ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

EMMA BUNTON
Life in mono

Πως θα σας φαινόταν αν ένα πρώην μέλος των Spice Girls κατάφερνε να ηχογραφήσει μια από τις πιο σημαντικές και πρωτοποριακές δουλειές για το 2007; Μην ζορίζεστε μουσικόφιλα τέκνα μου – μπλοφάρω. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να σας παρακινήσω να ακούσετε την τρίτη solo προσπάθεια της Emma Bunton, μιας και έχει να προβάλει αρκετά θετικά στο δυναμικό της. Τώρα που εν μέρει σας 'έψησα' ας προχωρήσω…

Από τότε θυμάμαι (δέκα χρόνια πριν) ότι η ξανθούλα του συγκροτήματος ήταν και αυτή με τις πιο ρετρό επιρροές, από Motown ακούσματα μέχρι classic, κινηματογραφικές στιγμές. Έτσι και η προσωπική, μουσική της κατεύθυνση δεν θα μπορούσε να απέχει και πολύ. Και καλά κάνει δηλαδή, μιας και είναι η μοναδική της πεντάδας που συνεχίζει να ενεργεί δισκογραφικά και να ακούγεται αξιοπρεπώς (με εξαίρεση ίσως την Melanie C), έχοντας ένα προσωπικό ύφος που οδηγεί τον ακροατή σε παλιότερες δεκαετίες.

Σημαντικός αρωγός στην δημιουργία του album ο Gary Clark (βλέπε Skin & Natalie Imbruglia). Οι soundtrack-ικές ενορχηστρώσεις των συνθέσεων, η ευρωπαϊκή / γαλλική essence που αναδύεται, οι γοητευτικά ανεπίκαιροι bossa nova, rumba & Motown ρυθμοί και μια γλύκα από ζάχαρη (παραπάνω από το προβλεπόμενο κάποιες φορές) στην μελωδική φωνή της Bunton οδηγούν σε ένα καλοφτιαγμένο project που ίσως φτάνει σε σημείο κορεσμού τη χρονική στιγμή που το αυτί σου ζητάει απεγνωσμένα κάτι…λιγότερο πετιμέζι βρε αδερφέ.

Ξεκινώντας από το τέλος, είναι συμπαθητικές και ασύμμετρα sexy (?) οι διασκευές των "Downtown" & "Perhaps, perhaps, perhaps", κάτι που υποδεικνύει ότι η κοπέλα μας έχει γούστο. Το εισαγωγικό-ρομαντσοκατάσταση-"All I need to know" μας κερδίζει με τον εφηβικό αυθορμητισμό του, η διασκευή του "Life in Mono" των Mono στολίζει όμορφα τη συνέχεια με τον οργανικό του όγκο, χωρίς να υποτιμά το original, ενώ κάπου στη μέση έρχεται αφελώς να εντυπωσιάσει το έξυπνο και πιασάρικο "Take me to another town", που δικαίως αποτελεί και το σουξέ του δίσκου. Παριζιάνικο σκηνικό εκτυλίσσεται στο άκουσμα του "Perfect strangers", ενώ το "Undressing you" ξεπηδά μέσα από κάποιο ξεχασμένο, περισσότερο-love-story-και-σαπουνόπερα James Bond.

Στο φινάλε βέβαια ίσως νιώσεις λίγο κουρασμένος από αυτή την ατέρμονη κατάθεση ρομαντισμού, ερωτισμού και κάθε είδους εκδήλωσης αγάπης που λήγει σε –ισμού. Όσοι έχουν αλλεργικές αντιδράσεις απέναντι σε τέτοιου είδους καταστάσεις ας το πουν εγκαίρως. Οι υπόλοιποι ας ακούσουν, χωρίς τάσεις ξεψειρίσματος, έναν ευχάριστο, pop δίσκο από μια αγγλιδούλα που ξέρει καλά να κάνει το κέφι της.


Νίκος Μακροδημήτρης