ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
JAMES DEAN BRADFIELD
The Great Western (Columbia)
Δύσκολη η αλλαγή. Υπάρχει το ακροατήριο που, όταν αγαπά τη μουσική μιας μπάντας, δεν θέλει τίποτα να αλλάξει. Φανταστείτε, λοιπόν, τις αντιδράσεις όταν έρχεται η στιγμή να αυτονομηθεί ο τραγουδιστής της: "προδοσία", "αποστάτης" και "διάλυση" είναι οι πρώτοι συνειρμοί. Αυτά έχει η ζωή, αλλά αν το δούμε από την πλευρά του "προδότη", υπάρχει μια ανάγκη για κάτι νέο και ανεξάρτητο (όπως όταν αποκτάς το πρώτο σου σπίτι μετά το πατρικό σου), χωρίς αυτό να σημαίνει ασέβεια, αδιαφορία ή κάτι χειρότερο. [Αφήστε που σύντομα κυκλοφορεί και το solo του Nick Wire…]
Έχοντας ακούσει (πολύ) το "Lifeblood", τελευταίο πόνημα των Manic Street Preachers, με την καλογυαλισμένη του παραγωγή και την ατελείωτη ηχώ, το solo άλμπουμ του frontman τους, James Dean Bradfield, αρχικά ξενίζει. Καθόλου όμως δεν αργείς να καταλάβεις ότι το "The Big Western" περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τους Manics αγαπητούς και μάλιστα κάπου-κάπου καταφέρνει να υπερτερεί.
Η σύγκριση (παρα)είναι εύκολος τρόπος για κριτική, αλλά εδώ αναπόφευκτος. Για όσους είχαν γοητευτεί από τις πρόσφατες δουλειές των Manic Street Preachers, εδώ είναι όλοι οι Beach Boys, τα "ooh-lalala", το μετα-punk, το πάθος του ηρωισμού, οι αλλαγές tempo, τα πιάνα και οι στίχοι που στην πατρίδα τους συχνά θεωρούνται εξυπνακίστικοι - αν με ρωτήσετε τους βρίσκω να προκαλούν το μυαλό… Για όσους είχαν απογοητευτεί από τους Manics μετά το 2000, οι καλές ειδήσεις είναι ότι υπάρχει ένας τόνος πιο προσωπικός, ένας ήχος πιο ακατέργαστος και ένας αέρας γλυκιάς νοσταλγίας στους στίχους.
Το επίπεδο των συνθέσεων είναι υψηλό και έρχονται στιγμές που αυτή ακριβώς η διαφοροποίηση από το υλικό που έχει παλαιότερα τραγουδήσει ο Bradfield εντυπωσιάζει, όπως γίνεται με την δυνατή διασκευή στο "To see a friend in tears" του Brel. Ο Nick Wire, συνθέτης των Manic Street Preachers, συνεργάζεται στο "Bad boys and painkillers", ενώ το single "That's no way to tell a lie" μπορεί να θυμίσει οτιδήποτε από Joy Division μέχρι surf music.
Ας σημειωθεί ότι ο τίτλος αναφέρεται στο εικονιζόμενο τρένο στο εξώφυλλο, μια διαδρομή μεταξύ Λονδίνου και Cardiff - πατρίδας του Bradfield, εξ ου και ο συλλογιστικός αέρας των στίχων: ο Bradfield επιστρέφει για να ξεκουραστεί (οι Manics είχαν δηλώσει ότι θα έκαναν ένα μεγάλο διάλειμμα) και θυμάται τη νεανική του ορμή ("On Saturday night we will rule the world"), τους λόγους για τους οποίους φεύγεις ("Run Romeo Run"), τις όμορφες της γειτονιάς ("Say hello to the Pope"), όσους τον επηρέασαν ("An English gentleman") και συνοψίζει σε μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, το "Emigré".
Το "Great Western" κλείνει με το "Which way to Kyffin", φόρο τιμής στον Ουαλό ζωγράφο Kyffin Williams. Εκεί ο Bradfield αναρωτιέται μήπως θα έπρεπε να συναντήσει τον ζωγράφο, να "ζωγραφίσει μια νέα ζωή για τον εαυτό του" και να μην γυρίσει ποτέ στην παρούσα του ζωή. Δεδομένου του πάθους του για τη μουσική, θα επιστρέψει σίγουρα στο έργο του - ευτυχώς.
Ο ζωγράφος Kyffin Williams έφυγε από τη ζωή την 1η Σεπτεμβρίου 2006.
Ηλίας Μαλασίδης
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News