ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ADELE
19

Με πόνο στα εσώψυχα που θα ζήλευε ακόμα και η Billie Holiday, bluesy διάθεση που δεν συνάδει με την αστική, ξενέρωτη φιγούρα της, κολλητό φίλο τον Mark Ronson και μια φωνή που είναι καταδικασμένη να τρυπώσει στον εγκέφαλο και να βασανίσει τη ρουτίνα μας, η Adele παρουσιάζει το ντεμπούτο του "19" με περίσσειο θράσος και μια συνθετική ωριμότητα δυσανάλογη της ηλικίας της. [Μα καλά βρε κορίτσι μου, πότε πρόλαβες να τα ζήσεις όλα αυτά;]

Η πρόωρη καταξίωση μέσω του "People's Choice Award" των Brit Awards πριν καν κυκλοφορήσει ο δίσκος της (!), καθώς και η ανάδειξή της ως "Sound of 2008" από τη συχνότητα του BBC (προηγούμενοι νικητές, μεταξύ άλλων, οι Franz Ferdinand και Corrine Bailey Rae) βοήθησαν στην εκτόξευση του album προς την κορυφή των βρετανικών charts. Και αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι το a-la-Amy-Winehouse, soulful "Chasing pavements" δεν είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό της ακρόασης, μιας και τα περισσότερα κομμάτια καθοδηγούνται από μια κιθάρα και minimal, ενορχηστρωτικές γραμμές, τότε η επιτυχία αυτή χαρακτηρίζεται και ως έκπληξη.

Με το ρομαντικό, μετεφηβικό ταξίδι της εισαγωγής η Adele ξεδιπλώνει το ταλέντο της στο να γράφει όμορφες ιστορίες. Το "Daydreams" θα μπορούσε να ακουστεί στους τίτλους μιας αμερικάνικης, γλυκόπικρης κομεντί, περνώντας απαρατήρητο. Αντί αυτού, ανοίγει θριαμβευτικά ένα από τα πιο μεστά ντεμπούτα της τελευταίας πενταετίας, καθοδηγώντας μια σειρά από σημαντικές μελωδίες όπως το πρώτο και εξομολογητικό "Chasing pavements", την πιο urban, τρίλεπτη στιγμή του "Cold shoulder" (εδώ έρχεται η αρωγή του Ronson) και το αυτοβιογραφικό πιάνο που βρυχάται και βουρκώνει στο άκουσμα του αριστουργηματικού "Hometown glory".

Ως μια σύγχρονη, λονδρέζικη μετενσάρκωση της Aretha Franklin παρουσιάζει το εναλλακτικό "Think" ("Right as rain"), ενώ η Joss Stone θα σκότωνε για να έχει στα χέρια της λίγα μέτρα συμμετοχής στο "Melt my heart to stone". Το σπιρτόζικο "My same" φτάνει καταϊδρωμένο λίγο πριν το τέλος για να ξαναγύρει το ζύγι στις blues/jazz καταβολές της, την ίδια στιγμή που δεν απαρνείται ένα εύηχο, pop "Tired" με έναν αστερίσκο υποσημείωσης που παραπέμπει στο "Foundations" της Kate Nash.

Όσο και να θες να αποβάλεις το καλαίσθητο του "19", είναι αυτή η φωνή που δεν σ' αφήνει. Παίρνει φόρα και κλείνει τα μάτια εσκεμμένα. Για να σου επιτρέψει να την προσέξεις. Να ανέβεις οκτάβες με κάθε λαρυγγισμό και κάθε γρέζι της. Να ερωτευτείς, να εκδικηθείς, να χορέψεις, να γράψεις τραγούδια για πάρτη της. Η Adele κουβαλάει την κατάρα του classic. Και τα 19 της χρόνια φαίνονται ήδη αρκετά για να την αντέξουν.


Νίκος Μακροδημήτρης