ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

GWEN STEFANI
The sweet escape

Η πρωτοτυπία είναι θεμιτή, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε έναν mainstream, pop δίσκο, ο οποίος μάλιστα έχει πρωτεύοντα στόχο να διασκεδάσει το κοινό του και να προσφέρει νέες φόρμες. Τι γίνεται όμως όταν η πρωτοτυπία υπάρχει απλά για να υπάρχει και τις προαναφερθείσες νέες φόρμες δεν τις εκμεταλλεύονται σωστά; Τότε λοιπόν έρχεται αυτή η πικρή στιγμή που οι υποσχόμενοι απόηχοι του αυθόρμητου, ενίοτε εντυπωσιακού και πανέξυπνου "Love, angel, music, baby" δίνουν τη θέση τους στο επιπόλαιο και κλωνοποιημένο αντίγραφό του.

Οι προδιαγραφές της δεύτερης, solo δουλειάς από την Gwen Stefani δεν κρίνονται κακές. Το άσχημο στην όλη υπόθεση που ονομάζεται "The sweet escape" είναι η αδυναμία να ξεπεράσει τις δυναμικές του ντεμπούτου, μια ακατανίκητη επιθυμία να κοπιάρει το περιεχόμενό του, η αδικαιολόγητη τάση για εσκεμμένη πρωτοτυπία και η απροσδόκητη ανωτερότητα των mid-tempo στιγμών ("4 in the morning", "Early winter" και το πολύ καλό, υπεροπτικό "Orange county girl" στο οποίο ισχυρίζεται πως ένα ακόμα Grammy την περιμένει) απέναντι στο μεγάλο ατού της ερμηνεύτριας να ηχογραφεί hip και dance, αλαζονικά και πιασάρικα, μικρά αριστουργήματα ("What you waiting for", "Hollaback girl").

Μετά την μεγάλη απήχηση του "Rich girl" σε συνεργασία με Eve και Dre, καθώς και την παραπομπή του τραγουδιού στον "Βιολιστή της στέγης", έρχονται οι Neptunes να sample-άρουν κάτι αντίστοιχο από την "Μελωδία της ευτυχίας" και το "The lonely goatherd" στο πρώτο single του "Wind it up". Φαινομενικά σημαντικό και φουτουριστικό, θα μπορούσε να αποτελέσει την απόλυτη, minimal, electro, hip-pop σύνθεση στα τέλη του 2006. Αντιθέτως, τα ναζιάρικα φωνητικά της Gwen, η avant garde προσέγγιση και το εξίσου εντυπωσιακό video δεν βοηθούν στο να μην χαρακτηριστεί αμιγώς κουραστικό.

Η συμμετοχή του Akon στο ομώνυμο είναι σημαντική αφορμή για μια ακόμα οπτικοποίηση, αυτή τη φορά εύστοχη και πιο συμπαθητική. Το άκουσμα του "Now that you got it" μπορεί να θυμίζει Nelly Furtado και Fergie, υπενθυμίζει όμως ταυτόχρονα πως πρώτη η Gwen Stefani καθιέρωσε το ανάλογο ύφος με το "Hollaback girl" (ακόμα κι αν επαναλαμβάνεται), η ρυθμική βάση στο "Yummy" θα μπορούσε να κορυφώνεται ενορχηστρωτικά σε κάποιο σημείο, ξεπερνώντας ακόμα και το "Milkshake" της Kelis (το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να θεωρείται πολύ καλό για… ντέμο), ενώ τα πιο φευγάτα και καλοδουλεμένα "Breakin' up" και "Don't get it twisted" φτάνουν καθυστερημένα πριν το κλείσιμο να ανεβάσουν λίγο το επίπεδο των up-tempo στιγμών. Εξίσου σωτήριο το πιο ρετρό και μελαγχολικό "Wonderful life".

Τα ονόματα των Nellee Hooper, Neptunes, Akon, Tony Kanal (No Doubt) και Tim Rice-Oxley (Keane) είναι από μόνα τους βαρύγδουπα στην σύνθεση και την παραγωγή. Αναγκαία όμως θα ήταν η προοπτική καλλιτεχνικής εξέλιξης και όχι το βάδισμα σε δοκιμασμένες συνταγές επιτυχίας και εμπορικής καταξίωσης. Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε καλύτερα τη νέα δουλειά των No Doubt για να δούμε κάτι τέτοιο;


Νίκος Μακροδημήτρης