ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

IAN BROWN
The world is yours

Άλμπουμ με groove και ορχήστρα από τον frontman των Stone Roses; Φωνητικά από την Sinéad O’Connor και συμμετοχές από τον Andy Rourke των Smiths, τον Paul Ryder των Happy Mondays και τους Steve Jones και Paul Cook των Sex Pistols; Τόσοι δίσκοι με τους Roses και πέντε σόλο; Πόσο άσχημα μπορεί να είναι;

Από τη μία, καθόλου άσχημα. Αν αμφισβητήσουμε την δυνατότητα του Ian Brown να γράφει καλή μουσική, με ρυθμό, μελωδία και νόημα γενικότερα, θα έπρεπε να μας εξετάσουν. Το ”The world is yours” δεν έχει αποτυχημένα κομμάτια, όλα τους εν δυνάμει ραδιοφωνικές μεταδόσεις με περιεχόμενο, καλοφτιαγμένα και, κατά έναν περίεργο τρόπο, όσο τελειώνει το άλμπουμ ολοένα και καλύτερα. Οι στίχοι στοχεύουν στην κοινωνική αφύπνιση, ο Brown καλεί τους Βρετανούς στρατιώτες πίσω από το Ιράκ (φαντάσου να φοράς στολή στη Βαγδάτη και να ακούς ”Soldiers come home” στο ραδιόφωνο), μιλά για ‘παράνομες επιθέσεις’ στο καλό single “Illegal Attacks” και στην deluxe edition μάς χαρίζει ένα δεύτερο CD με φουλ orchestral mix από όλα τα τραγούδια του δίσκου.

Από την άλλη, κάποιες τρικλοποδιές τον ρίχνουν κάτω. Μουσικά, αυτό με την 30μελή ορχήστρα ισοπεδώνει αντί να τονίζει (και αυτό το λέει κάποιος που την χάφτει πάντα όταν πρόκειται για ορχήστρα σε rock δίσκους), κάνει το άλμπουμ να ακούγεται σαν μουσική για hip Χριστουγεννιάτικο shopping και μόνο στο πρώτο single ακούγεται λίγο διαφορετικά.

Επίσης, υποτίθεται ότι ακόμη κι αν αυτή η η ενορχηστρωτική ιδέα αμβλύνει επικίνδυνα τις αιχμές του δίσκου, οι στίχοι του έρχονται να ταρακουνήσουν. Να όμως που στα 44 του ο Ian Brown πέφτει στην παγίδα τού να ακούγεται απλοϊκός στα μηνύματά του, αντί για κοινωνικά προβληματισμένος, επαναστατικός και βαθύς. Το “The world is yours” είναι ατάκα του πατέρα του, στο “Street children” θέλει να δώσει “δέκα χιλιάδες δωμάτια στα άστεγα παιδιά” (αν τα είχε), κλισέ του στυλ “everything it changes / nothing stays the same” στο “Eternal flame” και πολλά άλλα που μερικές φορές σε κάνουν να ντρέπεσαι και να θυμάσαι το περσινό στραβοπάτημα του Richard Ashcroft των Verve (σύμπτωση ότι επανενώνονται φέτος;).

Το “The world is yours” ακούγεται μια χαρά όταν έχεις πιει μερικά τενεκεδάκια μπύρα και βγει ο Τσε από μέσα σου, γιατί κατά τα άλλα ταιριάζει καλύτερα σε μετ/-εφηβικές συνάξεις όπου (καλώς) θα φιλοσοφηθεί το νόημα της ζωής αλλά (δυστυχώς) θα ανακαλυφθεί σε κάποια χρόνια ότι αλλού είναι η λύση (και σίγουρα όχι στον Καρβέλα). Τώρα, αν γίναμε τόσο χαζοί ή ουτοπικοί ώστε ο Ian Brown να μας δίνει σε πακέτο μουσική φτιαγμένη με υλικά ωριμότητας και στίχους για αφελείς προκειμένου να τον προσέξουμε, υπάρχει πρόβλημα. Όπως και να’χει κάτι σε αυτό το άλμπουμ είναι σίγουρα ανησυχητικό.

Ηλίας Μαλασίδης