ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

MAROON 5
It won't be soon before long

Είμαι απ’ αυτούς που διέκριναν κάτι πολύ καλό πίσω από το προφανές και πιασάρικο του “Songs about Jane” του 2002.Είμαι απ’ αυτούς που δεν προσκόλλησαν γενικότερα στην εμπορική επικράτεια του “This love”, αλλά υποστήριξαν αντιθέτως και περισσότερο άλλες στιγμές στο προαναφερθέν album. Πίστεψα πως οι Maroon 5 είναι η μπάντα που θα ανανεώσει το ευρύτερο pop-rock σκηνικό, ενώ ακόμα και τώρα πιστεύω ότι ο Adam Levine είναι από τους πιο χαρισματικούς performers, όσον αφορά στην ερμηνευτική του γκάμα. Πειράζει λοιπόν που θα είμαι και από τους πρώτους που δεν θα τοποθετήσουν το “It won’t be soon before long” στην κατηγορία των καλύτερων κυκλοφοριών για το 2007, απογοητεύοντας ακόμα και τους ευγενείς μου πόθους

Αν υπάρχει ένα μεγάλο ατού στα πλαίσια της συνολικής ακρόασης, αυτό δεν είναι άλλο από την συνέπεια στον γνώριμο ήχο και το ηχητικό δέσιμο των κομματιών. Το συγκρότημα δεν θέλει να ακούγεται πιο hardcore, ακολουθώντας το ρεύμα των τελευταίων χρόνων, επιμένει αντιθέτως στο σχετικά εύπεπτο (όχι εύκολο), soulful, pop-rock ύφος του ντεμπούτου με περισσότερη ίσως την ενίσχυσή του από προγραμματισμένα πλήκτρα και pads (σε αυτό ευθύνονται οι Mike Elizondo – Pink, Fiona Apple, Eminem, Mary J Blige – Spike Stent – U2, Gwen Stefani, Bjork – αλλά και Mark Endert, ο παραγωγός του “This love”).

Η ίδια αυτή συνέπεια απ’ την άλλη δεν προδιαθέτει την υποτιθέμενη κορύφωση. Τα ξεσπάσματα και οι εκρήξεις κινούνται στα αναμενόμενα πλαίσια, κάτι που αναγκάζει τον δίσκο να τρεμοπαίζει με τον πήχη στο όριο του πολύ καλού επιπέδου και τις περισσότερες φορές να αποτυγχάνει, καταλήγοντας να ακούγεται απλά και μόνο καλός. Τελικά, το άγχος και η πίεση για ένα εντυπωσιακό comeback πρέπει να έφερε τάσεις έλκους στα μέλη του συγκροτήματος, μιας και το ρίσκο για την υπέρβαση μοιάζει ευγενής πόθος (όχι δικός μου αυτή τη φορά).

Τα δύο πρώτα εισαγωγικά “If I never see your face again” & “Makes me wonder” σωστά βρίσκονται στη θέση του πιλότου, μιας και μπορούν να υποσχεθούν εμπορικές πρωτιές και ραδιοφωνικές πλύσεις εγκεφάλου. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και καλύτερα – τα πιο ‘ειλικρινή’ και αμιγώς διασκεδαστικά “Wake up call” & “Can’t stop”, το μελωδικότατο, ατμοσφαιρικό αλλά και κάτι-μου-θυμίζει ( “She will be loved”) “Goodnight, goodnight”, καθώς και το αρχικά αφελές και στην πορεία εντυπωσιακό “Kiwi” να φέρνει στο νου κάτι από τις δυνατές, ηλεκτρικές κιθάρες του “Harder to breathe”.

Αν υποψιαστώ πως θα χρειαστούν άλλα πέντε χρόνια για να ακούσω άλλο ένα επίκαιρο και μόνο album από τους Maroon 5, τότε θα πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ που τους έχω τόση αδυναμία. Δεν με χαλάει καθόλου το γεγονός ότι έχουν την τάση να φτιάχνουν mainstream pop δίσκους, μιας και κατά καιρούς η ιστορία αποδεικνύει πως έτσι έχουν γεννηθεί μερικά από τα πιο σημαντικά rock σχήματα παγκοσμίως (Beatles, Police, Blondie, αλλά και οι πιο πρόσφατοι Cardigans, No Doubt, Cranberries). Ελπίζω όμως σε καλύτερα και πιο ουσιαστικά…


Νίκος Μακροδημήτρης