ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

MUSE
Black holes and revelations

Χρόνια μετά την - άδικη, όπως αποδεικνύεται - ρετσινιά των 'κλώνων των Radiohead', οι Muse έρχονται να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια των επικριτών τους. Σύμφωνοι, το "Black holes and revelations" δεν είναι ακριβώς ιστορικό άλμπουμ (και γιατί θα έπρεπε άραγε;…), αλλά μοιάζει σαν να γυρίζει το τιμόνι του καραβιού των Muse διορθώνοντας την πορεία τους μακριά από τις σειρήνες και προς την πολυπόθητη μούσα τους.

Οι Muse δεν είναι οι Radiohead όπως και ο Matt Bellamy δεν είναι ο Thom Yorke. Δεν γνωρίζω αν θα το ήθελε, αλλά οι ερμηνευτικές επιλογές του σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν μόνο εκείνον. Με την βοήθεια των δεύτερων φωνών, η χροιά των κομματιών των Muse φέρνει συχνά προς Queen, ενώ το πομπώδες των συνθέσεων απομακρύνεται από τα σκοτάδια και ενίοτε φλερτάρει με ένα stadium rock που θυμίζει Embrace.

Αισίως, οι Muse δεν είναι ούτε οι Keane - ευτυχώς δεν είναι τόσο άκακοι - παρόλο που το διασκεδαστικό single "Starlight" θα μπορούσε να βρίσκεται στον τελευταίο δίσκο των Σκωτσέζων συναδέλφων τους. Μετά έρχεται και το "Supermassive black hole", που θα μπορούσε με λιγότερη παραμορφωμένη κιθάρα να είναι νέας σοδειάς r'n'b, αλλά ποτέ πραγματικά αυτό δεν ενοχλεί (το σχήμα δεν παρεκτρέπεται ποτέ στα πλαίσια ύφους).

Αντίθετα, υπάρχουν στιγμές πραγματικές έμπνευσης που δεν προσπερνιούνται… Το "Take a bow" έχει μεν αρκετά ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια ώστε να κάνει τους Depeche Mode να ντραπούν, αλλά κυρίως παρέχει μια στιβαρή και θεαματική εισαγωγή στο άλμπουμ. Λίγο αργότερα, το "Map of the problematique", φορτωμένο με μια κρυφή ενέργεια, ανακηρύσσεται εύκολα καλύτερη στιγμή του δίσκου. Ξεχωρίζουν εύκολα στιγμές που κάθε άλλο παρά αγνοούν κλασικούς δίσκους του rock (το "A night at the opera" έρχεται εύκολα στο μυαλό - πάλι οι Queen), όπως το πολύ καλό "City of Delusion", το θεατρικό "Hoodoo" ή η σύντομη κιθαριστική μπαλάντα "Soldier's poem".

Παρά τους πολύ καλούς δίσκους του παρελθόντος τους ("Origin of symmetry"), οι Muse φαίνονταν να έχουν μπερδέψει όσους τους παρακολουθούσαν, πράγμα που τώρα διορθώνεται. Αν μη τι άλλο, τραγούδια με καταβολές στο epic ή το hard rock όπως τα "Assassin" και το "Knights of Cydonia" ξεκαθαρίζουν σε μεγάλο βαθμό ποιοι μπορούν να ανέβουν στο πλοίο των Muse. Σε τελική ανάλυση, οι συγκρίσεις μοιάζουν πια φθηνές: αυτοί είναι μόνο οι εαυτοί τους και η μούσα τους περιμένει στη στεριά.