ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

NATASHA BEDINGFIELD
Nb

Ίσως η Urban σκηνή της Βρετανίας είναι η πιο αξιόλογη και πρωτοποριακή που έχει επιδείξει την τελευταία δεκαετία, μετά από μια ευκαταφρόνητα μεγάλη ποσότητα παραγωγών της λεγόμενης brit-pop. Υπό την επήρεια της r'n'b μόδας, του λονδρέζικου, multicultural φόντου και μιας πιο εκλεπτυσμένης και 'χύμα' ταυτόχρονα αστικής τάξης, έρχεται ένας αρκετά hip, διακριτικά garage και πολύ αισιόδοξος ήχος που με τους κατάλληλους ανθρώπους να τον πειράζουν οδηγείται σε πολύ σημαντικές στιγμές.

Το "Unwritten" από τη Natasha Bedingfield ήταν ένα χαρακτηριστικό και ποικιλόμορφο δείγμα τέτοιας καλής μουσικής. Κατάφερε να κάνει την σχετική ανατροπή και το δύσκολο πέρασμα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, κάτι που της χάρισε και μια υποψηφιότητα για το πολυπόθητο βραβείο Grammy, ενώ ήταν ένα από τα πολλά βρετανικά ονόματα που επικράτησαν στον συνολικό αριθμό υποψηφιοτήτων για την απονομή του 2007. Αυτό ήταν το εύκολο. Και έγινε σχετικά γρήγορα. Η δυσκολία βρίσκεται στη συνέχεια. Τι γίνεται με το ολόφρεσκο "N.B."; Θα συνεχίσουν οι διθυράμβοι ή η αποστολή ήρθε σε πέρας πριν καλά-καλά ζεσταθεί και πάρει φόρα; Θα συνεχίζουμε να ακούμε την γλυκιά αγγλιδούλα με το γρέζι στη φωνή να ηχογραφεί όμορφα τραγούδια ή μήπως την κέρδισαν τελικά τα κόκκινα χαλιά, τα charts του Billboard, οι high-κλασάτες συνεργασίες και οι πλατίνες, τόσο που να λοξοδρομήσει;

Άκυροι οι συνειρμοί φίλτατοι αναγνώστες μου. Το "N.B." στέκεται επάξια και συναισθηματικά έκδηλα δίπλα στο ντεμπούτο της. Και δεν μένει εκεί. Δεν επαναλαμβάνεται στα δοκιμασμένα λημέρια και τους δρόμους που ακολούθησε η καλλιτέχνιδα πριν τρία περίπου χρόνια. Ανανεώνεται αισθητά και εποικοδομητικά. Με ατού την υψηλών δυνατοτήτων/δυναμικών, soulful φωνή της και τους πάντα έξυπνους και σαρκαστικούς λυρισμούς της γεμίζει έναν δίσκο που διαθέτει φινέτσα, αξιοπρέπεια, λαμπερό ήχο και την διάθεση να αναδείξει τον εαυτό της κορυφαία εκπρόσωπο του είδους.

Η γλυκιά πρόσκληση στο "I wanna have your babies" είναι άξιο πρώτο δείγμα, όχι όμως το καλύτερο ή το πλέον αντιπροσωπευτικό. Τα χάλκινα πνευστά ταιριάζουν γάντι στο λαρύγγι της σύμφωνα με το παρελθόν ("These words"), έτσι και το εισαγωγικό "How do you do" σφίζει από ενέργεια, στυλ και hip, a-la-Kanye West αέρα, στιγματίζοντας από νωρίς την όλη υπόθεση. Η συμμετοχή της Eve στο "What ifs" δεν τοποθετεί κατά πολύ την ακρόαση στα πλαίσια του αμερικάνικου pop/r'n'b, αντιθέτως μπορεί να χρησιμοποιήσει άνετα την ταμπέλα του 'crossover featuring', ενώ απλές μελωδίες μετουσιώνονται με τη φωνή της σε μικρά διαμάντια που τελικά αποτελούν και το πιο αξιόλογο υλικό του δίσκου ("Say it again", Soulmate", "Backyard"). Εξίσου καλοφτιαγμένα και πιο κοντά στην διαμόρφωση ενός προσωπικού ύφους τα funk-άτα "Pirate bones" (προσέξτε τα εξαιρετικά, ρυθμικά staccata στα πλήκτρα), "Not givin' up" και "Tricky angel".

Δεν με πολυενδιαφέρει αλήθεια αν κάποιο από τα singles πιάσει κορυφή ή αν εν γένει επαναλάβει τον θρίαμβο του "Unwritten" ανά την υφήλιο. Το πιο σημαντικό είναι να μην χάνει ο όρος "pop" την αξιοπρέπεια και την ιστορία του με αφελείς και ζαχαρώδεις δουλειές που επικροτούνται και - δυστυχώς - αγοράζονται. Η Natasha Bedingfield είναι κραυγαλέο παράδειγμα πως η καλή pop ζει και βασιλεύει πέρα από κάθε λογοκρισία και ευκολία...