ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

AVRIL LAVIGNE
The best damn thing

Η Avril Lavigne μεγάλωσε (σχετικό αυτό), αποφάσισε ότι θέλει να δείχνει σέξυ (?), έμαθε μερικές απλές χορευτικές φιγούρες, δήλωσε πως θαυμάζει πλέον τους καλλιτέχνες που αρέσκονται να είναι εντυπωσιακοί performers (το σχόλιο ειπώθηκε για την Britney Spears), ενώ μουσικά ακούγεται πιο έφηβη από ποτέ. Να 'ναι ότι το κορίτσι μας ερωτεύτηκε και βλέπει παντού πεταλούδες και λαμπιόνια, να 'ναι η ανάγκη για μια εμπορική επιτυχία ανάλογη του ντεμπούτου της, ειλικρινά δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το "The best damn thing" μπορεί να θεωρηθεί το πιο διασκεδαστικό και ευχάριστο album της Καναδέζας, κάτι που για την ώρα ίσως να είναι λανθασμένα παρεξηγημένο και ταμπελωμένο ως "κάτι-για-να-περνάει-η-ώρα".

Όσο κι αν η ίδια επιδίωξε στο παρελθόν να θεωρηθεί punk, μάλλον το άπειρο της ηλικίας της και το αμιγώς εμπορικό προφίλ της δεν καταφέραν να αποδείξουν του λόγου το αληθές. Ο νέος της δίσκος δεν ανατρέπει κάτι. Ενισχύει, αντιθέτως, την μετεφηβική της επαναστατικότητα και οδηγεί τον δίσκο σε στιγμές που, τουλάχιστον ενορχηστρωτικά, θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο hardcore, καταλήγουν όμως και απλώς να μην είναι.

Έτερον εκάτερον βέβαια. Το καλό στην όλη υπόθεση είναι πως η μικρή έχει βρει το στυλ της και το στηρίζει μια χαρά. Δεν πειραματίζεται και δεν προβαίνει στις υπερβάσεις που θα οδηγήσουν στην ανάλογη καλλιτεχνική καθιέρωση και καταξίωση, κάνει όμως το κέφι της και αυτό φέρει τελικά κάποιου είδους απόσβεση για τα δεδομένα μιας αμερικάνικης, teen, pop-rock δουλειάς. Οι Rob Cavallo & Butch Walker δουλεύουν αναμενόμενα και διαμορφώνουν τον φρέσκο ήχο και τις πιασάρικες μελωδίες, ενώ η Avril φαίνεται να έχει για πρώτη φορά και τόσο σταθερά τον έλεγχο της δυναμικής και των ευδιάκριτων δεύτερων φωνών στις ερμηνείες της - το μοναδικό ίσως στοιχείο που αποδεικνύει ότι τα τελευταία χρόνια δεν τεμπέλιαζε, περιμένοντας ένα τσούρμο παραγωγών να της φτιάξουν ένα καλό album.

Το ομώνυμο είναι ίσως και το πιο αντιπροσωπευτικό της διάθεσης όλου του δίσκου παρέα με το "Runaway". Λειτουργικά και μάλλον προγραμματισμένα για οπτικοποίηση μετά το καρτουνίστικο και ανάλαφρο "Girlfriend", διαθέτουν όλη την αφέλεια, τον αυθορμητισμό και τη φόρα από παρεμφερή κομμάτια (άκου "Sk8er boy") ώστε να μην προδώσουν την πρωτιά της στα charts του Billboard. Κάτι από "My happy ending" θυμίζει το πιο δεμένο ηχητικά "Hot", γεγονός που με τις συνεχείς ακροάσεις καταφέρνει να ξεχαστεί (η ομοιότητα, όχι το κομμάτι), ενώ η εισαγωγή στο σχετικά αδιάφορο "I don't have to try" παραλίγο να μας πείσει ότι είναι συνεργασία με την Peaches. Τις πιο σημαντικές στιγμές στο ρεπερτόριό της συνεχίζουν να αποτελούν οι mid-tempo μπαλάντες τύπου "Keep holding on", "Innocence" & "When you're gone".

Είναι μικρή, τρελιάρα, της αρέσει αυτό που κάνει (είναι ευδιάκριτο), έτσι λοιπόν και η πρόσφατη εμφάνισή της στο Beeyond Festival αποτέλεσε και μια πολύ δυναμική, a-la-headbanging, καλοκαιρινή βραδιά (ακόμα κι αν οι Rasmus την πρόδωσαν). "The best damn thing" - εν τέλει όχι κι άσχημα...


Νίκος Μακροδημήτρης