ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ
Άλλη γη

Λίγο καιρό μετά το "Ο χειμώνας δε θα 'ρθει" και τη συμμετοχή του εν λόγω τραγουδοποιού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σειρά έχουν τα αστικά τοπία, η νοσταλγία, τα όνειρα, η μελαγχολία και οι χαρές της πόλης. Η "Άλλη γη" δεν αφήνει περιθώρια παρεξήγησης. Είναι ένας φρέσκος και ειλικρινής δίσκος από το Στάθη Δρογώση, ο οποίος αξίζει συγχαρητηρίων για το αποτέλεσμα. Προσπαθήστε να κατηγορήσετε τους συντελεστές και δεν θα καταφέρετε τίποτα ουσιαστικό.

Η "Άλλη γη" δεν κάνει αχρείαστες εκπτώσεις. Αρχίζει με τον ραδιοφωνικό "Κανέλλο", έναν εξωστρεφή ύμνο / εξομολόγηση, που όσο και να σας φέρει σε αμηχανία με την ειλικρίνειά του (τα μέσα αυτιά έχουν εκπαιδευτεί στις υπεκφυγές) και παρ' ότι παραπλανά λίγο για τον ήχο και το ύφος του δίσκου που θα ακολουθήσει, δεν παύει να λειτουργεί καλά. Επίσης ετοιμάζει το έδαφος για το "Συγχώρεσέ με" (με γεύση από Red Hot Chili Peppers), το "Πυροβολήστε το χρόνο" (σε στίχους Μίκη Θεοδωράκη), το σχεδόν εξωτικό "Ονειρεύομαι το άπειρο" και το σχεδόν συγκινητικά χαβαλεδιάρικο "Λουλούδια στο γκρεμό (Οι φίλοι μου)".

Ο ήχος της "Άλλης γης" υπογραμμίζεται κυρίως από τα mid-tempo τραγούδια και τις μπαλάντες της - ένας ήχος της βρετανικής σχολής με δουλεμένη παραγωγή που δεν πνίγει τον φυσικό ήχο των οργάνων. Το ομώνυμο κομμάτι, "Άλλη γη", εύκολα αποδεικνύεται ένα από τα καλύτερα του δίσκου, με ένα κλίμα πικρής ευδαιμονίας να καλύπτει τους μελαγχολικούς του στίχους. Ο "Ουρανός" έχει [ευτυχώς] μάθει πολλά από τους Radiohead ή τον Paul Weller και είναι επίσης αδιαμφισβήτητο highlight. Η κορύφωση των 'ήπιων' στιγμών έρχεται στο τέλος, όπου "Η Αθήνα", με την όμορφη ενορχήστρωση και παραγωγή της, φέρνει την κατάληξη ενός δίσκου που δεν ήθελες να κλείσει, ενώ ταυτόχρονα είναι ένα από τα ελάχιστα κομμάτια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια που αντιμετωπίζουν την Αθήνα θετικά από στιχουργικής πλευράς.

Σκόπιμα άφησα την "Αλίκη" για το τέλος. Σε live που βρέθηκα στο Σταυρό του Νότου ο Στάθης Δρογώσης το χαρακτήρισε το "πιο σκληρό κομμάτι που έχει γράψει" και κρίνοντας από το συνδυασμό ταχύτητας και έντασης θα πρέπει έτσι να είναι. Το σίγουρο είναι ότι η "Αλίκη" είναι ένα αυτόματο classic, ένα κομμάτι που οφείλει να ακουστεί από τα ραδιόφωνα, να αναγνωριστεί και να καθιερωθεί - μέχρι και να διασκευαστεί, αν και η εκτέλεση εδώ δεν ζητά πολλά περισσότερα. Στα χρόνια των γελοίων δίστιχων και τον πιασάρικων μπουζουκο-riff, η "Αλίκη" δανείζεται υποσυνείδητα τα καλύτερα στοιχεία των πιο αξιόλογων Ελλήνων ροκάδων, αλλά και των Coldplay ή ακόμη των U2, και λέει μια ιστορία με ουσία, που σε κοιτάει κατάματα και δεν σε αφήνει να την προσπεράσεις.

Η "Άλλη γη" είναι ένας θρίαμβος, όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικός δίσκος χάρη στις συνθέσεις, τους στίχους και όλους τους μουσικούς της, αλλά επειδή καταφέρνει να είναι καλύτερο άλμπουμ ακόμη και από τον επίσης πολύ καλό προκάτοχό του. Προσπαθήστε να κατηγορήσετε το Στάθη Δρογώση για αυτό που κάνει και τότε θα υποπέσετε αναμφίβολα σε λάθη, αστοχίες και αδικίες. Αν από μουσικής πλευράς κάποιος μπορεί να βγάλει μια τέτοια φωτογραφία της πραγματικότητας που ζούμε, τότε πάμε καλά.


Ηλίας Μαλασίδης