ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

LILY ALLEN
Alright, still (Regal)

Την αρχή έκαναν οι Sugababes και λίγο αργότερα ήρθε το μεγάλο ξέσπασμα με το "A little deeper" και την Ms Dynamite. Η Natasha Bedingfield κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια το πρωτοποριακό "Unwritten", ενώ η φετινή χρονιά θέλει την Corrine Bailey Rae να στιγματίζει την βρετανική, urban σκηνή με το ομώνυμο ντεμπούτο της. Φανερά επηρεασμένη από όλη αυτή τη γυναικεία, μουσική επανάσταση στην Αγγλία την τελευταία δεκαετία, έρχεται με τη σειρά της και η Lily Allen (θυγατέρα του κωμικού Keith Allen) να καθιερώσει το όνομα και τον ήχο της. Ποια θέση λοιπόν κατέχει η νεαρά στην κλίκα που περιλαμβάνει όλες τις προαναφερθείσες; Χμμμ…

Αρχικά θα συμφωνήσω, και δεν γίνεται άλλωστε διαφορετικά, με το γεγονός ότι ο παράδοξος συνδυασμός της γλυκιάς φάτσας της Allen με αυτό το πομπώδες, βρώμικο και μεγαλύτερο-από-την-ηλικία-της στόμα που διαθέτει, καθώς και οι πιασάρικες στιγμές που έχει ηχογραφήσει είναι δελεαστικά. Ακόμα κι όταν η γλώσσα της δεν έχει όρια και οι πειραματισμοί της με την ska θυμίζουν την Gwen Stefani στα πρώτα βήματα των No Doubt ("Trapped in a box"), η 22χρονη ακούγεται το ίδιο φρέσκια και ελκυστική. Αυτό που όμως αδυνατώ να καταλάβω είναι το στοιχείο εκείνο που διαθέτει το "Alright, still" και το καθιστά επιτέλους τόσο 'ακαταμάχητο'. Μήπως είναι το sexy-μα-κατά-τ' άλλα-αθώο image της; Μήπως φταίει η ανάγκη των εκάστοτε μουσικοκριτικών ανά τον κόσμο να αποθεώνουν κάθε χρόνο έναν νέο καλλιτέχνη, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς με τους Jamie Cullum, John Mayer, Norah Jones και M.I.A.; Και, πιστέψτε με, αυτό που θέλει να προβάλει ο δίσκος δεν μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά στα δικά μου ακούσματα.

Παραβλέποντας – για λίγο μόνο – αυτά τα ερωτηματικά, έρχομαι στο επί της ουσίας των 11 κομματιών. Η δουλειά των Mark Ronson & Greg Kurstin κρίνεται το λιγότερο ικανοποιητική μιας και σκαρώνουν έξυπνες ενορχηστρώσεις ("LDN", "Shame for you") και εθιστικά beats ("Knock 'em out", "Smile") καθόλη την διάρκεια των 40, περίπου, λεπτών. Το tempo εμμένει σε γρήγορους ρυθμούς ακόμα και σε υποτονικές στιγμές, όπως το "Littlest things", ενώ η φωνή της Allen είναι συμπαθητική και στις καλύτερες των περιπτώσεων θυμίζει, με τους λαρυγγισμούς και το σχετικό tremolo ("Alfie"), την Corrine Bailey Rae στο "Like a star".

Επαναφέροντας στο προσκήνιο λοιπόν τις απορίες που έθεσα στην δεύτερη παράγραφο, θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να καταλήξω κάπου. Το "Alright, still" είναι ένας ενδιαφέρον, διασκεδαστικός και mainstream pop δίσκος. Η δημιουργός του φαίνεται να στηρίζει απόλυτα την εικόνα και το ακουστικό υλικό της, ενώ η φόρα που έχει από το Νο1 single του "Smile" είναι το λιγότερο ελπιδοφόρα για τον δρόμο που η ίδια θα κληθεί να ακολουθήσει. Είναι όμως όλα αυτά αρκετά ώστε να χαρακτηριστεί η εν λόγω δουλειά ως "Το pop album της χρονιάς", έτσι όπως τουλάχιστον φημολογείται τους τελευταίους δύο μήνες; Η απάντηση λέει λοιπόν: "Ασφαλώς όχι".


Νίκος Μακροδημήτρης