ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

M.I.A.
Kala

Ξεκινώντας με ένα beatbox, μια ημιαγγλική προφορά, rap και electro επιρροές, καθώς και μια χούφτα πολιτιστικής κληρονομιάς από τη μακρινή Σρι-Λάνκα, η M.I.A. κυκλοφόρησε το επαναστατικό, πολιτικό, ανεξέλεγκτα στυλάτο και σκληροπυρηνικό "Arular". Δεν ξέρω αν σκοπός της ήταν να κατακτήσει τον κόσμο ή απλά να κάνει αυτό που γουστάρει, από μόνο του όμως το γεγονός ότι το ντεμπούτο αυτό αποθεώθηκε από την κριτική μερίδα, πέρασε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η ίδια έγινε σε μια νύχτα ένα από τα πιο hot, alternative links στο myspace και τράβηξε τα βλέμματα των-πάντα-μπροστά Missy Elliott & Timbaland, αποτελεί σημείο αναφοράς.

Αν λοιπόν τα πρώτα δείγματα επιβεβαίωσαν με μια περίσσεια δόση ρίσκου και πειραματισμού το όποιο ταλέντο της multicult Βρετανίδας, το ολόφρεσκο "Kala" σηματοδοτεί περισσότερα. Υπογράφει άτυπα το ξεκίνημα μιας πιθανά μακροχρόνιας συνεργασίας με τον Timbaland, αναγράφει τον τίτλο του στο No18 των album charts του Billboard, διατηρεί τη βρωμιά του ηλεκτρονικού με την βοήθεια του Dj Switch και βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο rap και τις προσωπικές καταβολές/φουτουριστικές φόρμες της καλλιτέχνιδας. Το "Kala" δεν αποτελεί τελικά τη νοητή συνέχεια του "Arular" – είναι και επίσημα πλέον αυτό που από την αρχή θα ήθελε και η ίδια να έχει φτιάξει.

Τα κομμάτια, για άλλη μια φορά, δεν τηρούν αυστηρές αρμονικές και στιχουργικές γραμμές. Τη μερίδα του λέοντος κλέβουν φυσικά τα ρυθμικά μέρη (ρετρό drums που ανατρέχουν την πηγή της προέλευσής τους κάπου στη δεκαετία του 80, έθνικ κρουστά, μεταλλικές και φιλτραρισμένες σφήνες), καθώς και το πολυπρόσωπο στην ταυτότητα του δίσκου, μιας και μετά βίας καταφέρνει να ακολουθήσει κάποιο σταθερό άξονα. Η ίδια, δε, φαίνεται να απέκτησε τόση αυτοπεποίθηση μέσα στα τελευταία δύο χρόνια που χειρίζεται τα φωνητικά και τα λόγια της με χαρακτηριστική επιδεξιότητα, γεγονός που κάποιες στιγμές ίσως να προσομοιάζεται με κάποια επιτηδευμένη αφέλεια. Εκεί ακριβώς έρχεται να σώσει την κατάσταση το μεγάλο της ατού: ο (αυτο)σαρκασμός και το χιούμορ (άκου το "Bamboo banga" και το sample από το "Roadrunner").

Το "Jimmy" θα μπορούσε να ακούγεται μονότονα και άχρωμα, έρχεται όμως μια πανέξυπνη φράση/ρεφρέν από έγχορδα και πλήκτρα να το αποθεώσει. Μια πανδαισία από ασιατικά και urban στοιχεία συνθέτουν τα εθιστικά "Birdflu" και "Boyz", ενώ στη συνέχεια θα μπορούσαμε να έχουμε την Kelis να σιγοντάρει στο "Hussel". Αντί αυτής ακούμε τον Νιγηριανό Afrikan Boy, καταφέρνοντας να δώσει ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στον όρο πολυεθνικότητα. Το "Mango pickle down river" με τον Wilcannia Mob είναι ίσως η πιο αμερικάνικη, hip στιγμή της, παρέα με το "Come around" του Timbaland, ενώ το καταπληκτικό "20 dollar" επανεκτελεί θριαμβευτικά τη μπασογραμμή από το "Blue Monday" των New Order.

Κλείνοντας με το εκφοβιστικό, εξίσου καλό "The turn", το οποίο θα μπορούσε να παίζει σε κάποια hardcore, υπόγεια σκηνή μιας ανεξάρτητης, σκοτεινής φτωχομπινεδιάρικης ταινίας, συμπεραίνουμε ότι το "Kala" δεν δύναται να έχει και τόσα σημεία αδυναμίας και φθοράς. Δεν συμπίπτει με την εποχή του. Δεν την ακολουθεί, ούτε όμως προηγείται και αυτής. Μάλλον θα έλεγε κανείς πως θα μπορούσε να είναι κάποιο καλλιτεχνικό της alter ego, μια προσπάθεια εξισορόπησης ανάμεσα στο λογικό και το αλλοπρόσαλλο, το φόντο και το πρώτο πλάνο, τη μελωδία και το ρυθμό. Η M.I.A. έχει κάθε λόγο να κάνει μια μεγάλη καριέρα και να μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο ιδιόρρυθμες, γυναικείες φιγούρες της δισκογραφίας. Λέτε να πέσω έξω;


Νίκος Μακροδημήτρης