ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ALICIA KEYS
As I am

Λένε πως όταν ακούς για πολλά κεράσια, κράτα καλύτερα μικρό καλάθι. Τι συμβαίνει όμως όταν τα κεράσια είναι περισσότερα του αναμενόμενου; Γιατί δεν υπάρχει καμία παροιμία για το αισιόδοξο της υπόθεσης; Από το "Songs in A minor" φαινόταν κιόλας το ταλέντο της δημιουργού του, η συνέχεια όμως αποδείχτηκε απρόβλεπτη και εξίσου εντυπωσιακή. Κοπιάστε και ακούστε άφοβα, εκτός κι αν το καλάθι σας είναι πραγματικό μικρό – θα έχουμε πρόβλημα.

Οι παραδοσιακές, soulful συνταγές της Keys δεν μπήκαν ποτέ στην διαδικασία να οδηγήσουν τα ευαίσθητα, μουσικόφιλα αυτιά μας ένα βήμα μπροστά. Το βεβαρημένο, κλασικά εκπαιδευμένο παρελθόν της άλλωστε δεν το επιτρέπει αυτό. Αν αποδεχτούμε λοιπόν πως με μια ρετρό παραγωγή και μερικά a-la-Stevie-Wonder λιθαράκια στην ενορχήστρωση τα τραγούδια της θα ήταν σχεδόν ανεπίκαιρα, προχωράμε στο εκ των πραγμάτων προφανές – είναι όλα θέμα αισθητικής και ταμπεραμέντου. Αυτό τα ανατρέπει όλα.

Οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκαν τα προσόντα τους για το στήσιμο της τρίτης, στούντιο δουλειάς της είναι, μεταξύ άλλων, οι Linda Perry, John Mayer και Marsha Ambrosius. Πέρα από τις πάντα σημαντικές μελωδίες της Perry και τα προφανή, bluesy, κιθαριστικά του Mayer, η ίδια βρίσκεται μπροστά και πίσω από κάθε κίνηση για την καθολική σύλληψη του δίσκου, κάτι που στο παρελθόν δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε ο Kanye West. Αυτό προσδίδει και μια χαρακτηριστική ταυτότητα σε ότι κι αν ηχογραφεί η Αμερικανίδα μετά το ντεμπούτο της.

Τα πλήκτρα εξακολουθούν να είναι ο κράχτης του "As I am", ενώ για πρώτη ίσως φορά διακρίνουμε τόσο ζωηρούς, funky ρυθμούς και εναλλακτικά drum-sets (κυρίως στο δεύτερο μισό της ακρόασης). Η κατά τ' άλλα απλή, mainstream φόρμα του "No one" δεν προμηνύει την ενορχηστρωτική του κορύφωση μετά την γέφυρα, ενώ όσο και να θυμίζει τα "A woman's worth" & "If I ain't got you", το "Like you'll never see me again" πλασάρεται ως το πλέον συναισθηματικό/δραματικό/μπαλανταδόρικο peak της χρονιάς που διανύσαμε. Φόρο τιμής στις δεκαετίες των 60's και 70's το "Teenage love affair" και πλέον εμπνευσμένο το "Where do we go from here" ολοκληρώνουν την πιο σημαντική, soul/r'n'b στιγμή των τελευταίων μηνών, αφήνοντας μπροστά μόνο αυτή της Amy Winehouse. Και μιας και το κείμενο πρέπει να κλείσει κάποια στιγμή, τι γίνεται με το καλάθι που λέγαμε;


Νίκος Μακροδημήτρης