ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

BRETT ANDERSON
Brett Anderson

Αυτός ο πρότερος βιος... Πόσο αντικειμενικός (βλέπε 'επιεικής') μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο που χάρισε μερικές από τις πιο ξέφρενες στιγμές των brit 90's όταν αποφασίζει να βγάλει έναν δίσκο... λυρικό; Η αλήθεια είναι ότι από καθαρά μουσικής πλευράς το "Brett Anderson" είναι πανέμορφο, γλυκό και μελωδικό. Αυτή, όμωε, η ίδια η επιλογή των λέξεων εκφράζει, μέχρι κάποιο βαθμό, απογοήτευση...

Το σόλο ντεμπούτο του πρωτεργάτη των Suede και των The Tears είναι ένα αλάθητο από πλευράς παραγωγής άλμπουμ που ευχαριστεί το αυτί και συντροφεύει άκακα τα απογεύματα και τα βράδια σου. Για σπηντάτα πρωινά δεν μιλάμε, γιατί το σύνολο του CD αποτελείται από μπαλάντες και αργές στιγμές με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Χωρίς πολλά στιχουργικά κόλπα ο Anderson μιλά για προσωπικά θέματα και προβληματισμούς. Εκεί, όμως, που παλιότερα οι light στίχοι των Suede έδεναν ιδανικά με τους ηλεκτρισμένους ρυθμούς των τραγουδιών τους, τώρα φαίνονται μερικές φορές να τραβούν τις συνθέσεις προς τα κάτω. Οι ίδιες οι συνθέσεις δεν είναι κακές, αλλά πώς μπορείς να μην νοσταλγήσεις τα παλιά; Ούτε μια έξαψη, ούτε μια ανατριχίλα δεν περνά την ραχοκοκκαλιά σου με εξαίρεση ίσως το "Dust and Rain".

Στα υπόλοιπα ο Anderson αρκείται σε καλοκουρδισμένες μπαλάντες ("Love is dead", "To the Winter"), ενίοτε με Imagine πιανισμούς ("One Lazy Morning") και άλλες φορές με αναφορές στο classic rock ("Scorpio Rising"). Όλα παίζονται άνετα στο ραδιόφωνο, τα βάζεις σε σπιτικές συλλογές και κολλάνε, αλλά πόσο εύκολα θα γυρίσεις σε έναν χρόνο να επιλέξεις αυτό το CD αντί για τα προηγούμενα των project του κυρίου Anderson; Θα βάλω να ακούσω τώρα 3 φορές το "Saturday Night". Λυπηρό, πλην αληθές...


Ηλίας Μαλασίδης