ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

THE GOOD, THE BAD & THE QUEEN
The Good, the bad & the Queen

Σε μια περίοδο που η οσκαρολογία μας έχει ωθήσει στην ακρόαση soundtrack, οι πρώτες πραγματικά ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς έχουν αρχίσει να καταφθάνουν. Ο δαιμόνιος Damon με την καινούρια του μπάντα καταθέτουν το ομότιτλό ντεμπούτο τους και χρωματίζουν έναν κουτσό Φεβρουάριο με μουσικές αναφορές σε κλασικές μπαλάντες, τους Beatles και τον Morricone. [Μεταξύ μας, ας δώσει κάποιος τα συγχαρητήρια και στον Danger Mouse στην παραγωγή...]

Για να μην ξεχνιόμαστε, οι The Good, the Bad & the Queen έχουν στη σύνθεσή τους και τους Paul Simonon (The Clash), Tony Allen (Africa 70 / Fela Kuti) και Simon Tong (The Verve), δηλαδή κάποιος εδώ διάβασε το εγχειρίδιο κατασκευής μιας μπάντας με εκτόπισμα. Επίσης ας θυμηθούμε ότι πριν από δέκα χρόνια ο Albarn ηγείτο των Blur, οι οποίοι βρίσκονταν (εντός κι εκτός εισαγωγικών) σε κόντρα με τους Oasis. Ας σημειώσουμε τέλος ότι το προηγούμενο project του Damon Albarn ήταν οι Gorillaz, υπεύθυνοι για μερικές από τις πιο απενοχοποιημένα ανεβαστικές στιγμές της μουσικής που θέλει να καλείται σύγχρονη. Και τώρα ας γελάσουμε με την ειρωνεία της τροπής των πραγμάτων...

Εν έτει 2007, οι fan ή/και αγοραστές των δίσκων των απλώς αξιοπρεπών πια Oasis έχουν μείνει με μια αξιοπρεπή συλλογή τους ανά χείρας (αυτήν που "δεν θα κυκλοφορούσαν"). Ο γράφων, που ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, πρέπει να εξομολογηθεί ότι η διαδρομή του Albarn χτυπάει με την παρούσα κυκλοφορία μία ακόμη κορυφή στον μετρητή της έμπνευσης, διαλύοντας κάθε αμφιβολία ότι η πορεία Blur > Αφρική > Michael Nyman > Gorillaz > νέο project είναι αποκλειστικά και μόνο ανοδική.

Ο ήχος του δίσκου δεν ντρέπεται να μοιάσει στις δεκάδες επιρροές των δημιουργών του, οτιδήποτε από 60's rock, dub, σύγχρονες μπαλάντες, Britpop (ψήγματα...) και κλασικά soundtrack. 'Hits' δεν υπάρχουν, ξεχάστε τα και βολευτείτε με τα ιδιοφυή "Kingdom of doom" και "Herculean". Στιχουργικά, έχουμε να κάνουμε με έναν αμιγώς πολιτικό δίσκο, ο οποίος δεν παραλείπει με τον τρόπο του να τα χώσει στο σύγχρονο πόλεμο και στην Βρετανία του σήμερα.

Το γενικό κλίμα είναι σκοτεινό, οι κιθάρες παραμορφωμένες, οι ρυθμοί δεν θέλουν να υποδηλώσουν κέφι, αλλά περισυλλογή, τα πιανάκια στο ημίφως και τα organs ώρες-ώρες σχεδόν καταραμένα. Υπεύθυνος για την ατμόσφαιρα και ο παραγωγός Danger Mouse, ο οποίος στήνει ένα σύμπαν απόκοσμων ήχων σε αντίστιξη με τους ρυθμούς που δίνουν το 'παρών'.

Ο πρώτος καλός δίσκος της χρονιάς υπενθυμίζει το σκορ – αν αφορά πλέον κάποιον: Damon – αδέρφια Gallagher, σημειώσατε ένα.


Ηλίας Μαλασίδης