ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

GUILLEMOTS
Through the windowpane

Κάποιος με κοίμισε πέρυσι τον Ιούλιο και ξύπνησα φέτος. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι έχασα το "Through the windowpane" στον καιρό κυκλοφορίας του και ως εκ τούτου δεν το είχα καν υπόψη μου τη στιγμή που ψηφίζαμε τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που πέρασε, γιατί θα ήταν σίγουρα μέσα.

Σπάνια καταφέρνει ένα άλμπουμ να περικλείει τόση αισιοδοξία μέσα του, ενώ ταυτόχρονα να κρατά όλα εκείνα τα στοιχεία που θα παρέπεμπαν στη λέξη 'μελαγχολικό' χωρίς ποτέ να φτάνει εκεί. Οι δεν-προφέρομαι-με-τίποτα Guillemots (μετά τον Surfjan Stevens, άλλος εφιάλτης του αγγλομαθούς), με μπροστάρη τον Fyfe Dangerfield, δομούν έναν υπέροχο δίσκο, (διαλέξτε μόνοι σας ένα από τα ζευγάρια που ακολουθούν:) χαλαρό μα συνεπή / ασυνεπή μα ιδιοφυή / χαζό και ευκολονόητο / βαρύ κι ασήκωτο.

[Ξέρω, δεν σας κατατόπισα, αλλά σε ένα άλμπουμ που μυρίζει αυθορμητισμό παρά την όποια δουλειά έχει γίνει στην παραγωγή (μεγάλο label γαρ…), ο καθένας κατανοεί ό,τι θελήσει.]

Το σίγουρο είναι ότι αν κάτι λείπει, αυτή είναι η ομοιομορφία και αν κάτι υπάρχει σε περίσσεια, αυτή είναι η δημιουργική ελευθερία. Αυτά τα δύο αντιφατικά χαρακτηριστικά φαίνονται να δημιουργούν το έδαφος για να φιλοξενηθούν σε ένα CD κομμάτια μάλλον pop ("Made up Love Song #43", "Trains to Brazil"), αργές και ραδιοφωνικά μη φιλικές στιγμές που φτάνουν στο κόκκαλο ("A Samba in the Snowy Rain", "If the world ends", το φινάλε του "Sao Paolo) και ενορχηστρωτικά 'δύσκολες' ρυθμικές συνθέσεις που δύσκολα κατατάσσονται ("Annie, Let's Not Wait", "Through the Window Pane").

Η κλωστή που ενώνει αυτό το φαινομενικά μπερδεμένο κουβάρι είναι η πολύ καλή φωνή του Dangerfield, η οποία άλλοτε θυμίζει τον Tim Booth των James, άλλες φορές τον Jeff Buckley, και σίγουρα η ερμηνεία δεν ξεχνά τον στόμφο του Neil Hannon των Divine Comedy ή την rock εξωστρέφεια του Jim Kerr των Simple Minds. Οι στίχοι στρώνονται πάνω σε χαλιά από ηλεκτρονικά, κλασικές pop φόρμες, έγχορδα και πνευστά, που συχνά φέρνουν στο μυαλό την ιδιοφυΐα των Talk Talk και κάποιες φορές την θεατρικότητα του Marc Almond.

Κρατώ το "We're here" σαν προσωπικό αγαπημένο και ενδεχομένως σαν βέλτιστο εκπρόσωπο ενός καταπληκτικού ντεμπούτου, το οποίο δεν μιζεριάζει και δεν σκοτεινιάζει. Αντίθετα, μιλά με αφοπλιστική ευθύτητα και αισιοδοξία για το επόμενο βήμα προς τα μπρος που κρύβει το αύριο, μέσα σε ένα καταιγιστικό πακέτο ήχων διαφορετικών και φρέσκων.


Ηλίας Μαλασίδης