ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

UNKLE
War stories

Τα σύννεφα δεν λένε να διαλυθούν. Μιλώντας με πολλούς Έλληνες μου λένε ότι αυτό είναι κάτι που τους ενοχλεί στο Λονδίνο. Δεν έχω ζήσει εκεί για να το ξέρω, αλλά σαν επισκέπτης είναι κάτι που με γοητεύει. Τα σύννεφα περνούν τακτικά, φτιάχνοντας την ιδιαίτερη παλέτα της ευρωπαϊκής μητρόπολης της μουσικής, κι εγώ περπατάω με το "War Stories" στα αυτιά μου.

Κάθομαι σε μια καφετέρια δύο γωνίες μετά τα Surrender All Studios του James Lavelle και τον περιμένω. Εκεί ολοκλήρωσε την παραγωγή του τρίτου άλμπουμ των UNKLE ο ιθύνων νους του project και, αναπόφευκτα επηρεασμένος, σκέφτομαι ότι πιο κατάλληλη στιγμή για να τον καταλάβω θα ήταν μόνο μια βόλτα σε μια ανοιχτή αμερικάνικη Κάντιλακ έξω από το Λος Άντζελες, κοντά στην έρημο του Joshua Tree, όπου ηχογραφήθηκε κυρίως το "War Stories".

Η μουσική σκηνή της Γηραιάς Αλβιόνας και πολλοί μουσικοί των Ηνωμένων Πολιτειών διανύουν μια έντονα ενοχική περίοδο, απολογούμενοι για τις αποφάσεις των πολιτικών ηγετών τους. Με τον 'εκδημοκρατισμό' να μοιάζει όλο και περισσότερο με υβριστική εισβολή, οι καλλιτέχνες –με τον Lavelle ανάμεσά τους- μιλάνε για 'ιστορίες πολέμου' και ανακατώνουν αμήχανα το κουταλάκι του καφέ τους όταν τις σκέφτονται. Αν τις σκέφτεσαι, η θλίψη μπορεί να σε καταλάβει. Αναρωτιέμαι αν ο James είναι έτσι, λίγο καιρό πριν από την πρώτη περιοδεία των UNKLE με πλήρη μπάντα. Προς το παρόν, δεν έχει φανεί.

Το "War Stories" κάνει ένα μεγάλο βήμα για τους UNKLE. Εκτός από τους τυπικά καλούς καλεσμένους στα φωνητικά, ο δίσκος βρίσκει μουσικούς να αντικαθιστούν το programming, σε αναζήτηση rock αίσθησης και αισθητικής. Στην καρέκλα της παραγωγής ο Chris Goss κατεργάζεται ιδέες σε διαμάντια, στήνοντας τραγούδια με την παραδοσιακή έννοια. Η αγάπη του καλού ήχου δεν χάνεται, αλλά το "War Stories" δεν είναι εδώ για να μας χαϊδέψει τα αυτιά. Οι ιστορίες (άδικων) πολέμων έρχονται σε ειδική, τραχεία συσκευασία CD.

Ο James δεν ήρθε. Με το που έμπαινε θα του έδινα το χέρι μου για το καλωσόρισμα. Μετά, θα παρέτεινα τη χειραψία για τα συγχαρητήρια για το άλμπουμ, το οποίο λίγα περιθώρια αφήνει στους όποιους επικριτές του να το κατηγορήσουν ότι χάνει το στόχο του. Η εισαγωγή του, ενδεικτική: "Please… Forgive me". Και τότε, το instrumental "Chemistry" θυμίζει ότι οι UNKLE είναι ένα μουσικό project που μπορεί να γεμίσει ολόκληρους τοίχους από ουρανοξύστες με τις εικόνες που μεταφέρουν οι ήχοι του.

Το πρώτο, δειλό ερμηνευτικό βήμα του Lavelle στο "Hold my hand" διαδέχεται το "Restless" με τον γνώριμο καλεσμένο Josh Homme, ενώ ακολουθεί το "Keys to the Kingdom" με τον Gavin Clark. Επιρροές από το "Mezzanine" των Massive Attack, γερμανικό electro, δίσκους του Mark Lanegan και τουρκικά ψυχεδελικά άλμπουμ των 60's και των 70's αναφέρονται ξεκάθαρα από τον Lavelle και είναι παντού. Τα τραγούδια κυλούν εντυπωσιακά, όχι σαν ραδιοφωνικά χιτ, αλλά σαν ένα στιβαρό ομοιογενές σύνολο, όπου μόνο το single "Burn my shadow" και το δίδυμο των "Lawless"/"Broken" με βρίσκουν να επιλέγω αγαπημένα. Ο δίσκος κλείνει πολύ καλά με τον Ian Astbury των Cult και ένα κρυμμένο track – κερασάκι στην τούρτα.

Τα σύννεφα δεν λένε να διαλυθούν. Σε ένα κράτος - αέναο παροχέα μουσικής κληρονομιάς, οι μουσικοί θα συνεχίσουν να ζητούν συγνώμη για αδικήματα που δεν διέπραξαν και, αν χρειάζεται, θα αφήνουν το mouse των προγραμμάτων των στούντιο για να πιάνουν τις κιθάρες.

Η πτήση για Αθήνα φεύγει σε τέσσερις ώρες και σίγουρα ο αττικός ήλιος θα προσπαθεί να με πείσει ότι δεν φταίω σε τίποτα ενώ γύρω μου καίγονται δάση και ελάφια καίγονται ζωντανά. Για μια ακόμη φορά η μουσική φαίνεται να λέει μεγαλύτερες αλήθειες από την ίδια την πραγματικότητα –δύσκολο να το παραδεχτώ.


Ηλίας Μαλασίδης