ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

TRAVIS
The boy with no name

Οι Σκωτσέζοι Travis επιστρέφουν τέσσερα χρόνια μετά το "12 memories" και ένα best (που πάντα μπορεί να προκαλέσει ανησυχίες), με έναν δίσκο που τους βρίσκει να συνεργάζονται στην παραγωγή με τους Nigel Godrich και Brian Eno - κοινώς έφαγαν τους Coldplay στη στροφή. Από τεχνικής πλευράς, τουλάχιστον…

Εκεί που οι συμπατριώτες τους Coldplay ωριμάζουν φτιάχνοντας ολοένα και πιο μεστά τραγούδια και αυξάνοντας διαρκώς το ποσοστό των τραγουδιών στους δίσκους τους που απευθύνονται σε όλους – αντί μόνο στα κορίτσια – οι Travis περιφέρονται συνεχώς γύρω από την Μεγάλη Κακιά Μπαλάντα, λες και δεν φοβούνται μήπως ανοίξει το στόμα της και τους καταπιεί. Ε, λοιπόν, κάπου-κάπου τους καταπίνει…

Το "The boy with no name" είναι γλυκό, γλυκύτατο μάλιστα, και το ζάχαρο καραδοκεί. Τα παιδιά από την Γλασκόβη τα καταφέρνουν πολύ καλά στα συμπαθητικά τραγούδια, αλλά δύσκολα στηρίζεις έναν ολόκληρο δίσκο σε αυτά. Η αλήθεια είναι ότι οι Travis προσπαθούν αρκετά να ροκάρουν. Δυστυχώς, καταφέρνουν μόνο στημένους κλώνους του "Lust for life" ("Selfish Jean") και του δικού τους "Side" ("Eyes Wide Open" – καλό αλλά το έχουν ξανακάνει).

Η επιλογή του "Closer" για single είναι σοφή και υπάρχουν πολλά όμορφα τραγούδια ("3 times and you lose", "My eyes", "New Amsterdam"), αλλά μπροστά στον κίνδυνο να παχύνεις από τη ζάχαρη, επιλέγεις το "Big Chair", το μόνο τραγούδι εδώ γύρω που βγάζει λίγο νεύρο, και φεύγεις ελπίζοντας ότι οι Travis θα γυρίσουν σε μια παλιά κατάσταση έμπνευσης, τότε που δεν χρειαζόταν να τους συγκρίνεις με τους Keane ή τους Snow Patrol και να τους δεις να χάνουν.


Ηλίας Μαλασίδης