξυπηρετούσε τις disco/soul απαιτήσεις της εποχής οδήγησαν τον δίσκο στα back-up αρχεία της Motown Records με σκοπό την μελλοντική του κατανάλωση. Αν και αυτό αποδείχτηκε εκ των υστέρων σωτήριο για την κυρία Ross (ίσως μια δεύτερη, διαδοχική jazz δουλειά την τυποποιούσε και η καριέρα της πάτωνε ανεπιστρεπτί), κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως το υποτιθέμενα σωστό timing θα την ήθελε να σφηνώνει στα ράφια των δισκοπωλείων και μάλιστα εν έτη 2006 με ένα album όπως το "Blue".

Το περιεχόμενο, γνώριμο και γοητευτικό ακόμα και μετά το άνοιγμα της νέας χιλιετίας, οδηγεί τον Gil Askey σε μοναδικές ενορχηστρώσεις και κινηματογραφικά σκηνικά που προκαλούν τον ανθρώπινο νου να πλάσει ρομαντικές και γιορτινές ατμόσφαιρες. "Smile", "Let's do it", "Little girl blue" & "Had you been around" είναι μερικές από τις πιο σημαντικές και χαρακτηριστικές στιγμές που συναντάμε κατά την διάρκεια της ακρόασης.

Για τους πιστούς της κλασικής jazz και των θρυλικών, θηλυκών εκπροσώπων αυτής, όπως οι Billie Holiday & Ella Fitzgerald, το "Blue" θα κριθεί ικανοποιητικό χωρίς όμως να πληρεί τις ανάλογες προϋποθέσεις. Η πρώην frontwoman των Supremes αρέσκεται να ερμηνεύει με ευχέρεια τα blues και την a-la-Stevie Wonder & Barry White soul, όταν όμως το θέμα φτάνει στο λύγισμα της φωνής (εκεί δεν τα πάει κι άσχημα), τα εσκεμμένα φαλτσέτα και το scatting, μάλλον δείχνει πως δεν την πολυαφορούν (ακούστε τις σύγχρονες Madeleine Peyroux & Dee Dee Bridgewater και θα καταλάβετε τι εννοώ). Αυτό φυσικά δεν υποβαθμίζει την ποιότητα της δουλειάς, απλά την τοποθετεί σ' ένα πιο εύπεπτο και στυλιζαρισμένο επίπεδο και ύφος.

Με μοναδικό μειονέκτημα την παράδοξη ομοιότητά της με την Lil' Kim στο εξώφυλλο (έχει πλάκα, προσέξτε το), η Diana Ross παραμένει ένας ζωντανός θρύλος και αυτό χάρη στην φανατική υποστήριξη της ιστορικής Motown Records. Γυρίστε άφοβα τον χρόνο πίσω και απολαύστε την χωρίς ενδοιασμούς…