ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ANNIE LENNOX
Songs of mass destruction

Μέσα από τη μητρική στοργή και πείρα των τελευταίων χρόνων, μια ακτιβιστική, πλούσια σε κοινωνικές δραστηριότητες ζωή, ταξίδια ανά τον κόσμο, πολιτικές πεποιθήσεις και πιστεύω που δεν ευνοούν την παντοδυναμία του ενός, το ταλέντο μιας άλλοτε rock star και τον δυναμισμό μιας νέας, σχεδόν φεμινίστριας γυναίκας, γεννήθηκε το "Songs of mass destruction" - πολυδιάστατο, όπως αρμόζει στην περσόνα της Lennox, και ηχητικά δεμένο σαν μια καλοφτιαγμένη μηχανή μουσικής παραγωγής.

Το τέταρτο solo album όμως για τη μισή δύναμη των Eurythmics δεν μένει εκεί. Έρχεται με την αίγλη της συνοδείας/παραγωγής του Glen Ballard (Alanis Morissette, Michael Jackson, Christina Aguilera, The Corrs), καθώς και την guest εμφάνιση της πιο ελίτ χορωδίας ever (Madonna, Beverly Knight, KT Tunstall, Joss Stone, Gladys Knight, Shakira, Celine Dion, Anastacia, Fergie, Dido, Sarah McLachlan, Pink…). Χωρίς την εκκεντρική διάθεση του παρελθόντος, με περισσότερη ειλικρίνεια και έκκριση συναισθηματισμού, μείον το προσόν της καλογραμμένης/σίγουρης επιτυχίας και συμπληρώνοντας εκείνο μιας αξιόλογης τραγουδοποιού, ο δίσκος καταλήγει να είναι ο πιο καλοδουλεμένος, ίσως, pop δίσκος της χρονιάς.

Με χαρακτηριστικό βοήθημα ένα πιάνο-ηγέτη, οι συνθέσεις λούζονται από καθαρότητα, ακουστική προσέγγιση και διακριτικά αναλογικά για ατμόσφαιρα και την αποφυγή ενός πιθανού μονόδρομου. Με εξαίρεση το electro/dance του "Colored bedspread" και τον σχεδόν φεστιβαλικό, ευρωπαϊκό αέρα στο κατά τ' άλλα μετριοπαθές αλλά γοητευτικό "Sing", η συνολική γραμμή είναι ως επί το πλείστον συνεπής. Τόσο στο ημιπολιτικό "Open road" όσο και στο σπιρτόζικο, country/gospel "Ghosts in my machine", η γραμμή αυτή σπανίως τρεμοπαίζει. Και όταν το κάνει, έρχονται τα "Smithereens", "Through the glass", "Big sky" & "Lost" να κινήσουν τα νήματα για μια πολύ σημαντική ακρόαση.

Όσο κι αν σχολιάσεις τα επί μέρους, όσο κι αν ενθουσιαστείς, όσο κι αν προσπεράσεις στιγμές, όσο κι αν σου αρέσει, τελικά, ή δεν σου αρέσει αυτό που ακούς, δεν μπορείς να μην σταθείς σ' αυτή τη φωνή. Η φαντασία της Annie Lennox οργιάζει ακριβώς εκεί, στο στήσιμο και την επιμέλεια των φωνητικών. Το βάθος και η εμβέλεια στο σχεδόν τεσσάρων οκτάβων λαρύγγι της λειτουργεί καταλυτικά. Σαν ένα κουαρτέτο εγχόρδων, αλλάζει ηχοχρώματα και τεχνικές, τόσο που τα στοιχειωτικά της επιφωνήματα άλλοτε εκφράζονται με left & right spiccatos, άλλοτε με αιφνιδιαστικά pizziccatos, άλλοτε σαν ένα μελαγχολικό κόντρα μπάσο, άλλοτε σαν ένα βασιλικό Stradivarius, πάντα όμως με την άνεση μιας μεγάλης ερμηνεύτριας - και αυτό φίλοι μου δεν δύναται αμφισβήτησης.


Νίκος Μακροδημήτρης