ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

NICKY WIRE
I killed the zeitgeist

Λίγο καιρό μετά τον ερμηνευτή των Manic Street Preachers, James Dean Bradfield, ο βασικός τους συνθέτης, Nicky Wire, κυκλοφόρησε το solo ντεμπούτο του. Στο "I killed the zeitgeist" επιχειρεί να κρατήσει τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστά τα τραγούδια των Manics, αφαιρώντας, ωστόσο, την ενίοτε γυαλισμένη παραγωγή. Επίσης, μεγάλη διαφορά είναι ότι ερμηνεύει ο ίδιος, σε ατμόσφαιρα προβάδικου.

Ο τίτλος του δίσκου σημαίνει "σκότωσα το πνεύμα των καιρών" και δεν χωρά αμφισβήτηση ότι ο Wire προτίθεται να το κάνει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το ομώνυμο κομμάτι και πρώτο single είναι ένα από αυτά που δύσκολα θα ακούγονταν στο ραδιόφωνο, ακριβώς γιατί δεν ενδιαφέρεται καθόλου να αρέσει (τα καταφέρνει όμως μια χαρά). Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει το "Break my heart slowly", ενώ στο 'Withdraw retreat" θυμόμαστε για πρώτη φορά τις punk καταβολές του συνθέτη.

Η πρώτη πραγματικά απολαυστική στιγμή έρχεται στο "The Shining path", μια πραγματικά New Order σύνθεση με αντίστοιχη παραγωγή, που θα μπορούσε να είχε γραφτεί και ηχογραφηθεί στα 80's (η τραχύτητά της και το φαλτσέτο του Wire είναι πραγματικά αυθεντικά). Η φωνή του Nicky Wire μπορεί από να ξενίσει μέχρι να ενοχλήσει το μέσο αυτί σε μερικές στιγμές, αλλά θυμηθείτε ότι πρόκειται για κάποιον που κάνει παύση από τις μεγαλοπρέπειες των Manic Street Preachers προκειμένου να "σκοτώσει την επικαιρότητα" (εν ολίγοις, τον ενδιαφέρει λιγότερο από εσάς).

Σε όλη την διάρκειά του, ο δίσκος σπάνια αστοχεί (σε σχέση, πάντα, με αυτό που θέλει να πετύχει), αλλά όταν στο τέλος έρχεται το "Everything fades" δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει κανείς ένα σπουδαίο κομμάτι που καλεί να συνοδεύσει συλλογικά μεθύσια, προσωπικές αναζητήσεις, νυχτερινές περιπολίες και στιγμές που διαγράφονται από το συνειδητό. Είναι τότε που το "I killed the zeitgeist" παίρνει τις διαστάσεις και τους ρόλους που του αρμόζουν, αυτόν της πέτρας στο τζάμι, του θορύβου στην ησυχία και της αντίδρασης στην δράση. Έτσι, φαίνεται ακόμη πιο φυσική η διαφορά του από τον δίσκο του Bradfield – ήταν αναμενόμενο.


Ηλίας Μαλασίδης